Verwaaid in Caramiñal

Wij wisten vooruit dat wij hier enkele dagen vast zouden liggen, maar wij lagen stevig in de box gemeerd. De harde wind was erg bizar, het woei als de rook, maar de zon scheen volop.

Tijdens één van de wandelingen gemaakt.

Dus uit de wind is het knap warm, maar in de wind is het fris en moet je oppassen dat je niet door de zon geroosterd wordt. Het is een grappig plaatsje waar wij liggen, de bouwstijlen modern en oud lopen hier door elkaar.

Vergane glorie van de conservenfabriek.

Het enige nadeel in deze stad is er liggen hier 3 koelschepen te laden waarvan er 2 van een Nederlandse rederij zijn, eentje ervan is bezig van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat iets met voorhamers te bewerken, dat lawaai hoor je zelfs aan de andere kant van de stad. Ook is vreemd dat het personeel in het VVV-kantoor buiten Spaans zeer, zeer slecht Engels spreekt. Bij de vraag of ze Engels spreken werd dat aangegeven in een afstand tussen duim en wijsvinger van circa 5 cm. Normaal hoor je zo'n baan niet te krijgen als je je niet kan uitdrukken in Engels, Frans of Duits enzo. Wij hebben vernomen dat zulk soort baantjes veelal vriendjespolitiek is.


Aangezien er hier geen wasmachines zijn hebben wij hier een klein handwasje gedaan, dat door de harde wind zo droog was. Heel dom van ons wij hadden in Muros de (grote) was moeten doen, daar was er de mogelijkheid voor maar € 3, - en € 2, - voor de droger, maar helaas. . .

Morgen willen wij graag naar Porto Novo dat ligt in de Ria de Ponteverda, volgens de kaart is dat een afstand van circa 25 mijl.

 

 

Muros- Ribeira-Caramiñal

Woensdag na een mals regenbuitje zijn wij boodschappen gaan doen en daarna naar de havenmeester om af te rekenen. Dat viel reuze mee, één dag werd er gewoon geschrapt en wij kregen ook nog een flesje wijn,

zulke service hadden wij nog nooit mee gemaakt. Na afscheid te hebben genomen van inmiddels alle bekenden in de haven hebben wij zee gekozen.

Eenmaal buiten de Ria stond er een koppige deining en golven maar het was wel te bezeilen tot aan de ingang van Ria Arousa, niet dat wij er recht tegen in moesten maar de wind kwam pal van achteren, zodat wij de zeilen hebben weggenomen omdat wij vreesden dat anders de zeilen naar de knoppen zouden gaan, want op een deining met pal op de kont is het bijna niet te sturen om de zeilen continu vol te houden. Gelukkig deed het zonnetje dapper mee, zodat de zeilkleding uit kon. Aangekomen in Ribeira kwamen wij in een klein jachthaventje terecht dat hoofdzakelijk bevolkt werd door kleine vissersbootjes. Wij waren daar het grootste zeilschip in de haven. Alles had daar ietwat achterstallig onderhoud.

De afstand was 42 mijl.

Lokale visser in Ribeira.

Deze Ria is weer totaal anders dan de vorige, in plaats van hoge bergen, wemelt het hier van gigantische stenen. Aangezien er harde wind wordt verwacht, vonden wij het niet verantwoord om op dit steiger te blijven liggen en zijn wij verkast naar Caramiñal, deze haven ligt gunstiger voor noordoosten wind en is solider. Wij hebben in deze Ria tot nu toe volop zon gehad met harde wind. Vanavond hebben wij gelukkig weer eens in de kuip gegeten (visje, gekocht). In de supermarkt is de verse visafdeling even groot als de vleesafdeling, alleen ’s maandags is er geen vis te koop, wat opvalt dat er veel zeeduivels verkocht worden, dit is een afgrijselijk uitziende vis met enorme kop, wat hier een delicatesse is.

De afstand was 7,5 mijl.

