De laatste zeemijlen van dit jaar

Zondagmorgen 27 september ging de wekker af om 05.00 uur  en zijn wij richting Crotone gevaren. Hierbij moet de baai van Taranto worden overgestoken, dat is een pittig stuk van 70 mijl. Maar met noordelijke wind tussen de 4 en 5 Bft. vlogen wij als een meeuw over het water, snelheden van 7 knopen werden normaal, maar het was erg ruig. Om 18.25 uur hadden wij de landvasten in Crotone vast.

Afstand 73 mijl.

Wij zijn ’s maandags niet vertrokken omdat er veel wind, regen en onweer voorspelt was. Die dag stond er alleen veel wind en het onweer en regen kwam ’s nachts.

Wij ontdekten dat er een splitpen van de as van de lummel (dat is de verbinding tussen de giek en de mast) gebroken was en dat de as eruit liep, dit moest zo snel mogelijk gerepareerd worden. Na een vreemde constructie hebben wij de giek eraf kunnen nemen, de as verwijderd, de lagers schoongemaakt en toen kwam het probleem, er moest een nieuwe splitpen komen, die was even niet voorhanden. Dus alles weer opgebouwd met een schroevendraaier als tijdelijke borg. Het grote zoeken begon van winkel in en winkel uit, het formaat (dun en lang) was moeilijk verkrijgbaar. Na de derde dag kwamen wij bij een shipchandler, (van hem ‘kregen’ wij trouwens, als service, wel een splitpen maar te dik) op het idee dat er een tuiger op een ander terrein zat en die zou ons misschien kunnen helpen. Daar heen gegaan en ja hoor gelukkig de juiste maat, gelijk maar een reserve erbij gekocht, alles is nu weer zoals het hoort te zitten. Qua scheepsonderdelen is Italië een zesde wereldland.

Wij kregen in Crotone de ene na de andere onweerswaarschuwing over ons heen. Met een hevige regenbui hebben wij weer als vanouds de halve haven zonder stroom gezet. De havenmeester zei aqua en elektra is boem! 

Maar boos waren ze niet op ons, want wij kregen 2 zeebaarzen (die nog leefden) van hun, verser kan je geen vis krijgen. Ze zijn op de planche gegaan en wij hebben daar lekker van gesmikkeld.

De volgende morgen zat de hele stad zonder stroom, niet door ons hoor! Het onweer heeft ‘ergens’ een kortsluiting veroorzaakt.

Op zaterdag zijn wij ‘s morgens om 06.40 uur vertrokken met bestemming die wij zelf nog niet wisten, het zou Rocelle Ionica of Siracusa worden. Als het Rocella Ionica zou worden, moesten wij voordat het donker wordt bij de haven zijn, omdat er voor de haven een grote zandbank ligt (op de heenweg hebben wij hem al geraakt). Bestemming Siracusa zou een nacht doorvaren betekenen.

Onderweg kwamen wij nog een paar flinke regenbuien tegen, waaruit regenbogen voortkwamen.

We hebben in de middag toch besloten om door te varen naar Siracusa. Dat werd toen om de beurt een slaapje doen. Het was een heerlijke nacht met heel veel sterren, we hebben alle twee die nacht goed geslapen en toen het ‘s morgens licht werd hebben wij nog een paar mooie foto’s kunnen maken.

De Etna kwam in zicht en blies een rookwolk uit die zich wel 20 km ver strekte, zo hadden wij hem nog nooit gezien. Om 13.40 uur liepen wij Grand Harbour in Siracusa aan en zijn daar vooranker gegaan, het was op de ankerplaats niet druk en wij hadden ook geen zin om de stad in te gaan. We hebben samen die nacht heerlijk liggen knorren.

De afstand was 161 mijl.

De volgende morgen, na een lekker ontbijtje, ging het richting Portopalo. Dit is een baai die helemaal ten zuidoosten van Sicilië ligt, m.a.w. het zuidelijkste puntje van Italië op het eilandje Lampedusa na.  Het begon allemaal windstil maar rond 14.00 uur woei het al west 5, voor ons dus hoog aan de wind.

Om 17.00 uur kwamen wij de baai in en zijn vooranker gegaan. Wij zijn niet naar de wal gegaan, omdat wij de volgende morgen weer vroeg wilden vertrekken.

Afstand was 35 mijl.

Dinsdagmorgen om 05.00 uur,  op deze manier lijkt het wel een slavenbestaan, was het nog windstil toen wij ankerop gingen. Toen wij rond de kaap waren begon het nog te waaien uit het noordwesten, dat was precies de richting waar wij heen moesten, er stond een ruwe zee daarom moest het dieseltje zijn best doen. Maar later op de dag deed het zonnetje zijn uiterste best en was het laatste stukje toch nog erg prettig. 2 mijl voor de invaart, hoorden wij ineens een schreeuw naast het schip, wij schrokken ons rot de eerste reactie was wij overvaren een klein visbootje.

Tot onze grote vreugde waren het Annemie en Patrick van SY Sparkle, die wij op Mallorca hebben leren kennen, die met hun nieuwe RIB ons verwelkomden. zij hadden ons via de AIS gevolgd.

De laatste zeemijltjes.

Eenmaal in de haven, na eerst diesel te hebben getankt, zijn wij naar onze winterplaats gevaren en daar stond een kompleet ontvangstcomité ons op te wachten, dit hadden wij niet verwacht.

De afstand was 35 mijl

Na het afmeren hebben wij met zijn allen eerst een aankomstborrel in de kuip gedronken en zijn daarna begonnen met het schip ontzouten. En natuurlijk ’s avonds happy hour in de Stella Marina, waar wij weer diverse mensen, nieuwe en oude bekenden de handen hebben geschud en gekust en Gerard en Jacqueline van SY Buona Vista heeft aan ons de groeten overgebracht van SY La Dolce Vita.

De tocht van 2015 heeft voor ons een gouden randje, wij hebben het erg fijn gehad en veel dingen beleefd en gezien.

Dit jaar de laatste keer afmeren.

Voor de statistieken:

Wij zijn vertrokken op 2 mei en zijn weer terug gekomen in Marina di Ragusa op 6 oktober.

Wij zijn 157 dagen op stap geweest.

Wij hebben 39 ankerplaatsen bezocht en 31 havens.

782 motoruren en totale afstand was 1889 mijl.