Île de Ré – La Rochelle – Saint Denis d’Oléron

Na afgemeerd te hebben zijn wij het dorpje ingegaan, het is erg toeristisch maar zeer gezellig.

De haven bestaat uit een bastion, restaurants en souvenir-winkels, het is daar net zo druk als de PC Hooftstraat op zaterdag, het blijkt dat half Frankrijk vakantie houdt op dit eiland. Maar na 2 dagen heb je het hier wel gezien. Het was bloedje heet, en wij moesten persé een grote wandeling maken, dat hebben we geweten ook.

Toen wij eenmaal weer aan boord waren, was geen fles koud water meer veilig.

St.Martin bij nacht.

Maar de volgende ochtend, was de temperatuur tot 24 graden terug gelopen. Toen was het allemaal te harden en zijn wij naar La Rochelle vertrokken. Zo’n beetje halverwege,

net voor de brug die het vaste land met  Île de Ré verbindt begon het nog te regenen ook, dit hield tot ’s avonds laat aan. We zouden in eerste instantie naar de oude haven (midden in het centrum) gaan, maar deze was al aardig vol met kleinere schepen, dus opzij afmeren was voor ons geen optie. Wij zijn toen naar de nieuwe jachthaven (Minimes) gevaren, het klinkt mini maar het is de grootste jachthaven van Europa (met 4.000 ligplaatsen). Het is zeer modern, maar helaas de WiFi werkt er niet. Daarom komt deze blog wat later aan.

De vaarafstand was 15,9 mijl.

De volgende ochtend hebben wij eerst contact gezocht met Carla V. die zou ons de bestellingen en post brengen, natuurlijk even lekker bijkletsen en een nachtje bij ons komen slapen en beloofd is beloofd ze zou de zon meebrengen. Zowaar Carla arriveert met zon !!!! en natuurlijk post. Carla D heeft een pakketje voor ons gemaakt, wij hadden geen drop besteld maar het zat er wel lekker in (Carla’s bedankt). Ook was onze bestelling van Island Packet (Engeland) aangekomen met het onderdeel waar wij zo naar snakten (zo zie je maar weer hoe belangrijk internet is geworden, want wij hebben via mail met hun contact gemaakt).

Nog een bezienswaardigheid die in zee staat, de oude vuurtoren van Kaap Hoorn, Jules Verne heeft hier zelfs een boek over geschreven Phare du Bout du Monde. Deze vuurtoren is  door 10 man in 1994 gereconstrueerd en is op 1 januari 2000 ontstoken.

’s Avonds zijn wij met de elektrische ferry naar de binnenstad gevaren (lekker rustig zo’n boot op elektro motoren). Na wat bezichtigd en rond gelopen te hebben zijn wij gaan eten.

Fruit en Sophia de mer.

Het is moeilijk kiezen want zoals typisch Frans  is de hele boulevard één groot restaurant. Na met z’n drieën heerlijk gegeten te hebben zijn wij met de elektrische ferry weer naar boord gegaan.

Ingang Vieux port La Rochelle.

Carla ging de volgende dag weer naar huis (Le Taillon) en wij zijn naar Saint Denis op  d’Oléron gevaren. Ook een leuk eiland met veel strand.

Het is op Corsica na het grootste eiland van Frankrijk, ons plan was om vanmorgen naar Royan te varen, maar op het laatste moment zijn wij toch blijven liggen. Wij hebben onderweg ook nog andere Nederlanders ontmoet en één daarvan zet hun boot in Port Medoc op de wal en vliegt naar huis, zij hebben alles wat volgend jaar overdatum is aan ons gegeven, (Flodebolle, hopelijk hebben wij de naam goed geschreven) waar wij natuurlijk weer erg blij mee zijn (tja wij zijn eenmaal Jean Fromage natuurlijk).

De afstand was 14 mijl.

Île d’Yeu – Les Sables D’Olonne – Île de Ré

In het krieken van de ochtend (10.00 uur) gingen wij gepakt en gezakt voor een forse wandeling. Maar helaas, na en flink stuk over het strand gewandeld te hebben zijn wij het binnenland ingegaan, totaal geen rekening gehouden dat het rond het middaguur hier bloedje heet kan zijn. Dat was dus les één in warme gebieden. Als je flinke wandelingen wilt maken moet je dat ’s morgensvroeg of eind van de middag doen. Zo leer nog eens iets. We zijn terug naar de boot gegaan, via de boulangerie om aan een lekker stokbroodje te knagen, zo was het eind goed al goed.

