Op dinsdag 4 augustus zijn wij naar het treinstation gelopen
van Kiato dat een modern groot station is, onderweg hadden we een meevaller
want Sophia vond een briefje van € 5,00 op de straat. Wij waren in de veronderstelling
dat wij met de trein naar Diakofto zouden reizen, maar bij het loket werd ons
verteld dat wij met de bus vervoerd werden. Wat blijkt die Grieken hebben de
oude spoorlijn half opgebroken en de nieuwe is nog lang niet af, op diverse
plaatsen zie je hypermoderne stations, maar zonder rails. De bus vertrok om 10.30
uur en moest aankomen om 11:15 uur, precies op dat tijdstip gaat ook het
tandradbaantje rijden, dus wij zaten in de bus op hete kolen. Toen de bus aan
kwam, stond het tandradbaantje nog keurig te wachten op de bus, bij het
uitstappen werden wij gelijk verwezen naar de tandradbaan. Toen wij onze plaats
hadden gevonden vertrok hij direct.
Het is een heel smal spoor van 75 cm . breed, het spoor is
gebouwd in 1895, maar de wagons die nu gebruikt worden, zijn hypermodern met
airco. De rit duurt circa 1 uur en gaat sommige punten stijl omhoog. De totale
afstand is 22 km .
en de snelheid varieert van 30 tot 40 km per uur, maar waar hij tandrad gebruikt
gaat hij nog maar van 6 tot 15
km per uur.
 |
| de fotograaf |
 |
Het is
levensgevaarlijk om je hoofd buiten het raam te
steken, want de rotsen passeren op sommige plekken enkele centimeters. Je moet
ook weten dat het eindpunt Kalavryta een wintersportplaats is.
Bij aankomst hebben
wij eerst het dorp bekeken, broodje gegeten en terrasje gepakt.
Op het terrasje zaten twee geestelijke die het niet erg
vonden dat wij ze fotografeerden.
Het stadje heeft een kerk, waarvan één van de kerkklokken op
2:34 uur staat. De Duitsers hebben hier in 1943 bijna alle bewoners vermoord
(ongeveer 600 inwoners) Alle mannen zijn geëxecuteerd en de vrouwen in de kerk
opgesloten en de kerk in brand gestoken. Waar de Duitsers niet op gerekend
hadden is dat de vrouwen de ramen aan de achterkant eruit geslagen hebben en de
meeste daardoor ontsnapt zijn.
Plotseling begon het te rommelen in de bergen, er kwam een
flinke onweer en regenbui over de toppen heen. Wij hebben toen snel een
terrasje genomen (onder een luifel) om niet nat te worden. Toen de bui eenmaal
voorbij was en wij weer met de tandradbaan terug naar Diakofto gingen, kwam
dezelfde onweersbui ons weer achterna. Omdat wij een uur op de bus moesten
wachten, zijn wij wederom naar een terrasje gevlucht.
Toen de bus er was wilden wij instappen, maar wij werden door een
meisje gewaarschuwd dat deze bus de andere kant uitging, onze bus kwam 10
minuten te laat. Terug op het station in Kiato viel er af en toe ook een
druppeltje.
’s Avonds werd er een groot concert op de haven gegeven, dus
wij konden vanaf ons dek de muziek beluisteren en de lichtshow bekijken. Dus
wij zuinige krenten hebben geen entreegeld betaald.
 |
| Kerk Kiato |
Op donderdag zijn wij van Kiato vertrokken naar Trizónia,
het weer was erg warm maar prima zeilweer, wij vlogen met een gangetje van 5/6
knopen naar. In Trizónia lag de Umata van Elly en Gerard gemeerd, daar er geen
vrije plaats meer was, zijn wij bij hun langszij gekropen. Zo hebben wij bijna
de hele avond weer effe bijgekletst. Wij kennen hun vanuit o.a. Marina di
Ragusa.
De afstand was 42 mijl .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten