Blog van 2018 en hele fijne Feestdagen!

Onderstaand de link naar ons blogverhaal in PDF van 2018:

2018 LLANO Natuurrampen en leuke ontmoetingen

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het seizoen 2018 komt ten einde

Op zondag 7 oktober zijn wij vertrokken naar Trikeri, we hebben daar langszij tegen de kade afgemeerd. De flottielje van Sailing Holidays kwam ook binnen en vulden gelijk de lege gaten in de kade op. Het is een typisch Grieks plaatsje met een mini mini supermarkt en de bakker komt in de morgen toeterend voorbij.

De afstand 9 mijl.

Wij hebben er een wandeling langs de kust gemaakt, waar wij een vrouwtje tegen kwamen die met een eind hout octopussen stond mals te slaan.

Hier wordt een octopus op z'n kop gemept.

Op maandag zijn wij vertrokken naar een hele mooie baai Ormos Pithos op het eiland Palaio Trikeri in de baai van Volos. Hier hebben wij prima gelegen. Wij zijn op 9 mtr vooranker gegaan met 40 mtr. ketting ervoor.

De afstand 6 mijl

De volgende ochtend hing er een rare zure lucht in het water, wat blijkt de boeren lozen ’s nachts mest in het water.

Na het ontbijt zijn wij ankerop gegaan en wij zijn naar Milina gevaren.

De afstand 6 mijl

We hebben inkopen gedaan en tot onze verbazing was het dorp ‘zowat’ uitgestorven, dit in tegenstelling van een paar weken ervoor. Ook hier had Zorba zijn voetprint achtergelaten, de straten lagen vol met zand van het strand en het water was tot aan de huizen gekomen.

Voor de haven lagen oude bekenden vooranker, SY Aeolos van Ingrid en Hans, wij hadden hun al een week ervoor in Orei ontmoet.

Woensdag 10 oktober zijn wij terug naar de baai van Ormos Pithos gevaren en zijn daar vooranker gegaan. Na circa 2 uur kwam ook SY Aeolos de baai binnen.

Afstand 7 mijl

De volgende dag wilden wij naar Pigadhi, maar het weer werd zo dreigend dat wij toch maar naar Orei zijn gevaren. Wij wisten dat dit de laatste tocht van het seizoen 2018 zou zijn.

Het was een afstand van 14 mijl.

In Orei lag SY Aeolos en ook SY Zilver van Marian en Paul en Jan (=hond), die laatste hadden wij eerder ontmoet bij een Middellandse Zeedag van De Toerzeilers.

Vrijdag was nog een heerlijke dag maar zaterdags en zondags kwam de regen met bakken naar beneden, zodat een tussenuit tripje niet meer aangenaam was. Er werd dus happy hour gehouden onder de Nederlanders. Na het weekend vertrok SY Aeolos richting hun winterstalling op Aigina en SY Zilver vertrok dinsdags naar Volos voor hun winterstalling.

Wij kregen van Dimitri bericht dat wij vrijdag (vandaag) de wal op kunnen.

Eerst ging een Zweedse Bavaria aan de wal, dat klusje hadden ze binnen één uur voor elkaar. 

Daarna kwamen wij maar dat viel toch even tegen, want er moesten onderwater meer stutten gezet worden voordat de boot uit het water getrokken kon worden. 

Het verkeer werd even stil gezet, omdat wij over de weg heen gingen naar de winterstek.

Het onderwaterschip ziet eruit als een ongewassen en ongeschoren zwerver.

Wij staan nu hoog en droog en maken de boot winter klaar. Dat betekent schrobben, poetsen en alles opruimen.

Dit seizoen hebben wij 882 mijl gevaren, dit is geen topprestatie voor ons, maar wij hebben het prima naar ons zin gehad. Het weer was erg wisselvallig maar wij hoorden dat het in de Zuid Sporaden erg slecht is geweest.

Llano danst de Sirtaki met Zorba.

Op 21 september hebben wij Skopelos verlaten en zijn vooranker gegaan bij Stafilos strand. Het was daar erg wiebelig en we hadden veel overlast van wespen. 

De afstand was 7,5 mijl.

De volgende dag zijn wij ankerop gegaan naar Ormos Platania op Skiathos, we hebben daar lekker gezwommen. 

De afstand was 17 mijl. 

We hebben daar één nacht gelegen.

Wij zijn daarna doorgevaren naar Orei, die tocht was 21 mijl.

Hier kwamen wij oude bekenden tegen, SY Rocinante en Seaghan, niet dat wij verbaast waren, want wij hadden elkaar op Skopelos gesproken en door het weerbericht hadden wij gezamenlijk Orei op Evia gekozen als schuilplaats.

Zorba heeft ons een nacht uit de slaap gehouden, vanwege lawaai van wind en golven.