De volgende dag in de ochtend werd de haven leger en konden ook wij vertrekken, want het was zo vol, dat wij niet de mogelijkheid hadden om te manoeuvreren. Maar alles loste zichzelf op. Buiten stond een koppig zeetje, maar geen wind. Die hebben we ook de rest van de dag niet gezien/gevoeld.

Tijdens het vissen hadden we vaak beet, maar geen makreel, wel gepen (daar hebben wij de pest in), dus die zijn gelijk weer overboord gezet. We kwamen kwallen tegen van het formaat XXXL. Zo groot dat ze niet in een emmer passen, je zal maar een beet krijgen van zo’n beest. De animo om verkoeling in het water te zoeken was gelijk verdwenen. Dat was jammer want het was bloedje heet.

We hebben 37 mijl afgelegd.

Bij aankomst in Sable D’Olonne zagen we gelijk de 6.50’gers klaar liggen voor de race naar de Azoren.

Becky en haar concurrenten

Wij zijn nog even bij Becky en haar team op bezoek geweest en hebben haar ‘Good luck’ gewenst voor de zeilwedstrijd die op 29 juli van start gaat. Je kan merken dat vanaf deze plaats alle oceaan-racers starten, grote boten fabrieken staan om deze haven heen gebouwd en de haven heeft alle voorzieningen hiervoor. Dit is het walhalla voor liefhebbers van oceaanraces. De Vendee globe gaat hier om de vier jaar van start (non-stop om de wereld, 60 voet, met één persoon aan boord) bij de start trekt dit circa vijfhonderdduizend toeschouwers aan! Dat is meer als bij een voetbalwedstrijd.

En nog meer diverse zeilwedstrijden vertrekken vanuit daar en komen daar ook weer aan. Verder is het er erg toeristisch.

Met een warme morgen, zonder wind zijn wij richting St. Martin vertrokken op Île de Ré. Erg spannend was de tocht niet te veel zon en te weinig wind (een Hollander moet wat te zeiken hebben). Onderweg kwamen we weer maatje XXXL kwallen tegen. We zijn bij St. Martin voor anker gegaan om de volgende ochtend met hoog water de haven in te varen.

We hebben vandaag 37 mijl afgelegd.

De volgende morgen zijn we anker op gegaan en zijn het plaatsje in gevaren.

De markt in St. Martin Île de Ré

De markt in St. Martin Île de Ré

Het zier er hier heeeeel gezellig uit. Maar bloedje heeeeet.

Pornichet – Île d’Yeu

Het begint hier echt warm te worden.

Na het stokbrood en croissants gaan wij nu echt zuid varen, na wat pindarotsjes ontweken te hebben zitten wij in de Golf van Biskaje zonder rotsachtige obstakels. Onderweg kwamen wij kwallen tegen zo groot als emmers. Wij hoorden voor de eerste keer Gijon VTS luid en duidelijk door de speakers van de marifoon. Wij realiseren ons nu pas dat wij dicht bij Spanje zitten, hoewel wij dat gevoel nog niet hebben. Ook hier in de haven van Île d’Yeu (Joinville) troffen wij ook al Spaanssprekende schepelingen aan.

De haven was hier bij aankomst net alsof je zuidelijk zit met witte huisjes met rode dakpannen (echt een beetje Mediterraan achtig). Doordat de er te weinig wind stond was er maar één mogelijkheid en dat was de motor. Onderweg hebben we nog gevist maar helaas geen vis had zin in ons haakje.

Het eiland hebben we maar voor een klein stukje kunnen bekennen doordat de hitte ons terug naar de boot dreef, met deze temperatuur hoef je echt in de middag niets te doen.

De haven is nu in de middag goed (echt) vol gestroomd, de drukte in de haven lijkt een beetje op Vlieland van vroeger.

Wij kunnen het niet laten, de zonsondergang is hier erg mooi.

