Laatste etappe

Op woensdag 2 oktober zijn wij de stad Marsala gaan verkennen met prachtige oude gebouwen en leuke pleintjes. We hebben een ijsje gegeten in een smal straatje en dat ijs is me toch een partij lekker hier.

We zijn de volgende dag vertrokken naar Sciacca, er was er geen wind en geen zon. Rond 12.00 uur in de middag werd de bewolking dikker en begon het te onweren, daaruit kwamen windstoten van 25 knopen, ook de regen kwam met bakken uit de lucht. Na zo'n 1½ uur was alles weer bij het oude en kon de zonnebril weer op. Om 16.00 uur maakten wij vast op het steiger van de jachtclub, waar de Puff ons al stond op te wachten.

Afstand was 39 mijl.

De jachthaven leed aan ietwat achterstallig onderhoud, maar er was water en stroom op het steiger. Na het schip schoon gemaakt te hebben zijn wij de binnenstad in gegaan. Dat klinkt makkelijk maar je  moet diverse trappen omhoog voordat je er ben. Wij beginnen er nu een beetje aan te wennen, dat als je hier een stad bezoekt de afstand niet ver is, maar wel een eind omhoog. Eenmaal in de binnenstad aangekomen kwamen wij op een groot plein terecht waar drie oude mannetje op een bankje muziek maakten.

Af en toe wel een toontje ernaast, maar het was erg leuk. De stad bestaat uit ontzettend oude gebouwen en het was leuk om hier rond te snuffelen.

De volgende ochtend zijn wij weer vertrokken van Siacca naar San Leone, die reis hebben wij helemaal op de motor moeten doen, er was geen wind en erg warm. Omdat wij vlak langs de kust voeren zagen wij prachtige landschappen. Wij hadden samen met de Puff besloten een extra dag in San Leone te blijven liggen om de Tempels van Agrigento te gaan bezoeken. Sophia heeft bij het afmeren van de boot een rib gekneusd.

De afstand was 29 mijl.

's Nachts regende en onweerde het, zo erg dat wij bang waren dat ons uitstapje in het water zou vallen. Maar om 9.00 uur hield de regen keurig op en heel mager zonnetje liet zich zien, zodat wij besloten om met Yvonne en Dico (van SY Puff) om de bus naar de tempels te pakken. Eerst stopte er een open 'touringcar' maar omdat dit een open bus was en het weer onbetrouwbaar was reed hij niet zijn rondje maar zette ons wel bij de (lijnbus) halte af, dat was service. 

Bij de ruïnes van de tempels zijn wij uitgestapt, maar je moet natuurlijk een kaartje kopen om naar binnen te mogen. Het was een indrukwekkend gezicht om al die oude tempels te zien.

Maar Hannibal en zijn vandalen hebben hier duidelijk zichtbare sporen achter gelaten.

Op het moment toen wij weer bij de bushalte waren, begon het een partij te hozen, waardoor de straat in een soort waterval veranderde. Wij zijn zo spoedig mogelijk de bus in gedoken en deze ging naar Agrigento. Dit is een grote stad die als het ware tegen een rotswand geplakt zit. Vanuit zee is het ook een indrukwekkend gezicht om die stad te zien. De bus heeft ons bij een supermarkt afgezet, om de nodige boodschappen te doen en daarna zijn wij  verder naar de boot gelopen.

's Avonds hebben Yvonne en Dico bij ons aan boord gegeten en na een gezellig avondje is dat een goede afsluiter van zo'n dag.

De volgende dag zijn wij rond 10.00 vertrokken richting Licata, daar de weersvoorspelling was dat het rond 14.00 uur slechter zou worden en wij voor die tijd in de haven wilden liggen. Het laatste half uur kwamen er donkere wolken op ons af, maar nog geen honderd meter van het steiger barstte het geweld los, met windstoten van 34 knopen. Het schip tegen de kademuur afmeren ging goed, maar één van de mensen die hielp bij het afmeren kwam in het water terecht en moest zwemmend naar het steiger. Gelukkig mankeerde hij niets en bleef lachen en heeft ons zelfs nog verder geholpen. Sophia heeft hem 'voor de schrik' nog een flesje wijn in zijn handen geduwd. Zij heeft zelf door het afhouden van de boot tegen de kade de pijn van de gekneusde rib weer verergerd.

De afstand was 32 mijl

De volgende morgen, gelijk na openingstijd stonden wij bij de supermarkt, want die is in Licata naast de jachthaven, was het voor ons hamsteren. Men had ons verteld dat in Ragusa de supermarkt nogal veer weg is. Rond 10.00 uur zijn wij vertrokken voor onze laatste reis van dit jaar. Het begon allemaal op de motor, maar na het middaguur stak er een leuk zuidwestenwindje op zodat wij tot aan de havendammen hebben kunnen zeilen. Ook de vislijn is nog over boord geweest, bij de eerste beet viel de vis, circa 10 meter van de boot, eraf, snel alles weer overboord gezet want als je één keer beet heb gehad moeten er meer zitten. Na een uurtje zei Sophia: 'wat staat die lijn slap.' Bij het binnendraaien bleek hij gebroken te zijn, dus geen vis en geen visspullen meer! Zo eindigt ons visseizoen dramatisch, hopelijk volgend jaar beter.

Hierbij de laatste mijltjes, met de vlag halfstok ten behoeve van de uitvaart van Karel

Eenmaal in de haven hebben wij eerst de dieseltank weer vol gegooid. 

Daarna hebben wij afgemeerd op onze winterstek.

Wij werden hartelijk ontvangen door de Tristan II en natuurlijk gelijk uitgenodigd voor een borrel met een etentje. Wij zijn daar tot laat in de avond geweest en hebben lekker bijgekletst.

De afstand was 36,5 mijl

Ook hier is een netwerk, elke dag om 09.00 uur wordt er via de marifoon informatie gegeven en kan je je vragen kwijt. Het is hier een enorm nest van Nederlandstalige.

Morgen gaan wij het plaatsje bekennen.

Nog even voor de statistieken:

Dit jaar totaal afstand 1814 mijl gevaren.

Waarvan op de motor 397 uur.

Aangedane havens: 26 stuks, ankerplaatsen: 28 stuks.