Want de orkaan Zorba was in aankomst, de hele club zei die gaat ons voorbij, maar Gerrit was zo eigenwijs en zei dat hij aan de zuidkant van Evia naar het noordoosten zou draaien. Wij hadden al voorzorgen genomen door extra trossen en rekkers te plaatsen, terwijl er nog geen wind stond.

Tegen de avond begon het flink te loeien met een regenval die wij niet gewend zijn, dit hele gebeuren duurde 48 uur, daar de orkaan heel langzaam voorbij trok. Buurtjes moesten in de nacht nog overhaast extra trossen zetten, want Zorba ging te keer als een gek. De Llano heeft gewoon de Sirtaki mee gedanst. Op dag nummer 3 vlakte alles af en na een paar uur leek het of er niets gebeurt was.

                                                                       Gelukkig niet ons bootje

Tijdens de storm hebben de 3 Nederlandse boten zich goed vermaakt, door telkens elkaar opdrachten te geven voor het eten, te weten:

1^e dag Rundvlees met tagliatelle

2^e dag Stamppot Zuurkool en stamppot Andijvie met een lekker toetje (appeltaart met slagroom)

3^e dag Iedereen een pizza maken (dus 3 verschillende pizza’s)

4^e dag Mezes eten in een taverna

5^e dag Barbecue op de kade, met daarna een borrel van Franse buren die hun trouwdag vierden.

Smullen maar

Biefstuk ligt klaar op de gril

Daarna ging ieder zijn eigen weg en lagen wij nog alleen, als Nederlanders, op de kade.

Toen kwam voor ons het moment om de kuiptafel te schuren en een lakje te geven.

Daarna zijn wij op 5 oktober uit Orei vertrokken en liggen nu ten anker in de baai van Aryronisos, 

de afstand was 6 mijl.

Daar lagen wij niet zo best, met 2,80 mtr diep en 30 meter ketting en anker hield de hele zaak niet, wij zijn daarom maar weer terug gevaren naar Orei. 

De afstand wederom 6 mijl

Geen haast om hier weg te komen

Op donderdag 30 augustus zijn wij vertrokken naar Skopelos, dit tochtje was maar 16 mijl met een noordelijke wind van 2 Bf. Aangenaam temperatuurtje van 26 graden.

Daar troffen wij SY Tao aan van Anja en Pieter, wij hadden hun hier op Skopelos ook al in mei ontmoet. Zij hebben hier de boot gekocht. Wij hebben even gezellig gekletst en daarna zijn er boeken uitgewisseld, daarbij zat ook een pak stroopwafels, nou dat ging er lekker in, wij hebben zelfs de laatste twee gehalveerd. Anja en Pieter heel erg bedankt daarvoor.

SY Seaghan van Caroline en Paul lag er ook, die hadden wij vorig jaar in Limnos ontmoet, zij waren hier voor een bruiloft.

4 September zijn wij weer vertrokken naar de baai van Tzortzi op Alonissos.

De afstand was 10,5 mijl.

Er is daar een mooie ankerbaai waar je goed kan zwemmen met één taverna aan de wal. De volgende morgen zei Sophia wat komt die ankerligger snel op ons af, we hebben gelijk anker gedraaid, wat bleek er lag een berg posidonia op het anker, waar je een hooiberg mee kan vullen. Na veel gewroet hebben wij die troep van het anker gekregen en zijn wij meer naar het strand gevaren, waar wit zand is en zijn daar opnieuw vooranker gegaan. Daar hebben wij 2 dagen heerlijk gelegen.

Op vrijdag zijn wij naar Steni Vala (ook op Alonissos) gevaren. Wij werden als oude bekenden ontvangen. Wat een lekker gevoel is dat.

De afstand was 3 mijl.

Bij de uitbater van de supermarkt en kroeg kan je de watertank aanvullen, stroom aftappen en gebruik maken van WiFi en douchen en dat alles voor nop, mits je bij hun je boodschappen doet en af en toe een consumptie nuttigt. De WiFi was zelfs zo sterk dat wij ’s avonds het Nederlandse journaal hebben kunnen ontvangen.

Op woensdag 12 september hebben wij ons met grote moeite van de kade geweekt en hebben bij Kostas (beheerder supermarkt en kroeg) een sleutelhanger achtergelaten, dat werd zeer gewaardeerd, bij het afscheid nemen kregen wij dikke zoenen.

De reis ging wederom naar Skopelos daar de Meltemi voorspelt was en dat het dus even flink zou waaien.

Afstand 13 mijl.

Daar aangekomen bleek dat Caroline en Paul er nog steeds lagen. 

Wat blijkt, zij hebben daar een huisje in de bergen, met een prachtig uitzicht over de haven. Wij hebben bij hun lekker gegeten. Het huisje is niet zo groot bestaat uit één grote kamer waar het bed staat, het heeft een buiten keuken en een toilet en een enorme tuin uiteraard vol met olijfbomen, dat zijn niet van die kleintjes de meeste zijn honderd jaar oud. Electra is er niet ze hadden een snoer lopen naar de buurman.