De afstand was 44 mijl

Île d`Arz naar Pornichet

In het holst van de nacht moesten wij eruit (07.30 uur). Het zonnetje begon al vriendelijk te schijnen, helaas de kuip was nat, zodat wij binnen hebben ontbeten, na alles opgeruimd en zeevast gezet te hebben, hebben wij de mooring vaarwel gezegd en zijn vertrokken. De zon scheen wel maar het was kil met geen wind. Het hele landschap leek wel een verstild schilderij. Maar de stroomversnellingen hielden ons alert, want je vliegt van ‘hot naar her’. De stroom schijnt hier met geweld van alle kanten te komen. Toen wij buiten de Golfe van Morbihan kwamen werd het water rustig maar nog steeds geen wind. Na het middageten stak er een westelijk briesje op, wij hebben toen de halfwinder bijgezet, die al ruim 6 weken als ballast meegevaren was, tijdens het hijsen hing er ook nog een geep aan de vislijn, er moesten toen twee dingen tegelijk gebeuren, de geep is binnenboord gehaald en weer vrij gezet.

Daarna kon de procedure van het bijzetten van de halfwinder doorgaan. De wind trok aan, waardoor het zeil ons met 7 knopen door het water sleurde, daardoor kwamen wij circa een half uur eerder aan in Pornichet dan gepland.

We beginnen nu te merken dat wij zuidelijker komen, want het doet hier al een beetje Mediterranee achtig aan, wij zijn na het avondeten nog een wandeling wezen maken en daarna hebben wij de reisvoorbereiding voor morgen gedaan.

Afstand 45 mijl.

Verdwaald in de Golfe du Morbihan

In Port Haliguen dachten wij eindelijk van een heerlijke nachtrust te genieten. Op het steiger en omgeving was een doodse stilte, heerlijk om eens goed bij te snurken. Helaas 2 muggen dachten daar heel anders over. Zij hebben ons gepest totdat de (elektrische) vliegenmepper ze eindelijk te pakken had, maar toen was het inmiddels al 3 uur, daarna hebben we heerlijk geslapen totdat het zonnetje aan alle kanten de boot binnen scheen, maar gelukkig was het toen al 9 uur. Na douchen en ontbijt zijn we naar de supermarkt gegaan dat op circa 10 minuten loopafstand lag. Met een karretje vol met voedsel en snoeperijen (plus wijn) hebben we de boot weer eens dieper in het water laten zakken. Een mens vreet wat af!

Daarna zijn we naar de Golfe du Morbihan gevaren en doordat er een lekker windje stond en wij de stroom mee hadden zijn we de hoek waar wij om heen moesten voorbij gevaren. Logisch ook we gingen 6 knopen door het water en 10 knopen over de grond. We waren via een vaargids gewaarschuwd dat je hier heel snel je waypoints voorbij schiet omdat het niet opvalt dat het hier zo hard stroomt. Omdat het gebied uit eilanden bestaat zie je niet of je een baai invaart of een rivier volgt. Op een gegeven moment hebben we maar een mooring opgepikt en eerst eens goed gaan kijken om te zien waar we zaten en welke richting wij heen moesten, zoiets is ons nog nooit overkomen. Met de 2^e computer, waar heel gedetailleerd dit gebied in staat, konden wij de draad weer oppakken om naar de ankerplaats te varen waar we wilden overnachten. Nu bleek dat bijna alle ankerplaatsen in deze baai zijn vervangen door moorings! Dat ankeren hier verleden tijd is en dat je dus een mooring moet oppakken. We hebben de nacht doorgebracht in Port Blanc.

Afgelegd 17,5 mijl.

Deze hele baai met al die eilanden is een fantastisch gebied. Het krioelt er van de zeilboten/visbootjes maar gelukkig ligt 90% stil, anders zou je hier in file varen.

Doorkijkje.

De hele nacht heeft het weer eens lekker geregend, maar gelukkig werd het ‘s morgens droog. We besloten te verkassen naar Île d’Arz. Daar hebben wij weer een mooring opgepikt en zijn met de rubberboot naar het eiland gegaan. Het is een toeristisch eiland, maar het heeft nog steeds zijn authentieke uitstraling behouden. Het eiland is 3 bij 5 km. en wordt het meest bezocht door natuurliefhebbers en wandelaars, het kerkje dateert uit 1120 en het postkantoor uit 1838 en het is verboden over het kerkhof te fietsen. Vanavond is hier een vuurwerk waar wij naar uitkijken, want op 14 juli hebben wij het gemist.

Dit is niet de LLANO!

Afgelegd 5,2 mijl.

We hebben van het vuurwerk genoten, helaas begon het te miezeren, maar het valt niet mee om vanaf een bewegend schip foto’s te nemen van vuurwerk in het donker, ofschoon je er wel leuke effecten door krijgt, maar de foto’s plaatsen wij niet.

De volgende dag zijn wij wede om met onze rubberboot naar de wal gevaren en hebben daar de vuilnisbak volgestort met ons afval want dat stond er al een tijdje. Daarna hebben wij een flinke wandeling naar de zuidkant van het eiland gemaakt.

Zonsondergang in Morbihan.

Port le Palais (Belle Île) – Port Haliguen (Baie de Quiberon)

Door een knerpend stuk touw door een mooring hebben we wederom een slechte nacht gehad, door het af en aan varen van ferry’s en vissersboten.

’s Morgens miezerde het en het was bewolkt, ons plan om met de bus het eiland te verkennen hebben we toen laten varen. Na het ontbijt (Gerrit is met de rubberboot naar de wal gevaren en heeft stokbrood gekocht) hebben we opgeruimd en losgegooid. Toen richting Baie de Morbihan gevaren. Er stond een behoorlijk deining vanuit de oceaan en geen zuchtje wind. Toen wij tussen de eilandjes door in de baai aankwamen leek het net of er een knop werd omgedraaid. Wij wisten niet hoe snel wij onze truien uit moesten trekken en de korte broek aantrekken. In enkele ogenblikken zo’n temperatuurverschil hadden wij nog nooit meegemaakt. Toen wij in de Baie Morbihan zaten hebben wij koers gezet naar Haliguen.

Bij de ingang van de baai werden wij vrolijk begroet door een dolfijn, nu hadden wij eindelijk wel het fototoestel klaar liggen. Het beest is zo snel dat wij vele pogingen hebben moeten ondernemen om hem op de foto te krijgen, wij zijn hem daardoor wel achterna moeten varen, wat een vreemde route op de PC weergaf.

Zie de paarse lijn voor de gevaren route.

In Haliguen hebben we eerst de boot van al het zout gespoeld en daarna drinkwater bijgevuld. Want op de eilanden was het moeilijk om de drinkwatertank te vullen.

We hebben 15 mijl gevaren.

Port Tudy (Île du Groix) – Port le Palais (Belle Île)

De nacht begon met doodse stilte, zelfs alle motoren van de ferry die naast ons lag waren afgezet, maar om 02.00 uur begon een stelletje dronkaards een ontzettende partij kabaal te schoppen, zo hard dat de hele jachthaven er wakker van werd, ook wij dus, gelukkig stierf het kabaal na een uurtje en kwam de rust weer terug.

’s Morgens zijn wij met een heerlijk windje richting Belle Île gevaren, de wind was gunstig en wij konden het makkelijk bezeilen (weer een heerlijke dag gezeild) een klein minpuntje was dat de zon af en toe achter de wolken schuil ging, dan was het koud, maar vandaag niets te klagen!

De barometer gaat nogal snel omhoog en dat is niet gunstig, hij mag stijgen (o, ja zeker) maar te snel is niet goed.

Een klein stukje van Belle Île

Ook vandaag kwam de havenmeester ons tegemoet in zijn rubberbootje en verwees ons naar een heel leuk plekje, met één lijn aan de kade en een ander op een mooring, hierbij heeft hij ons en natuurlijk al die andere bootliefhebbers geholpen soms voeren er wel zelfs twee havenmeesters tegelijk rond om te helpen bij het afmeren.

Haven Port le Palais

Wij hebben het stadje bekeken en vonden de haven binnen nogal druk, daar lagen zij wel vier breed afgemeerd. Er zijn hier leuke winkelstraatjes, niet alleen restaurants maar ook leuke winkeltjes. Dit is het grootste eiland van Zuid-Bretagne. Erg toeristisch maar ook gezellig.



We denken er hard aan om er nog een dag aan vast te knopen. Er is hier een leuke buslijn over het eiland die wij willen uitproberen.

Vandaag hebben wij 27 mijl gezeild.



Concarneau – Port Tudy (Île de Groix)

Gisteren in Concarneau helemaal geen vuurwerk, eigenlijk wel vreemd daar ze in Benodet bezig waren, bij de ingang van de rivier Odet, een ponton te prepareren met vuurwerk, en wij lagen die avond in Concarneau en dat is niet echt ver van de rivier Odet, dus eigenlijk hadden we het moeten zien van onze ligplaats maar niets gezien en gehoord.

Enfin, ‘s avonds kwam er een mevrouw bij de boten langs of er belangstelling was voor brood t.b.v. het ontbijt, wij hebben dus maar gelijk onze bestelling opgegeven en daar het de volgende dag zondag was hebben wij lekker voor ieder een croissant besteld. De bestelling lag de volgende klaar en Gerrit heeft dat bij de auto voor het havenkantoor opgehaald, aan ons zondags ontbijt kwamen wij dus makkelijk. Er werd Gerrit ‘s morgens een wandeling bespaard naar de boulangerie, niet dat hij daar een hekel aan heeft.

Ingang van de haven Port Tudy

Na het ontbijt zijn wij vertrokken naar Île de Groix (Port Tudy), wij hebben alleen op de Genua gezeild en wij liepen als een trein (niet zo één als van de N.S. natuurlijk) met de wind schuin van achter, het schip lag wel te rollen en we kregen de golven op de kont maar eindelijk scheen de zon eens een keer heerlijk. Ja, ja jullie lezen het goed DE ZON SCHIJNT HIER !!!

De haven

Hier (in Port Tudy) is het afmeren anders dan wij gewent zijn, de havenmeester kwam ons in zijn bootje tegemoet en heeft ons geholpen om voor en achter aan een boei vast te maken, je ligt hier met meerdere op een boei, maar dat geeft totaal geen probleem, dus wij liggen voor de verandering niet aan een kade of iets dergelijks. Wij zijn met de bijboot (rubberboot) naar de wal gepeddeld (althans Gerrit roeien en Sophia zegt welke richting hij heen moet), heerlijke combinatie zo (vindt Sophia).

Het eiland is kleiner dan Vlieland maar met veel meer toeristen. Het ziet er best leuk uit, 2 supermarkten, terrasjes, restaurants en veel vakantiehuizen. Het is vrij heuvelachtig en erg groen (misschien komt dat wel door de vele regen van de laatste tijd). De veerboten varen hier af en aan en rakelings langs je heen, de overtocht naar het vaste land duurt circa 45 minuten. Vanuit de kuip is het een leuk gezicht, al dat laden en lossen van personen en auto’s.

Een mooring met elkaar delen.

Deze dag hebben wij 31 mijl gezeild.

 

Quatorze juillet

In plaats van fanfares en muzikanten werden wij gewekt door een roffelende regenbui. Dit was gelukkig de laatste op deze dag. Het crisiscentrum had besloten dat het nu wel eens over moest zijn en was naarstig op zoek gegaan naar goed weer.

Twee vreetzakken bij elkaar?

Na ontbijt en vuilnis aan de wal gezet te hebben en afscheid te hebben genomen van ‘Crystal Seas’ (kennissen van Cor en Mieke) hebben we losgegooid en zijn wij richting zee vertrokken. Het zonnetje begon te schijnen en de wind zat mee. Na het verlaten van de rivier kwamen wij een vlot tegen, waarop ze vuurwerk aan het installeren waren voor de avond. Volgens ons was daar roken verboden.

Concarneau

Na een prachtige zeilmiddag arriveerden wij in Concarneau, een oud vestingstadje wat compleet omsingeld is door buitenhuizen (en nog niet van die kleintjes ook) maar het is hier best gezellig met een soort van rommelmarkt en allerlei ander van 30 april vertier. Het schijnt dat hier het vuurwerk vanwege het weer is afgelast.

Boulevard Concarneau

Er is hier een prachtig mooie boulevard, maar om die helemaal uit te lopen laat je wel uit je hoofd.

Toastjes eten wij ’s avonds niet maar stukken stokbrood wel, de toastjes uit Nederland staan hier nog onaangebroken.

We hebben de planning om morgen naar Port Tudy te varen op het eiland Le Croix. We weten niet of wij de komende dagen fatsoenlijk internetverbinding hebben, dus het kan vanuit onze kant wel even stil vallen.

Vandaag hebben wij 14 mijl gezeild.