In deze Ria wordt veel aan mosselteelt gedaan dat aan hangcultuur gebeurt met drijvende stellages van ongeveer 30 x 30 meter waar lange touwen onder hangen, waar de mosselen zich op afzetten. Wij hebben gelezen dat zo’n stellage wel 65 ton per jaar aan mosselen kan opleveren

Muros y la tormenta

Wij hadden eerst de planning gemaakt om voor de storm naar Riveira te varen, maar die haven is vrij open naar het westen daarom zijn wij in Muros blijven liggen omdat je hier goed beschut ligt (behalve tegen valwinden die hier zo af en toe van de bergen af donderen).

Eén van de vele steegjes.

Zaterdagochtend begon de dag met windstil weer en een bloedrode zonsopkomst boven de bergen, wij dachten dat gaat allemaal wel meevallen, maar wij toch zekerheid genomen en hebben extra trossen op het steiger gezet zodat wij als een spin in een web lagen. Rond de middag kwam het eerste briesje, maar ’s middags om 16.00 uur bulderde het met 45 knopen (is windkracht 9 Bft)  door de Ria heen. Het werd gewoon gevaarlijk om over het steiger te lopen. Dit theater hield tot maandagmorgen aan.

Is dit Nadine of het 'vrouwtje van Stavoren'of  . . . .

We hadden het idee om dinsdag weg te varen zodat de deining kon afvlakken maar van maandag op dinsdag-nacht begon het weer te hozen en te waaien zodat dinsdagmorgen Sophia maar eerst naar het havenkantoor is gegaan om de weerkaarten en de grib-files te downloaden. Hieruit bleek dat het dinsdag zeer wisselvallig zou zijn met veel wind en regen uit het westen en woensdag zal het rustiger weer zijn met wind uit het noorden komen.

Als dat zo doorgaat noemen ze ons hier bij de Gadis (soort Spaanse C1000) bij de voornaam. Wij gaan vanavond weer een visje scoren want ze zijn heel uitgebreid met vis en er is hier ook een visafslag aan de voorkant, dus keuze zat.

 

Ons aquarium.

Tijdens de storm heeft onze WiFi (buiten)antenne te veel waterpret gehad en doet het nu dus niet meer, deze antenne was zeer goed om grote afstanden te overbruggen.

Wij waren al van plan om een nieuwe (waterdichte) aan te schaffen als wij weer terug in Nederland zouden zijn, de antenne is eigenlijk net een maandje te vroeg kapot gegaan. Sophia moet nu met de netbook naar het havenkantoor om de weerberichten en de mail binnen te halen en om het blog bij te werken (de stakker). Dit gaat waarschijnlijk problemen geven als wij ergens voor anker liggen want dan is de afstand te groot, als wij dan aan wal gaan zal de netbook in de rugtas mee moeten. We zullen wel zien hoe we dat die ene maand gaan oplossen.

De haven van Muros

 

 

Corcubión – Muros en “door het oog van de naald”

Nadat wij in Corcubión voor anker waren gegaan, waren wij ervan overtuigd dat het schip goed voor anker lag.

Hier liggen wij 'nog' netjes naast de Oostenrijker.

Wij zijn ’s middags aan de wal gegaan om in Cee boodschappen te doen, de wind was toen vlagerig en er kwamen veel valwinden van de bergen af, maar wij vonden dat wij goed voor anker lagen. Na het stadje bekeken te hebben en boodschappen te hebben gedaan, liepen wij langs het strand terug en tot onze grote schrik lag de LLANO niet meer op zijn plek. Een eind verderop bij de visserskaai zagen wij hem langs een visserschip scheren recht naar de rotsen, we hebben van ons leven nog nooit zo hard gelopen (met volle bepakking) om bij de rubberboot te komen. Maar een lokale visser en een Oostenrijkse mede ankeraar zagen het gebeuren en gingen er met de motorboot er achteraan. Die hebben alle ankerketting gevierd die onze boot heeft, toen kwam de boot circa 100 meter voor de rotsen tot stilstand. Alles was al gebeurd voordat wij aan boord waren. Wij bedankte hartelijk de redders van ons schip. De visserman wilde er absoluut niets voor hebben en verdween zoals hij gekomen was, met de Oostenrijker hebben wij ’s avonds een wijntje gedronken en het hele avontuur nogmaals besproken. Bij het anker opdraaien bleek dat er een gigantische hoeveelheid kelp op het anker zat. Kelp is een soort van spinazie met hele grote en taaie bladeren waar een anker moeilijk op houdt. Doordat er de volgende dag veel wind stond zijn wij op die plek blijven liggen en aan boord gebleven, nu hield het anker goed. Bij ons vertrek uit Corcubión lag het anker weer vol met kelp, maar deze keer gelukkig niet zo veel.