Twee dagen later hebben wij bij hun gebarbecued met Franse vrienden van hun. 

Zondag heeft Sophia Gerrit geknipt met een goed resultaat, op maandag is Sophia maar zelf naar de kapper gegaan, ook met een  goed resultaat. Nu wachten wij hier wederom tot de Meltemi afzwakt en dat wij naar Ormos Stafilos kunnen gaan. Er schijnt daar een fantastische mooie baai te zijn. Maar het kan nog wel even duren voor de wind en golven minder worden. De golven spetteren nu over de breakwater heen, de voorspelling is dat het op het einde van de week minder wordt. De temperatuur is aangenaam, ongeveer 26 graden en zitten dus is de korte broek.

Terug op Skiathos en uitslag prijsvraag

Wij zijn op zaterdag 25 augustus vertrokken van Milina naar Skiathos.

De tocht was niet zo spannend, want het was warm en bijna geen wind.

In de middag zijn wij ten anker gegaan vlak naast het vliegpad van de luchthaven.

Afstand 33 mijl

Op maandag begon het te waaien en te onweren, wij hebben snachts daar nog vooranker gelegen. Dinsdagmiddag werden wij door de havenpolitie gesommeerd verder de baai in te gaan, vanwege de hevige wind, na een hevige wind en onweersbui zijn wij aan het eind van de middag verhaald naar de stadskade, natuurlijk midden in een regenbui. Na een uurtje daar gelegen te hebben kwam er een driftig mannetje naar ons toe, die zich uit gaf als havenmeester en die ons vertelde dat wij op een plek lagen van grote motorjachten, terwijl wij hier al met vier zeiljachten lagen. De man zei dat wij onmiddellijk moesten vertrekken, anders kregen wij een boete van € 500,--. Deze man had niet op Nederlandse stijfkoppigheid gerekend en wij hebben hem verteld dat dit openbare kade is en voor iedereen toegankelijk is. De Hongaren en Roemenen (bootburen) dorsten niet zoveel weerwoord te geven, maar Gerrit dook er middenin en de ruzie liep zo hoog op dat de Coastguard er aan te pas moest komen. Na heftig gebakkelei mochten wij toch blijven liggen. Hierbij gebruikte Gerrit zijn vermomming met het shirt van Hellenic Coastguard, dat gaf wel wat indruk. Uiteindelijk droop de gifkikker af en hebben zij elkaar een hand gegeven, met de belofte dat wij de volgende dag zouden vertrekken.

‘s Avonds bij het afrekenen van het havengeld gaf die man ons gelijk en noemde het verhaal van zijn collega bullshit.

Echter de volgende dag was wederom een dag met zeer veel wind en onweer dus zijn wij blijven liggen, de havenmeester heeft zich niet gemeld.

Vandaag kwam hij wel langs met de vraag wanneer vertrekken jullie? Wij gaan hier morgen weg. Vanavond kwam hij wederom langs met de vraag of het een privé jacht is of een charterboot. Na antwoord van ons privé, zei hij dat wij hier op de kade altijd welkom zijn en waarom wij dat niet eerder hadden gemeld. Conclusie charterboten zijn niet welkom op de kade die moeten naar een speciaal steiger. Wij denken dat hij op zijn vingers is getikt en dat hij er nu maar een verhaal van maakt.

Oplossing prijsvraag!

Johan de Graaf heeft gewonnen, hij was als eerste met de juiste oplossing, de prijs wordt in Nederland overhandigd. Hartelijk gefeliciteerd!

Kriskras door de baai van Volos

Op de kleine kade van Pigadhi lag wel een internationaal gezelschap, een Duits schip, een Frans schip, een Israëlische catamaran en wij. De Israëliërs hadden wij al eerder ontmoet, nml. in Chalkis en Limni. Zij hadden in Chalkis 2 porties gyros besteld, zij hebben er twee keer van gegeten en de rest was voor ons en ook wij konden er twee keer van eten, zoveel was het!

In Pigadhi komt de bakker twee keer per dag langs en eenmaal de groentekar en er is maar één piepklein supermarktje.

Op 9 augustus zijn wij vertrokken naar Milina, waar wij ons tussen een paar scheepjes hebben gewrongen en daar hebben wij een leuke tijd gehad. Het is een klein vissersdorpje, waar overal staat ‘Fishing boat area’, maar waar niemand zich daar een lor van aantrekt. 

Als je hier een poosje ligt kent iedereen je en wordt er op weg naar de bakker tiental keer ‘kalimera’ tegen je gezegd.

Bij navraag om de was te doen, kwamen wij een Poolse uitbaatster tegen die aanbood onze was te doen, ze wilde hier niets voor hebben, maar zo werkt het niet, na wat geld en  . . . . (oplossing prijsvraag) konden wij de was de volgende dag keurig schoon ophalen.