Jours de pluie a Benodet

Vanmorgen toen wij opstonden, was de lucht helemaal bedekt, wij trokken ons er niets van aan en namen het plan op om ’s middags een stuk te gaan wandelen. De route was al uitgestippeld, maar wij gingen eerst nog even lunchen (boterhammetje ei) en daarna alles klaar gezet om weg te gaan. Sophia zei ineens het lijkt wel of het regent, haal even de handdoeken (die nog buiten hingen) naar binnen. Toen begon het zachtjes te regenen wat steeds maar erger en erger werd. Dus werd de wandeling uitgesteld en van uitstel komt afstel. De wandeling moet nu nog steeds plaatsvinden, erger nog het regent nu (in de avond) nog steeds.

In het klere weer zitten ook nog wel eens mooie ogenblikken!

Wij Nederlanders nemen altijd alles van huis uit mee en wij presteren het zelfs om het slechte weer mee te nemen voor het geval wij het ontwennen.

Vrijdag de 13^e (was inmiddels onze 3^e dag hier) constateerden wij na het bekijken van de weerberichten dat het om circa 11.00 uur weer zou beginnen te regenen, dus eerst even snel de boodschappen halen en precies bij het terugkomen aan boord, begon het weer eens flink te regenen, dit buitje duurde maar tot 20.00 uur. Daarna brak de zon door maar dit was erg kort en begon het voor de verandering weer eens te regenen. Wat later in de avond kwamen nog even Engelse kennissen langs van Mieke en Cor en daarmee hebben wij nog gezellig zitten babbelen.

Zolang wij internetverbinding hebben kunnen wij de weerberichten ‘zeer’ nauwkeurig volgen, dat doen wij via Grib-files en andere weerstations (bijv. Bracknell, Meteo France, Passageweather en Zilt) ook houden wij zelf de barometer goed in de gaten (de barometer lijkt de laatste tijd wel een jojo), zoals ook de temperaturen.

Crisiscentrum

Zoals het er nu uit ziet, wordt het weer vanaf maandag t/m woensdag redelijk stabiel (voor ons gunstig weer) en willen wij zo spoedig mogelijk zuidwaarts gaan. Helaas gaat door de regen dit mooie gebied dan aan ons voorbij.

Wij willen ongeveer 20 juli in Bordeaux zijn, daar zit een vriendin (Carla V.) van ons en die heeft een pakketje van Carla D. ontvangen, wij hebben aan haar gevraagd het één en ander op te sturen en dat is inmiddels bij Carla V. gearriveerd, toevallig hebben zij allebei dezelfde voornaam.

Nu nog even een lesje Frans:

In een brochure wordt gesproken over ‘voetvissen’ deze term is letterlijk vertaald vanuit ‘pêche-à-pied’ er worden schelpdieren bedoeld. Dus voortaan bij de visboer ‘voetvissen’ vragen.

Morgat – Audierne – Benodet

Morgat is een lekker klein kneuterig badplaatsje met een enorme zeilschool met slechts 2 bakkers en de rest zijn restaurants.

Raz du Sein

We zijn hier hevig aan het rekenen geslagen om door de Raz du Sein te komen, gelukkig verliep het in acceptabele tijden zodat wij ‘s morgens niet voor 11.00 uur hoefden te vertrekken. Een stabiele  Wi-Fi verbinding ontbrak daar zodat wij geen foto’s konden plaatsen.

Het weer begon zoals normaal met lekker veel regen. Na enkele uren tegen golven en wind in te stampen bereikten we de beruchte Raz dus Sein, toen wij daar aan kwamen was de zee zo mak als een lammetje en ging de passage voorspoedig, eenmaal na de Raz brak het zonnetje door en konden we eindelijk eens in t-shirt zitten. Dit bleef zo totdat wij een mooring oppikte in Audierne.

Het lag daar behoorlijk vol en de moorings liggen erg kort op elkaar.

De afgelegde afstand is 35,4 mijl.

De volgende morgen zijn wij zonder een bezoek aan de boulanger te hebben gemaakt vertrokken naar Benodet, hierbij moesten wij weer een stroomversnelling passeren (dit was de laatste) de naam is Pte du Pennmarc’h, ook deze is reuze meegevallen. We hadden eindelijk een hele goede wind en de hele afstand was ter bezeilen, waarbij de snelheid niet onder de 5,5 knoop lag. Maar de regen liet ons niet in de steek, dus weer in de zeilpakken!!