De scheepskok,.

Met windsterkte 0 zijn wij naar Muros vertrokken, in de pilot stond dat deze ankergrond vol met weed (niet te verwarren met wiet) zit. Wij hadden al gehoord dat de haven gesloten was voor jachten, maar de Oostenrijker had ons verteld over een nieuwe jachthaven en dat klopte hij was pas 2 maanden geopend (met Europees geld) waar wij lagen als een vorst, volop water en elektriciteit plus ons aquarium. In het havengebouw zien de douches en de wasruimte er zeer goed uit er is tevens een soort van binnentuin met zitjes en een aparte ruimte voor WiFi, dus ditmaal helaas geen WiFi op de boot. ’s Avonds bij het eten zag Sophia een wolk over de berg heen komen en binnen 10 minuten zaten wij in de potdichte mist, wat rond 23.00 uur weer even snel verdween als het was gekomen. Iedereen praat hier over de tropische storm Nadine die hier morgen langs de kust afscheert richting Noord-Europa, dus wij weten nog niet wat wij morgen gaan doen.

De afgelegde afstand was 25,5 mijl.

 

Muros bij nacht

 

La Coruña – Corme – Camariñas – Finisterre - Corcubión

Bij vertrek uit La Coruña deed het log het niet, dus we hebben nog drijvende in de haven het log eruit getrokken en schoon gemaakt, dat was nodig ook want het zat helemaal vol met zeepokken. Toen dat alles gefikst was zijn wij op de motor, want er stond geen zuchtje wind maar het was wel warm en vochtig want het teak in de kuip droogde bijna niet, de haven uitgevaren. Na Islas Sisargas stak plotseling de wind op en konden wij zeilend verder. We kwamen twee olijke dolfijnen tegen die een leuk showtje weggaven, na alle opwinding kwamen erachter dat we de fototoestellen niet aan dek hadden, toen wij die aan dek hadden verdwenen de dolfijnen, dus wederom geen foto’s. In de Ria del Corme hebben wij een heel leuk ankerplekje gevonden, vlakbij het strand en tussen de rotsen.



Corme dorp



Wij hebben er nu spijt van dat wij geen glazen bodem in de boot hebben gezet want dan hebben wij nu een prachtig aquarium. Ook ons anker wat op 10 meter diepte lag was zichtbaar. De Noord-Spaanse Ria’s zijn bekend om hun schoonheid, dat was voor ons gelijk bingo. Zo mooi hebben wij nog nooit voor anker gelegen.

De afstand van deze dag was 41 mijl.

De volgende dag was het bewolkt en wij besloten om na het middaguur te vertrekken de zon kwam ook nog even om de hoek kijken. Er was niet veel wind en wat er was kwam uit het zuiden, dus er recht tegen in. Net voor het passeren van Cabo Vilano kwamen wij weer dolfijnen tegen, met grootste consternatie werden snel de camera’s gepakt, maar voordat die boven dek waren, zwommen de dolfijnen alweer achter ons, alsof wij er niet waren, dus geen show dit keer (de hufters).

Cabo Vilano is een gigantische brok steen met een vuurtoren erop, heel imposant om te zien. Na deze gerond te hebben voeren wij de Ria Camariñas in. Camariñas is een vissersdorp waar je als zeiler ook welkom bent, de havenmeester spreekt geen woord Engels dus alles gaat met gebaren, maar wij werden door hem keurig opgewacht en hij belegde onze landvasten.

De afstand van deze dag was 23,5 mijl.