Het werd weer eens hoogtijd om te verkassen omdat je anders hier vastroest.

Op dinsdag 14 augustus zijn wij vertrokken naar Vathoudi, waar wij een mooring hebben opgepakt van de voormalige Sun Sail base. De volgende avond kwam er een schip de mooring/boei opeisen dat die van hem was, wij zijn toen verkast naar een andere vrije mooring, tot grote verbazing was de mooring, waarvan wij weggejaagd zijn, de volgende morgen al vroeg leeg.

Op 16 augustus zijn wij van Vathoudi naar Kottes gevaren, dat was maar 7 mijl. Daar staan 3 taveernas die hoofdzakelijk spaghetti met garnalen serveerden. Een echt leuk plaatsje waar niets te beleven is, brood hebben wij in de taverna gekocht.

De volgende dag zijn wij vertrokken naar Amaliapolis.

Afstand 15 mijl

Daar hebben wij op de buitenkant van de pier gelegen, het was er erg rustig, behalve als er verderop in de baai een ferry voorbij komt, want dan lig je aardig te deinen. Een slager was niet aanwezig, wel een uitgebreide groenteboer, een klein supermarktje en een bakker.

Op zaterdag 18 augustus zijn wij vertrokken naar Ormos Nies, dat was maar 5 mijl.

Het is een hele grote baai met een druk strand, wij zijn daar voor anker gegaan. Hier lagen geen ankerliggers. Alleen midden in de nacht presteerde een charterboot met Serviërs om vlak naast ons voor anker te gaan, terwijl er genoeg ruimte was. Gelukkig gingen die de volgende morgen weer weg en lagen wij weer helemaal alleen.

Maandag 20 augustus zijn wij naar een hele mooie baai gevaren, maar wij lagen daar niet goed, want het anker hield niet goed in de posidonia en er lagen ook behoorlijk wat schepen.

Afstand 15 mijl.

Wij zijn toen ’s middags vertrokken naar Milina, afstand 2 mijl.

Wij hebben ons weer tussen de bootjes gewrongen en liggen er nog steeds, de voorraden zijn ook weer aangevuld en wij denken om morgen te vertrekken naar Skiathos.

Gerepareerd en bestolen!

Op vrijdag 27 juli hebben wij Loutra verlaten en zijn door het Orei kanaal gevaren, waar een flinke stroom stond, dit waren wij al een tijdje niet meer gewent. Wij zijn in de baai van Vathikelon vooranker gegaan in 9 meter diep water, wij hadden 40 meter ketting nodig om fatsoenlijk te kunnen liggen.

Je ligt daar prima, met alleen een camping en verder geen voorzieningen, geen taveerna en geen winkels. ’s Nachts met huilende wolven waarop de honden aan de wal weer op reageerden en tegen de avond hebben we op het strand nog een Lynx gezien. Zo hebben wij hier onze eigen dierentuin.

De afstand was 20 mijl.

Op zondag zijn wij ankerop gegaan en naar Orei (op Evia) gevaren, het was er knap druk maar iedereen schoof een stukkie op zodat wij ook plek hadden. ’s Avonds begon het flink te onweren en hevig te regenen, zodat alles dicht moest en het lekker broeierig in de boot werd, maar gelukkig wij hadden daar walstroom, zodat de ventilator op volle kracht kon draaien.

De afstand 7,3 mijl

Wij hebben een bezoek gebracht aan de werf waar de boot gaat overwinteren en hij heeft ons een taxatie gedaan van de schade die wij hebben opgelopen in Loutra, gelukkig viel de taxatie mee!

Wij laten de herstellingen van de winter verrichten.

Orei is een heel leuk plaatsje, als je de kade oversteekt sta je op het strand, dit strand is ook voorzien van douches, daar hebben wij veelvuldig gebruik van gemaakt.

Vissers hebben een marmeren stier uit zee opgedoken, die ongeveer twee eeuwen voor Christus gemaakt is. Het leuke is dat het in Orei gebleven is en niet naar Athene is verplaatst, want Grieken hebben er een handje van om bezienswaardigheden van opgravingen e.d. gelijk naar Athene over te brengen.

Op de laatste avond in Orei begon men een installatie op te bouwen, wederom pal naast onze boot. Daar zaten enorme geluidsboxen bij, wij kregen het donkerbruine vermoeden dat onze trommelvliezen weer op proef gesteld werden en jawel ’s avonds om 21:00 uur brak het feest los met Grieks/Macedonische muziek en dansen.

Na een uurtje zijn wij toch maar één km verderop een terrasje gaan pakken, want na de muziek was er een soort quiz wat zo’n Grieks geratel gaf en waarvan wij natuurlijk geen snars van begrepen, rond 23:30 uur was dit festijn afgelopen.

Wij zijn woensdag vertrokken naar Volos. Wij hadden een nieuwe startaccu besteld en die zou daar afgeleverd worden. Op donderdag kregen wij te horen dat hij vrijdags bij ACS afgehaald kon worden.

