St. Helier – St-Quay-Portrieux en het mysterie van de vliegende vis.

In de ochtend prikkelde het zonnetje ons in het gezicht en kwamen er achter dat wij al een half uur eerder hadden moeten opstaan. Maar niet getreurd eerst even lekker ontbeten, vuilnis aan de wal.

De Franse groetvlag wordt weer gehesen,
deze zal voorlopig wel even blijven wapperen.

Het was prachtig weer bij het verlaten van de haven maar geen wind, de wind bleef de hele dag weg het dieseltje mocht al het werk opknappen.

Eerste gegarandeerde vangst.

Het vishaakje ging gelijk overboord om een maaltje vis te vangen. Dat lukte gedeeltelijk we hadden twee makrelen in de emmer en eentje was te klein eentje hebben we weer terug gezet en eentje glipte door de handen van Gerrit vlak voor het schoonmaken.

Toen kwam er iets vreemds tevoorschijn. Tijdens het pakken van een puts zeewater, kwam er een vreemd visje mee naar boven. We geloofden onze ogen niet, het was een vliegende vis (je). Dit soort komt normaal in subtropische wateren voor, maar wij vingen hem toevallig tussen Jersey en de Bretonse kust. We hebben er wat foto’s van gemaakt anders geloofd niemand ons visserslatijn.

2 makrelen met 1 vliegend vis (je).

Onderweg zijn we nog een hele school tegen gekomen en verwonderen ons erover hoe deze vissen zo noordelijk komen.

Gerrit heeft de eerste dolfijn gezien, maar was te laat met de camera.

De laatste mijlen begon het zicht duidelijk minder te worden, we hebben het radar aangezet, want je moet hier geen vergissingen maken, omdat alles rots is (en dat geeft niet mee).

Eenmaal in de haven veranderde mist in regen.

Na de maaltijd zijn wij de wal aangegaan want toen was het droog, we waren nog niet koud aan boord en toen begon het weer te hozen.

Da afstand was 62 mijl.