Benodet

Benodet is een heel mooi plaatsje, waar zoveel zeilboten liggen dat ze niet te tellen zijn. Wij liggen nu op het gastensteiger en we willen morgen verkassen naar een mooring. En hier nog een beetje rond neuzen. Onze verdere planning gaan we morgen op het gemak uitzoeken.

Vandaag hebben we 41,5 mijl gezeild!

Douarnenez - Morgat

We hebben Douarnenez afgesloten. Zij het niet zoals wij gedacht hadden.

Douarnenez

Gisteravond hebben wij visite gehad van Becky (een coureur van zo’n POGO 650) eigenlijk niet te geloven dat zo’n krielkip zo’n racemachine in toom kan houden, zij gaat met de race Azoren mee doen. Sophia heeft de boot van binnen bekeken en was daar zo klaar mee want er was binnen niets (helemaal kaal) de puts (emmer) diende als toilet, de zeilen diende als matras, dus je moet wel echt gemotiveerd zijn om met zoiets de oceaan over te steken. (www.beckyscottracing.com)

Midden in de nacht speelde er zich een drama af, want er waren circa 10 dronken lui, die zich met viskratjes van het steiger lieten afglijden (het was laag water). Dit maakte een groot kabaal, op een gegeven moment was het over, maar de volgende ochtend werden wij aangesproken of wij iets gehoord hadden. De boot die tegenover ons lag was gestolen en werd in de ochtend beschadigd terug gevonden op de rotsen. Een stuk van zijn boeg was weg en stuurboord kant (rechterzijde) was zwaar beschadigd, ook wij werden door de politie verhoord als zijnde getuigen.

Morgat

Daarna zijn wij richting Morgat vertrokken, en zoals vanouds tegenwinds. Het was heerlijk zonnig weer maar fris. Morgat is een leuk plaatsje maar wij willen morgen toch verder richting Zuid-Bretagne, dus dat wordt vanavond rekenen, omdat wij weer door een race heen gaan (Raz dus Sein).

Sophia zag onder het steiger dat er weelderig mosselen groeiden, deze waren al snel door ons geplukt en daar hebben wij onze avondmaal mee gedaan (a la Ad en Adrie van de Simply White), hierbij hebben wij stokbrood en sla genuttigd dit alles smaakt verrukkelijk.

De weersvoorspellingen zijn voor de komende tijd goed, dus wij hebben er weer helemaal lol in.

Vandaag heeft het log 12,4 mijl geklokt.

L’Aber Wrac’H – Douarnenez

Woensdagochtend ging het weer zo te keer, dat wij maar besloten om er een baaldag van te maken (misschien is het aftrekbaar van het werk). Dan maar eerst de voorraden aanvullen, dus op naar de supermarkt, slechts 20 minuten lopen heuvelopwaarts, inmiddels zijn wij wel gewend om voor de boodschappen een stukje te lopen, maar na heuvel op gaat het uiteraard met de boodschappen naar beneden een stuk makkelijker.

In de middag klaarde het iets op en besloten wij een flinke wandeling te maken, dit was een voetpad langs de rivier, door de hevige regenval van de laatste tijd waren de voetpaden gelijk een modderbad, wij zijn er gewoon doorheen gebanjerd alsof er niets aan de hand was. Sophia heeft dat ’s avonds geweten en kon de broekspijpen en de schoenen weer schoonboenen.

Ze hebben hier vuurtorens
 als zuurstokken.

Na het eten hebben wij de reisvoorbereiding voor de volgende dag gemaakt. Na hevig rekenen bleek dat weer de wekker op 06.00 uur (het lijkt wel of wij daar een abonnement op hebben) gezet moest worden, want om 07.00 uur moesten wij de jachthaven verlaten daar wij een sterke stroom in het Chenal du four mee willen hebben (Chenal du four loopt tussen D’Ouessant en de vaste wal) Het Chenal is berucht om zijn sterke stroming en golven, wij hadden natuurlijk precies de dag uitgemeten op springtij. Het hele Chenal leek reuze mee te vallen (de Alderney race kwam bij ons heftiger over), maar toen wij het Chenal uit kwamen stond er een steile zee die wij nog niet hadden mee gemaakt. Het was maar een halve mijl maar over het hele schip denderde het water. Zo zie je maar de laatste loodjes zijn het zwaarst. Daarna zaten wij in de Golf van Biskaje, dat met een blikje bier (van de Aldi) werd gevierd. Wij hebben koers gezet naar een vuurtoren die op een zuurstok leek.