Afstand 27 mijl

Gerrit met nieuwe accu en nog alles aan de railing!

Wij konden de accu keurig op tijd afhalen, maar tijdens het inbouwen bleken er totaal andere aansluitingen op te zitten, onze oude was met schroeven gemonteerd en de nieuwe met knijpers. Wij zijn toen aan het zoeken gegaan naar een elektricien en na bellen kregen wij te horen dat hij op maandag zou komen, dit alles met vertaling van zijn dochtertje. Echter op maandag verscheen er niemand, toen hebben wij contact gezocht met Pafkakia Boatyard Volos, deze zit aan de overkant van de baai. Hij gaf aan het dinsdag om 11:00 uur voor ons te monteren. Wij zijn maandag aan het einde van de middag naar de werf gevaren en zijn daar tegen een stukje kade gekropen. De werf bestaat al sinds 1880 volgens ons was dat ook te zien. Het wordt nu gerund door familie. Rond 11:30 stond Gregori met z’n maatje voor de boot om het zaakje om te bouwen. Gregori moest alles vertalen want de elektricien sprak geen woord Engels. Na een uur was de nieuwe accu aangesloten en doet het als een tierelier. Na lunchtijd zijn wij vertrokken naar Pigadhi.

Op Volos zijn wij zaterdag toen wij boodschappen deden bestolen van onze lifesling en de tas met snorkels, duikbrillen en waterschoenen die aan de reling vastzaten. Onze voorbuurman miste een stootwil met hoes. Hier heeft men dus ook last van mensen met lange vingers. Ze zijn gelukkig niet IN de boot geweest maar wel OP de boot, want dit was vanaf de wal niet te demonteren. De tas zat vast met een harpje, dus dat is ook niet zomaar even weg te rukken. Trouwens de waterschoenen waren toch al aan vervanging toe en de hoes voor de lifesling heeft Sophia 2 jaar terug gemaakt, want de originele was door de zon vergaan.

Helaas heeft Gerrit al een paar dagen last van zijn rug, dat in de avond begint op te spelen, in de ochtend gaat het goed en zo na 18:00 uur gaat het mis, hopelijk gaat het snel over hij wordt dan ook elke dag zorgvuldig met Voltaren ingesmeerd.

Afstand naar Pigadhi is 22 mijl.

Wij hebben in Pigadhi een boei opgepakt en zijn de volgende ochtend naar de kade gevaren.

Er gebeurd hier nog wel eens wat . . . en de prijsvraag

Na de afspraak met de autoriteiten bleken dat wij de verzekeringspapieren nog aan boord te hebben liggen en deze konden niet overhandigd worden, na veel gebabbel hebben wij plechtig beloofd dat wij ze per mail zullen versturen, dat werd gelukkig geaccepteerd, met een rekening van € 35,65 dat is onze duurste brugopening die wij ooit hebben betaald.

Zij vertelden ons uitgebreid de procedure, waar we moesten wachten en hoe het oproepsysteem werkt. De brug gaat maar één keer per dag open en dat is dan in de nacht als het tij kentert,

In ons vorige blog deelden wij mee dat de brug niet op vrijdag draait, dat staat in de ‘Pilot’ maar op vrijdags gaat de brug ook open, even bij deze de rectificatie.

Keurig rond 23:30 uur werden wij opgeroepen om ons klaar te maken, een kwartier daarna werden wij weer opgeroepen dat wij ‘nu’ door de brug konden komen. Goed geregeld zou je zeggen, maar  . . . diverse schepen gingen al door de opening zonder op hun beurt te wachten, dus toch nog eigenlijk een beetje puinhoop. De opening is maar 39,3 meter breed, dus erg veel ruimte is er niet.

Toen wij door de brug voeren hoorden wij een kreet “LLANO”, wat bleek Koos van CO2 stond bij de slagboom van de brug. Wij hebben aangelegd bij de stadskade, net buiten het lawaai van restaurants en taverna's. Even later kwamen Corry, Koos en Poros (= hond) even langs en dat eindigde tot in de late uurtjes of eigenlijk vroege uurtjes.

Uitzicht vanaf de kuip

De volgende avond bleek er een optreden te zijn van Lampros Gonzales (o.a. te zien op Facebook) net 13 meter naast de boot dat was om 23:30 uur afgelopen.

Op donderdag 19 juli zijn wij vertrokken naar Limni, de tocht was vrij saai en wij hebben 22,5 mijl afgelegd.

Het is een klein haventje, wat erg gezellig is en waar alles te koop is, zelfs de kapper is hier even bezocht. Het heeft een klein kiezelstrand waar je lekker kan zwemmen, daar hebben wij dapper gebruik van gemaakt want het was ook echt heet weer. Wij zijn 4 dagen blijven liggen.

