Ontmoetingen in Patras

Sinds dat wij hier in Patras liggen, lijkt het hier wel een duiventil, SY Umata kwam aanwaaien en ook Orion, Tristan II en Puff. Wij hadden elkaar al geen maanden meer gezien en nu ineens het hele zwikje bij elkaar. Hier is wat afgekletst, want iedereen heeft zijn avonturen en zijn verhaal. Avond na avond veranderen wij van boot.

’s Woensdags is de gereviseerde ankerlier, met nieuwe motor, weer op zijn plek gemonteerd.

Wij hadden het idee om de dag daarna met Simonne en Jean-Pierre (SY Tristan II)een auto te huren om daarmee de binnenlanden van de Peloponnesos te verkennen, daarom zijn wij ‘s morgens vroeg de auto gaan halen. Wij begonnen gelijk met een valse start, want wij reden een dorpje in waar de straten bijna verticaal waren. Op een gegeven moment kon het autootje niet verder, de koppeling begon hevig te stinken en de dames besloten uit te stappen, toen kon de auto net de helling trekken. Wij hadden gelijk door dat dit niet de juiste weg kon zijn. Na enig zoeken hadden wij een prima weg gevonden die door de bergen liep.

Wij zijn een paar keer gestopt om ons aan de mooie uitzichten te vergapen. Rond het middaguur bereikten wij Kalavryta. 

Dit plaatsje hadden wij ook met treintje bezocht. We besloten om daar een hapje te eten en jawel wij waren net aan de maaltijd begonnen toen Yvonne en Dico (SY Puff) er ook aan kwamen lopen, zij hebben de route met het treintje gedaan. Zij zijn bij ons aan tafel aangeschoven en wij hebben met z’n allen heerlijk gegeten.

Op de terugweg kwamen wij nog mooie vergezichten tegen en hebben daar gestopt om foto’s te nemen en natuurlijk ook een versnapering. Toen wij beneden waren hebben wij nog een route gevonden aan de andere kant van de kloof, bijna boven werd de weg wederom zo stijl dat wij maar gekeerd zijn en terug gereden hebben. Wij zijn langs de kustweg terug naar boord gereden, waar wij ’s avonds om 10.00 uur weer aankwamen. Gelukkig hadden wij voor twee bestuurders de auto gehuurd, zodat er regelmatig gewisseld werd.

Twee dagen daarna zijn wij bij Tristan II uitgenodigd voor een etentje, daar zij een prijsvraag hadden opgegeven die wij gewonnen hadden en de prijs was een etentje aan boord. 

Er werd voor ons lekkere zeebaars gebakken en vooraf hadden wij lekkere scampi’s. Het smaakte allemaal heerlijk, Tristan II bedankt!

Op het ogenblik zijn wij bezig om het schip weer klaar te maken om verder te trekken.

Daar hoort natuurlijk ook een wasbeurt bij die wij in de grote tobbe doen en dan daarin met de voeten stampen. Let op, het water mag niet al te heet zijn, voor de voetjes!

Pech onderweg

Wij zijn in Trizónia nog 5 dagen blijven liggen, omdat wij het een erg leuk eiland vinden. Toen wij gezamenlijk met Elly en Gerard in de kuip zaten, kwam er een mannetje van het restaurant voorbij met een beknopte menukaart en met de mededeling voor jullie gratis 1 kilo wijn. Dus wij ’s avonds naar dat restaurant waar ieder een andere vissoort heeft besteld, zodat wij vier soorten vis hadden, een lekkere Griekse salade erbij en toen smullen maar!

De laatste dag hebben wij gezamenlijk de maaltijd klaar gemaakt.

Elly en Gerard zijn nog één dag langer blijven liggen en wij zijn op 11 augustus vertrokken naar de ankerplek Maglareieka (bij de bocht van Andírrion voor de brug van Ríon).

De afstand was 20 mijl

Bij het ankerop halen, de volgende dag, begon de ankerlier rare geluiden te geven. In Patras wilden wij  de lier even goed doorsmeren, dat hebben wij geweten! 