Regelmatig komen wij stenen schuurtjes tegen die op graftombes lijken, maar vroeger bewaarde men daar het graan, daarom zijn ze van steen en staan ze op stenen poten zodat de ratten en muizen er niet bij kunnen. Het vreemde is dat ze allemaal dezelfde maat hebben en wij zijn er nog niet achter waarom dat zo is.


Na Camariñas zijn wij naar Finisterre vertrokken. Het was bijna windstil en heiig.

Eenmaal bij Cabo Finisterre begon het iets te regenen en te waaien, de wind was niet genoeg om te zeilen. Op het einde van de middag bereikten wij het dorpje Finisterre en wij zijn daar voor anker gegaan. Er is daar wel een jachthaven, maar die ligt vol met kleine visbootjes van de plaatselijke bevolking. Terwijl zoals vele jachthavens, hier in Spanje, betaald door de EU. Wij zijn ’s avonds nog de wal aan geweest, even een terrasje gepakt (1 glas wijn en 1 bier voor € 3,--). Daarna hebben wij nog even in de kuip gezeten en hebben voor Mieke en Cor een wensballon opgelaten, deze ging mooi omhoog en brandde als een heldere ster. Wij vonden dat nodig want deze mensen worden de laatste tijd aardig met pech achtervolgt.

De afstand was 31 mijl.

De volgend morgen zijn wij naar Ria de Corcubión vertrokken, 8 mijl verderop.

Eenmaal in de Ria werden wij getrakteerd door een dolfijnenshow en wat voor één! Het waren hele grote en ze schoten rakelings langs de boot af. Eerst dachten wij dat het 3 stuks waren, maar het bleek een hele familie te zijn met jonkies en al.

Gelukkig waren deze wel bereid om voor de camera’s te poseren daar hebben wij dapper gebruik van gemaakt. Daarna zijn wij voor anker gegaan in 4,5 meter water.

Manãna La Coruña

Nadat wij al diverse keren naar het havenkantoor waren geweest om te vragen of ons pakketje was gearriveerd, kwamen ze het ons dinsdagmiddag om circa 17.30 uur brengen, net toen Gerrit halverwege het steiger was om te vragen of het soms al binnen was.

We hebben gelijk de monteur gemeld dat het binnen was en hij kwam de volgende dag alles weer inbouwen, eerst kwam er één monteur, maar in de middag kwamen ze met zijn tweeën. Na veel gepuzzel zijn ze eruit gekomen en is alles weer oké.

Nu even een paar dagen terug, vrijdagmiddag arriveerde de ‘Dwarskop’ van Karel en Mieke hier ook, waarmee wij vanaf Zeebrugge naar Nieuwpoort hebben opgetrokken (onze oude’boot’buren van Lelystad). Nadat wij gezellig hebben bij gekletst, werden wij door hun uitgenodigd voor een barbecue voor de volgende avond. Nu die smaakte uitstekend.

De bemanning van de Dwarskop zijn op dinsdag naar Santiago de Compostella gegaan, toen hebben wij de goede fietsen met 7 versnellingen van hun geleend en wij zijn even een heel stuk door la Coruna gefietst, de hele boulevard af enzo.

 In de avond hebben wij weer (zoals gebruikelijk) de plancha gebruikt en er een dorade op gebakken. We worden al echte zuiderlingen met veel vis en stokbrood eten. Als het ’s avonds hier afkoelt tot 20 graden trekken wij een vest aan, want dan is het zo koud.

De volgende dag hebben wij de toilet uit elkaar gehaald, omdat het allemaal een beetje zwaar pompte. We hadden nog een revisie set aan boord, nou en die hadden wij nodig! Toen de pomp uit elkaar lag, bleek alles verkalkt te zijn, alles moest worden schoongekrabd en gebikt, toen alles weer schoon was, nieuwe pakkingen en o-ringen erin en zeer veel vaseline gebruikt. Daarna alles weer in elkaar gezet en weer terug gemonteerd, wisten wij niet wat ons overkwam, zo soepel en stil was de toiletpomp nog nooit geweest! Dat was nou een effectieve middag met veel werk en beetje stank. Want na 9 jaar krijgen alle toiletpomp onderdelen toch een eigenaardige geur, maar we gaan nu weer voor de lol naar de pot.