Op 23 juli zijn wij naar Loutra (op Evia) gevaren wij vonden een leuk plekje aan de kade, wat later een rattenval leek.

Afstand was 16 mijl

Een onaangekondigde storm ramde ons met dof geweld tegen de kademuur, waar een stuk van stootlijst aan stukken ging. Gelukkig heeft iemand de ferry gevraagd om ons en een Franse zeilboot een oppertje te geven zodat wij uit deze benarde positie konden komen. Er werd ons verteld jullie hebben maar 15 minuten om weg te komen want daarna moet de ferry weer verder, maar uiteindelijk is de ferry net zo lang blijven drijven totdat wij weg waren. Toppie voor het idee en heel fijn voor de medewerking van de ferry, want wij brachten toch maar mooi hun vaarschema in de war. De Franse zeilboot vertrok als eerste en wij volgden daarna. Na veel geduw en hulp van diverse handjes konden wij vanuit lagerwal wegkomen van de kade, wij zijn daarna een paar mijl verderop vooranker gegaan, daar was geen golfslag o.i.d. Na een goede nacht geslapen te hebben, zijn wij `s morgens eerst gaan puin ruimen, de helft van onze stootwillen zijn naar de knoppen gegaan, meestal horen wij zulk soort verhalen van andere boten, maart dit keer waren wij zelf de klos.

Gelukkig hebben wij 'zelf' geen schade opgelopen op wat blauwe plekken na die vooral Gerrit heeft en dan in de meest erge kleuren blauw tot donker pimpelpaars toe, Sophia heeft er minder, ook hebben wij beide wel erge spierpijnen, maar dat alles wordt vanzelf minder, hopen wij. Wij kunnen gewoon varen en vragen aan de winterwerf in Orei een taxatie van de schade.

Op dinsdag 24 juli zijn wij terug naar Loutra, maar dan in de haven, gevaren daar hoorden wij dat er een vreselijke bosbrand op vaste wal is, terwijl wij 2 weken daarvoor daar prinsheerlijk voor anker hebben gelegen, gelukkig hebben wij dat tafereel niet mee gekregen, bij ons is een hevige onweersbui over getrokken.

Prijsvraag

Ieder jaar nemen wij ‘iets’ mee vanuit Nederland, dat wij geven aan mensen die iets bijzonders hebben gedaan, de Grieken zijn beledigd als je hun met geld wil belonen, dus dat hebben wij op een andere manier opgelost.

Wat nemen wij mee vanuit Nederland?

Degene die het eerst met het juiste antwoord komt heeft gewonnen.
De oplossingen kunnen zoals gewoonlijk door gegeven worden per mail, sms, reactie op dit blog en natuurlijk ook per telefoon.

Over een maand geven wij door wie er heeft gewonnen, deze keer geen tip!

De West Aegean

Op 26 juni zijn wij vanaf Tinos naar het eiland Kythnos gevaren, naar het plaatsje Loutra. Tijdens de tocht kregen wij een enorme onweersbui, waarbij wij geen kans zagen die te ontlopen, dus moesten wij er dwars doorheen. Het haventje van Loutra lag mudvol, want niemand was met dit weer vertrokken en er kwamen alleen maar schepen bij. Bij een oude laadkade was nog precies een plek waar wij tussen pasten. Dat hield wel in dat er vlak bij de kop van ons schip een halve meter water stond. Het ging behoorlijk te keer, zodat wij alle stootwillen tussen wal en schip hebben gehangen. De eerste nacht hebben wij erg onrustig gelegen, maar de tweede nacht nadat wij ‘rekkers/veren’ op de landvasten hebben geplaatst ging het beter.

De afstand 36 mijl.

Het is maar een heel klein plaatsje met een kleine mini-markt, waarbij alleen brood e.d. te krijgen zijn. De hele kade is overdekt met taveernas.

Donderdag 28 juni zijn wij vertrokken naar Kea, Wij hebben eerst geprobeerd in de baai van Orgias voor anker te gaan, maar die lag zo vol en het anker hield zo slecht dat wij weer vertrokken zijn naar Korissia, dit is een gezellige drukke haven, waar ook veel ferry’s komen, waarvan de meeste toeristen de Grieken zelf zijn. Er is van alles verkrijgbaar slager, bakker, supermarkt e.d. is aanwezig. Doordat de stroomvoorziening beperkt is hebben wij deze gedeeld met een Roemeens schip die hier erg dankbaar voor waren.

Afstand 22 mijl.

Doordat er zaterdag een regatta arriveerde, was de laatste nacht gratis! Maar wij moesten zaterdag voor 12:00 uur wel weg wezen.

Wij zijn toen vertrokken naar Lavrion, aan de vaste wal, hier hebben wij de meest slechte ervaring opgedaan sinds wij in Griekenland zijn. De meest onbeschofte mensen in Griekenland troffen wij hier. Op elke kade staan gelijk mensen die je uitfoeteren dat je daar niet mag liggen, terwijl het toch gewoon gemeentelijke kade is, maar buiten de haven was gelukkig een leuk baaitje waar we voor anker zijn gegaan en heerlijk hebben gelegen en gezwommen.