Na het afmeren hebben wij de lier gesmeerd en een keertje het anker laten zakken en weer opdraaien. Het anker was nog niet koud boven water en de lier deed geen zier! We hadden in de gaten dat wij dit probleem niet zelf konden oplossen, dus hebben wij een mannetje ingeschakeld die na wat testen en prutsen hem ook niet aan de gang kreeg, dus toen heeft hij de lier gedemonteerd en meegenomen. Een uurtje later was hij terug om ons de totaal verbrande motor te laten zien, nu moet er een nieuwe besteld worden, maar die wordt ‘waarschijnlijk’ pas maandag afgeleverd en dan dinsdag weer gemonteerd.

In de haven van Patras zullen wij dus wel even blijven liggen, we hebben hier de broer van Patrick van SY Sparkle ontmoet. Patrick en Annemie kennen wij van vorig jaar vanuit Mallorca en die zien wij in de herfst weer als wij terug zijn in Marina di Ragusa, want ook zij hebben daar de winterstalling geboekt.

Johan en Elise hebben ons aangeboden om een extra tas mee te nemen voor spullen voor ons, nou dat zullen ze weten, de tas zit geloven wij nu als vol met (reserve)onderdelen, toch wel fijn als je vrienden op bezoek komen, ze hebben een hotel geboekt in Zakynthos, waar wij ook zullen zijn als zij arriveren.

De unieke treinreis door de Vouraikos kloof

Op dinsdag 4 augustus zijn wij naar het treinstation gelopen van Kiato dat een modern groot station is, onderweg hadden we een meevaller want Sophia vond een briefje van € 5,00 op de straat. Wij waren in de veronderstelling dat wij met de trein naar Diakofto zouden reizen, maar bij het loket werd ons verteld dat wij met de bus vervoerd werden. Wat blijkt die Grieken hebben de oude spoorlijn half opgebroken en de nieuwe is nog lang niet af, op diverse plaatsen zie je hypermoderne stations, maar zonder rails. De bus vertrok om 10.30 uur en moest aankomen om 11:15 uur, precies op dat tijdstip gaat ook het tandradbaantje rijden, dus wij zaten in de bus op hete kolen. Toen de bus aan kwam, stond het tandradbaantje nog keurig te wachten op de bus, bij het uitstappen werden wij gelijk verwezen naar de tandradbaan. Toen wij onze plaats hadden gevonden vertrok hij direct.

Het is een heel smal spoor van 75 cm. breed, het spoor is gebouwd in 1895, maar de wagons die nu gebruikt worden, zijn hypermodern met airco. De rit duurt circa 1 uur en gaat sommige punten stijl omhoog. De totale afstand is 22 km. en de snelheid varieert van 30 tot 40 km per uur, maar waar hij tandrad gebruikt gaat hij nog maar van 6 tot 15 km per uur.

de fotograaf

Het is 

levensgevaarlijk om je hoofd buiten het raam te steken, want de rotsen passeren op sommige plekken enkele centimeters. Je moet ook weten dat het eindpunt Kalavryta een wintersportplaats is.

Bij aankomst hebben wij eerst het dorp bekeken, broodje gegeten en terrasje gepakt.

Op het terrasje zaten twee geestelijke die het niet erg vonden dat wij ze fotografeerden.

Het stadje heeft een kerk, waarvan één van de kerkklokken op 2:34 uur staat. De Duitsers hebben hier in 1943 bijna alle bewoners vermoord (ongeveer 600 inwoners) Alle mannen zijn geëxecuteerd en de vrouwen in de kerk opgesloten en de kerk in brand gestoken. Waar de Duitsers niet op gerekend hadden is dat de vrouwen de ramen aan de achterkant eruit geslagen hebben en de meeste daardoor ontsnapt zijn.

Plotseling begon het te rommelen in de bergen, er kwam een flinke onweer en regenbui over de toppen heen. Wij hebben toen snel een terrasje genomen (onder een luifel) om niet nat te worden. Toen de bui eenmaal voorbij was en wij weer met de tandradbaan terug naar Diakofto gingen, kwam dezelfde onweersbui ons weer achterna. Omdat wij een uur op de bus moesten wachten, zijn wij wederom naar een terrasje gevlucht.

Toen de bus er was wilden wij instappen, maar wij werden door een meisje gewaarschuwd dat deze bus de andere kant uitging, onze bus kwam 10 minuten te laat. Terug op het station in Kiato viel er af en toe ook een druppeltje.

’s Avonds werd er een groot concert op de haven gegeven, dus wij konden vanaf ons dek de muziek beluisteren en de lichtshow bekijken. Dus wij zuinige krenten hebben geen entreegeld betaald.