Nadat wij die hebben gerond konden wij naar de baai van Douarnenez varen. Eenmaal in de baai klaarde het weer op en konden de regenpakken uit, wat ga je lekker ruiken na een hele dag in zo’n pak.

De invaart van Douarnenez is erg mooi, maar de haven is vrij onrustig doordat de deining erin loopt. Na wat geregel van de havenmeester kregen wij een beschut plekje tussen de plaatselijke jachten. Wij liggen nu omringd tussen kleine oceaan racers (POGO 650 ‘ers) Je moet toch wel een beetje geschift zijn om met zo’n ding de oceaan op te willen.

De bijboot hangt nog niet in de davits

Wij hebben nu de pilots van Het Kanaal opgeruimd en d ie van de Golf van Biskaje tevoorschijn getrokken die wordt tot aan La Coruña gebruikt en daarna komt weer de volgende tevoorschijn.

Douarnenez

Ook hebben wij hier een pilot gekocht, die erg overzichtig is maar de kwaliteit van krantenpapier heeft, dit is de Bloc Marine, waarin zowel in het Engels als in het Frans de omschrijving staat.

We hebben op deze route 61 mijl afgelegd.

Nog een grapje, volgens de folder van Douarnenez zijn wij 1050 km van Amsterdam verwijderd.

Trébeurden – L’Aber Wrac’H

Het is wel niet zo'n grote,
maar het is er één.

Eerst hebben wij in Trébeurden de omgeving bekeken, er is veel te zien daar. Vlak naast de haven ligt een gigantische hoop stenen bij elkaar dat een schiereiland vormt, in het vorige blog hebben wij al een foto geplaatst van ‘vader (le pere) de Trébeurden. Maar er liggen op dat schiereiland zoveel enorme stenen dat de kei van Amersfoort er een kiezeltje bij is.  Er zijn hier ook diverse menhir’s te zien.

De wekker ging om 6.00 uur af om te vertrekken naar  L’Aber Wrac’H maar de regen roffelde op het dek en de wind loeide door de tuigage, dus werd er snel een klap op de wekker gegeven en draaiden wij ons nog eens om. We hebben ons bij de havenmeester gemeld en zeiden nog een dag te willen blijven. Wij vielen gelijk met onze neus in de boter, want het hoogseizoen was aangebroken (vanaf 1 juli) en dus moesten wij € 5,00 per dag meer betalen. Omdat er niet gevaren werd, besloten wij te gaan wandelen, tijdens die wandeling door het moeras zijn wij een dolmen tegen gekomen (dit is een monument van de Kelten als overgang naar een andere wereld – begraafplaats).

Het lijkt op een hunebed, maar is het niet.

De volgende dag kon de wekker een uur later aflopen, vanwege het tij dat wij dan mee hebben.

Het tij is een geografisch en astronomisch fenomeen, waar wij als zeevarende in deze omgeving ons moeten aanpassen, want de stroming is hier zo sterk dat je er bijna niet tegenin komt.

Voor de leergierigen  2 keer per dag stijgt en daalt de zee wisselend tussen eb en vloed. De maan genereert twee tegengestelde krachten die het oppervlak van de oceanen vervormen. Omdat de aarde elke vierentwintig uur om haar as draait, is er een opeenvolgend eb en vloed. Aangezien de maan zich elke dag circa 13 graden verplaatst, wijkt de getijdenklok elke dag circa 50 minuten af.

Wij proberen hier altijd met de stroom mee te liften omdat dat hier gigantisch in tijd en snelheid voordeel geeft.

Vandaag hadden wij 6 uur het tij mee en 2 uur tegen.

De snelheid mee is circa 7 knopen en tegen 3 knopen.

Zoals wij inmiddels gewend zijn kwamen wij hier aan in stromende regen. Onderweg nog wel een dolfijntje gezien en ook hebben wij gevist maar niets gevangen. Ook hebben wij nog mist gehad.

Jachthaven Trébeurden.

De teller stond vandaag op 54 mijl.