Afstand 18 mijl

Zondag, de volgende dag na eerst een ontbijt met een zacht gekookt eitje, zijn wij naar een baai gevaren aan de zuidkant van het onbewoonde eiland Mégalo, dat ligt tussen Evia en vaste wal.

Afstand 21 mijl

Na daar overnacht te hebben, zijn wij de volgende dag vertrokken naar Panyia/Almiroportamos, op Evia. Omdat er veel wind stond zijn wij eerst vooranker gegaan bij het strand.

Afstand 25 mijl.

Wij hebben 2 dagen bij het strand voor anker gelegen en zijn daarna verhaald naar het haventje. Toen wij aankwamen lagen er al 2 Nederlanders, met ons erbij waren het er 3. ’s Avonds kwam ook SY Orion binnen van Wil en JanPieter, toen hadden wij plotseling een Nederlandse kliek, maar de boot uit Meppel vertrok weer, zo lagen wij toch met 3 Nederlanders en dan moet je voorstellen dat de haven met 8 boten vol is.  Er zijn veel taverna's, een heerlijk strandje vlak naast de haven, een supermarktje en een rijdende groenteman, die hier zoals gewoonlijk met een speaker zijn waar aanprijst.

Dit is een plaatsje waar iedereen van ons het naar zijn zin had.

Er stroomt een zoetwater riviertje in zee, waardoor je ’s avonds veel last van muggen hebt, als je een paar honderd meter stroomopwaarts loopt zitten er ontzettend veel schildpadjes en grote vissen.

Wij hebben met Wil en JanPieter op vrijdag om 07:00 uur de bus genomen naar Khalkis, dit was een mooie busrit langs de kust, een enkele reis duurde circa 2 uur. Zij zijn hier al meerdere keren geweest en hebben ons in grote lijnen Khalkis laten zien.

De stroming door het bruggedeelte van Khalkis is geen kattenpis, het water dondert met een gigantische snelheid er doorheen, alleen ’s nachts kentert het en gaat de brug open en mag je op toerbeurt de brug passeren. 

De brug die alleen 's nachts draait

Je krijgt ook te maken met Griekse bureaucratie, op de ene plek betalen en dan moet je weer naar de Port Police om een afspraak te maken wanneer je door de brug mag. Dit is altijd ’s nachts en je krijgt het tijdstip te horen, via de marifoon wordt je dan opgeroepen. Maar dit gaan wij dus later beleven.

Wij hebben om 13:00 uur de bus terug genomen, zodat wij ’s middags nog een frisse duik in het water konden nemen, tjonge wat was het heet in die stad.

De Orion heeft een soort van (simpele) wasmachine aan boord (spoelen en wringen met de hand), die wij mochten gebruiken, hierdoor zijn onze lakens en handdoeken weer schoon.

Wij hebben met z’n allen geprobeerd onze dinghy weer luchtdicht te krijgen, maar helaas na enkele dagen was de luchtkamer weer slap.

De ferry komt hier op vrijdag, zaterdag en zondag, hij is erg groot en neemt veel plek in. Het is laden, lossen en wegwezen. Op zondag loopt dan het dorp leeg, want dan gaan alle ‘Griekse’ toeristen weer naar huis.

Afscheid van SY Orion

Met enige weemoed hebben wij van dit paradijsje op dinsdag afscheid genomen en zijn vertrokken naar het noorden naar Karavos, SY Orion ging zuidwaarts.

Karavos is niet zo’n interessante haven het bestaat uit twee verlaten centrales en één die nog werkt, vele taverna's en een Lidl.

Het aanmeren is net een Russische roulette het wemelt van de clandestiene boeitjes met de hoop dat je bij het wegvaren er niet aan vast blijf zitten. Wij hadden daar al duidelijke maatregelen voor getroffen om dat te voorkomen. Wij zijn naast de CO2 gekropen, dat is een catamaran uit Ameland die wij het plaatsje hiervoor ook al ontmoet hadden.

Afstand 15 mijl

Na 2 dagen zijn wij vertrokken naar Notios Limin, dat is een ankerbaai bij Khalkis en wachten op maandagnacht, want op vrijdag draait de (2e) brug niet en in het weekend is het tarief met 75% verhoogd.

Dit is de eerste brug die wij gepasseerd hebben, daar kunnen wij makkelijk onderdoor.

Wij liggen er prima, want het windje wat er blaast gaat door de boot heen en er is hier een hittewaarschuwing, zodat wij nog eventjes niet met de dinghy naar de wal gaan, want in de stad is het nog heter en tenslotte hebben wij een paar dagen eerder uitgebreid de Lidl bezocht, dus boodschappen genoeg aan boord.

