Ribadeo – Viveiro

De volgende dag hebben we besloten om niet te vertrekken maar om de omgeving te bekijken. Ribadeo is een leuk plaatsje als je alpinist bent. Vanaf de jachthaven naar het centrum zijn alle straten gelijk het beklimmen van een berg.

Al snel hadden wij een trap gevonden wat een stuk beter ging, maar ’s middags vonden wij een heuse lift naar boven. Het centrum bestaat alleen maar uit grote winkelstraten, waardoor we nog verdwaalden ook en wij door de GPS de weg weer naar boord vonden, zo gek hadden wij het nog niet meegemaakt. Voor de avond hadden wij lekkere vis gekocht bij één van de vele supermarkten met zijn eigen viszaak. Toen wij op onze beurt stonden te wachten bestelde een vrouw voor ons bonito, er werd een gigantische vis tevoorschijn getoverd, die geslacht werd met een gigantisch mes. De visjuffrouw leek wel op een beul uit de middeleeuwen. Helaas hadden wij geen fototoestel bij ons om dit ritueel vast te leggen.

’s Avonds hebben wij de vis op de plancha bereid, het gekke ding draait hier overuren, de vis smaakte prima.

De volgende morgen begon druilerig en we hadden weer sinds lange tijd een vest aan. Eenmaal buitengaats konden we alleen op de genua flink doorzeilen, maar een paar mijl voor het waypoint om de ria in te draaien ging de wind plotseling toe nemen en begon het ook nog hevig te regenen. Eenmaal bij het waypoint aangekomen viel de wind weg maar de regen bleef. De stad Riveiro ligt helemaal aan het einde van de ria. Ria lijkt veel op een Noors fjord, met hoge bergen en veel bos, maar dan veel warmer. Bij aankomst van de jachthaven kwam de havenmeester ons tegemoet met een bootje en ving ons keurig op in de ligplaats (box). 

De afstand was 39,7 mijl.

 De volgende morgen konden wij niet wegvaren vanwege de harde wind, we hebben nog wat trossen en stootwillen bijgezet om het één en ander een beetje op te vangen. ’s Middags zijn wij nog even richting scheepswerf gelopen, door een regenbuitje zijn wij op een terrasje beland. Daar kregen wij bij onze drankjes tapas voorgeschoteld.

Veveiro haven.

’s Avonds zijn wij in een typisch Spaans restaurant gaan eten, waar voordat je aan de maaltijd begon al werd volgepropt met tapas. Wij waren daar om circa 21.00 uur, wat voor Spaanse begrippen nog steeds te vroeg is, wij kunnen er maar niet wennen om na 22.00 uur te gaan eten. Wij hebben daar een overdaad aan lekker vis gegeten, voor een prijsje waarvoor Mac. Donalds nog niet aan kan tippen.

Nog 10 minuten wachten en dan komt de trein (misschien).

De volgende dag zijn wij op safari geweest we zijn met het boemeltje (dat de hele Spaanse noordkust afrijdt) naar Ferrol gegaan. Alsof het een echte safari was, de rit duurde circa 2 uur. De trein rijdt op een enkel spoor. Gigantische eucalyptus-wouden afgewisseld door enorme dalen verspreid met kleine boerderijtjes gaan aan deze rit je voorbij. Dichterbij Ferrol kom je veel boomgaarden tegen met appels, peren en citroenen etc. etc. Op het station in Ferrol kwam Gerrit erachter dat z’n zonnebril weg was, dus terug naar de balie en met handen en voeten uitgelegd dat er nog een zonnebril in een brillenkoker nog in de trein lag, met hulp van de stationsbeambte kwam de bril weer boven water. Daarna viel Sophia voor het station over de stoeprand, gelukkig niets gebroken, alleen wat schaafwonden aan hand en knie. Dit alles is een leuk aankomst in Ferrol. Eenmaal in de stad beland bleek dat zaterdagmiddag alle winkels dicht waren. Wij zijn op terrasje gaan zitten, waar je weer tapas bij je drankje kreeg.

De afgelegde route met de trein.

Het leukste was dat wij de trein terug misten en 2 ½ uur op de volgende moesten wachten. Maar de kermis begon, we zijn daar even rond gaan lopen.

Daar kwamen wij een levend beeld (een artiest die verkleed was als een bronzen beeld en ook zo stil ‘versteend‘ stond) Wij vaak zoiets gezien maar zo goed als deze nog niet eerder. ’s Avonds waren wij erg laat aan boord en wij hebben toen maar besloten om er hier nog een dag aan vast te knopen, omdat de klusjes die gepland stonden niet meer gedaan konden worden.