Kerk Kiato

Op donderdag zijn wij van Kiato vertrokken naar Trizónia, het weer was erg warm maar prima zeilweer, wij vlogen met een gangetje van 5/6 knopen naar. In Trizónia lag de Umata van Elly en Gerard gemeerd, daar er geen vrije plaats meer was, zijn wij bij hun langszij gekropen. Zo hebben wij bijna de hele avond weer effe bijgekletst. Wij kennen hun vanuit o.a. Marina di Ragusa.

De afstand was 42 mijl.

Sophia's baai gevonden

De laatste avond op Itea hebben wij nog gegeten bij Cafe Mostra, omdat de eigenaar ons niet helemaal begreep, heeft hij Stefanie gebeld om te komen vertalen. Zij woont in Utrecht in Lunetten en haar grootmoeder woont hier. Hoe toevallig is het om hier een Utrechter tegen te komen, dus wij hebben lekker effe bij gekwebbeld.

Op woensdag 29 juli zijn wij van Itea naar Ormos Andreas gevaren. Wij zijn daar vooranker gegaan. Tijdens de tocht is er weinig gebeurd, weinig wind en 29 graden warm. Wij hebben geprobeerd om in Akra Makri een ligplaats te vinden, maar het was daar zo rommelig en vol met boeitjes dat wij daar maar vanaf hebben gezien. Buiten de haven zijn wij eerst vooranker gegaan om te eten en daarna ankerop naar Ormos Andreas. 

De afstand was 17 mijl.

Donderdag zijn wij naar Saranti gevaren, wij hadden een leuk stekkie gevonden tussen de zwemmers, maar er kwamen een paar zeikers voorbij zwemmen die begonnen te protesteren dat wij in dat gebied vooranker lagen, terwijl er bijna geen zwemmer te bekennen was. Enfin na enig gedreig en na enige discussies zijn wij toch maar verkast buiten de lijnen. Na opnieuw vooranker te gaan te zijn vond Sophia dat wij te kort bij de rotsen lagen, dus opnieuw ankerop wat nogal moeizaam ging, want er lag een gigantische steen op het anker. 

Nadat wij die geloosd hadden, zijn wij naar de andere kant van de baai gevaren en zijn daar zonder problemen vooranker gegaan.

De afstand was 17 mijl

De volgende dag nadat wij wat boodschappen hebben gedaan zijn wij naar  . . . . Sophia’s baai gevaren.

Eerst hebben wij koers gezet naar een piepklein haventje, maar helaas pasten wij daar niet in, het haventje had zo uit de reclame van Bounty kunnen komen. 

Maar wij hadden een heel klein kloofje ontdekt wat naamloos is, wat wij gelijk omgedoopt hebben naar Sophia’s baai. Met voor het anker erin, voorzichtig achteruit varen en  een tros achter aan de wal, lagen wij zo prinsheerlijk, eigen baaitje, eigen kiezelstrand en niemand om ons heen, want het is onbereikbaar vanaf de wal.

Alleen er was een klein ongemak, dat er ’s avonds een horde vliegen naar binnen kwamen. De vliegenmepper maakte overuren. De volgende ochtend zijn wij maar weer vertrokken naar open zee.

De afstand was 10 mijl

Daarna hebben wij nog enkele haventjes geprobeerd, maar die lagen propvol met locals. Met een straffe noordoosten wind, zijn wij aan de lijzijde van het eiland Zoodonokos vooranker gegaan.

De afstand was 14 mijl

Wij lagen daar prinsheerlijk maar aan het eind van de middag begon het hard te waaien, waardoor wij hier de hele nacht behoorlijk hebben liggen steigeren, zodat wij ’s zondags (zonder eitje bij het ontbijt) vertrokken naar Kiato. Het ging als de gesmeerde bliksem want wij hadden de wind in de rug. Rond het middaguur lagen wij in de vissershaven. Een paar jaar geleden mocht je als jacht hier niet liggen maar nu kijkt niemand er meer naar

De afstand was 13 mijl

Ook hier hebben wij weer de Lidl gevonden en de Carefour, beide liggen vanaf de haven linksaf en doorlopen. Eerst zie je Carefour en driehonderd meter verder de Lidl.

Dinsdag gaan wij met een trein safari zie ook http://griekenland.net/vasteland/peloponnesos/diakofto-railway/