Afstand 25 mijl

Andros en Tinos

Doordat wij zondag morgen om circa 06:00 uur gestoord werden door ‘nep’ Nederlanders (Oostblokkers, die geen woord Nederlands spreken maar op de kont van de boot gewoon Amsterdam zetten) omdat zij het anker vlak naast onze boot hadden gesmeten en deze er in de ochtend weer uitgehaald moest worden, waren wij ook klaarwakker. Wij moesten die dag nog een aardig stuk varen, hebben wij ook maar gelijk het anker opgehaald en zijn vertrokken naar Andros.

Het was bijna windstil maar er vertrok een onweersbui vlak voor ons langs, genoeg bliksem en donder maar geen druppel regen. Tegen de middag klaarde het op en werd het zowaar zonnig. Zelfs met een windje waarbij wij nog ook konden zeilen. ’s Middag om 16:30 uur zijn wij gemeerd in de haven van Batsi. Na vraag hoeveel het havengeld is, kregen wij te horen gratis inclusief elektra en water, maar een fooi/tip kan (iedereen geeft de marinero fooi).

Afstand 48 mijl

Het is een leuk klein plaatsje waar wij enkele dagen zijn blijven liggen. Natuurlijk hebben wij een autootje gehuurd en zijn over het eiland gecrost met veel kronkelige en steile wegen. Het is een prachtig groen eiland met diverse bronnen en mooie vergezichten.

Wij kregen een probleem omdat het begon te waaien als de rook, waarbij bakboordskikker waaraan de achtertros zat bijna uit het dek gerukt werd, 2 bouten braken af en 2 stuks en de kikker zijn verbogen. Nu hadden wij een echt probleem! Wij hebben de achtertros daarna op de winch gezet en wij hebben de rest van de kikker gedemonteerd (dit was geen gemakkelijke klus).

Wij hadden dus een serieus probleem. Aan de marinero van de haven hebben wij gevraagd of er mogelijkheid is om dit hier te laten repareren. Hij verwees ons naar de plaatselijke supermarkt met mededeling hij heeft contacten. De volgende dag kwam de plaatselijke lasser, deze zei dit is niet meer recht te buigen, ik snij hem door en las hem daarna weer recht.

Hij kwam terug met de kikker alsof die nieuw was, met metrische bouten, waarmee hij alles weer gemonteerd heeft.

In de haven lag nog een Nederlandse zeilboot SY Vivianne van Hanneke en Sietse uit Groningen. Door hun zijn wij voor een maaltijd uitgenodigd. Daar wij nog gebraden vlees hadden hebben wij samen de maaltijd in elkaar gezet, de aardappel/groente schotel kwam van hun kant met tevens een toetje.

Batsi op Andros

Na een leuke tijd in Batsi te hebben gelegen zijn wij op vrijdag 22 juni vertrokken naar het eiland Tinos en wij zijn vooranker gegaan bij het strand van Loukia.  Waar SY Vivianne ook al lag.

Afstand 28 mijl

Wij hebben die nacht erg onrustig gelegen vanwege de snelvarende ferry’s, ze veroorzaakten een onaangename golfslag.

De volgende dag zijn wij maar snel de haven van Tinos ingedoken.

Ook hier stond een marinero ons op te wachten, geen havengeld ook hier wel elektra en ook fooi, wij begrijpen niet hoe Griekenland uit de crisis is gekropen?

In de middag kwam ook SY Vivianne naar binnen.

Bij het boodschappen doen liepen wij op de terugweg over een pleintje waar een levensgrote pelikaan rond liep. Je schrikt je wild, want het beest is bijna net zo groot als jezelf, met een snavel zo groot waar de hele boodschappentas in past. Hij bleek vriendelijk gezind, wandelde bij de visboer naar binnen, scoorde een visje en ging daarna lekker poedelen in het kinderbadje buiten, nog nooit zoiets meegemaakt.

Het beest is hier een soort van mascotte, de kleine kinderen vinden het maar niets, zijn er erg bang van.

Terug aan boord begon de wind aardig aan te trekken, aangezien wij de kikkers heelhuids willen houden, hebben wij snel de rekkers geplaatst, dat gaf een beter gevoel. Want ook in de haven veroorzaken de ferry’s behoorlijke swell.

Zondag hadden wij een reisje met de bus over het eiland gepland, maar wij vonden het niet verantwoord om het schip alleen te laten.

Panagia Evangelestriakerk

Wij zijn even naar de kerk op de heuvel gelopen, hier ligt in de straat een tapijt van circa ½ meter breed waarop pelgrims op hun knieën naar de kerk kruipen, voor ons een beetje bizar maar het schijnt normaal te zijn. 

Veel mensen die langs de kade lopen en de kerk (op een afstand van circa 500 meter) zien slaan allemaal kruisjes.

Omdat er morgen zuidenwind staat is onze planning om morgen naar Kythnos te varen.

Tinos