Vandaag is het de laatste dag in la Coruña en morgen willen wij vertrekken richting Ria de Corme Y Laxe. Wij hebben alles afgevuld, water, brandstof en boodschappen zijn aan boord.

Wij gaan ons einddoel Ayamonte niet halen, wij gaan er nu vanuit dat wij tot aan Porto zullen komen, want wij willen ons niet haasten en één van de mooiste plekjes van Spanje overslaan, dus wij blijven op ons eigen tempo doorgaan.

Update La Coruña met panne

Vertrekken zit er even niet in.

Voorlopig ons uitzicht.

Eergisteren is ook de alternator (dynamo) gedemonteerd en meegenomen naar de werkplaats, daarna bleek dat daar het probleem niet zat en ze geen andere vanuit Spanje met dezelfde afmetingen kunnen leveren, er zijn foto’s gemaakt en de leveranciers zijn nagelopen. Toen wij dat vernamen hebben wij gisteren contact opgenomen met Mart van Amrit Watersport en hij heeft voor ons een nieuwe regulator besteld in Almere, als hij dat apparaat binnen heeft wordt het met bloedspoed naar ons (in Spanje) verzonden. Inmiddels heeft de Spaanse technicus zijn mobiele telefoonnummer afgegeven, zodat wij per sms of telefonisch met elkaar in contact kunnen komen. Dit alles gaat op zijn Engels en wij moeten zeggen dat gaat redelijk. Hij houdt zich aan de belofte als er terug gebeld moet worden, alleen wij moeten nog wennen aan de Spaanse werktijden. Zo heeft hij ons vandaag laten weten dat hij morgen de alternator alvast gaat inbouwen, zodat als de nieuwe regulator komt hij daarvoor minder tijd nodig heeft. Waarschijnlijk komt het apparaat vrijdag of maandag, maar ja wij zijn hier in Spanje dus alles kan maar zo een dag vertraging hebben. Tot zo ver het technische gedeelte.



Het havenpersoneel is hier heel actief, helpen met verhalen of met aanleggen van nieuw binnen gekomen schepen, zij spreken ook vrij redelijk Engels. Regelmatig spuiten ze de steigers schoon met een dompelpomp, dus met zeewater want wij hebben hier veel last van meeuwen. Daar hebben ze hier iets op gevonden, 2x per dag rijdt er iemand van het havenpersoneel met fiets, dan hebben ze een stok met vlieger dat een papieren valk is en het gekrijs van de meeuwen is dan oorverdovend.

Net kwam onze Noorse buurman met zijn telefoontje waarop stond SOLDEERBOUT (op zijn Nederlands), hij vroeg of wij zoiets aan boord hadden, gelukkig konden wij hem helpen. Zo zie je maar dat ‘Google vertalen’ zijn dienst weer eens  heeft bewezen.

2 zeilers op pelgrimstocht

Nu wij een dag aan het klussen geweest zijn vonden wij het voor de zondag leuk om de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella te maken (niet met wandelstaf met schelp eraan, maar met een trein die 160 km per uur reed). De safari begon ’s morgens vroeg, want de wekker ging af om 7.30 uur, na een snel ontbijtje, gingen wij op zoek naar de bushalte die ons naar het station moest brengen. Eindelijk hadden wij die gevonden en zagen wij net de kont van de bus de straat uitrijden. Wij hebben toen 25 minuten moeten wachten op de volgende, deze aardige buschauffeur sprak Duits en legde ons uit hoe e.e.a. werkte. Hij heeft ons keurig bij het station afgezet, waar alles leek op een terminal van een vliegveld incl. bewakers en poortjes. Toen de trein arriveerde konden wij ons ogen niet geloven hoe steriel de trein was, voor Nederlandse begrippen ongelofelijk. Daar zijn Nederlandse treinen varkensstallen bij, op een display in de trein is af te lezen de snelheid, temperatuur, tijd en volgend station.

Station Santiago de Compostela.

Eenmaal in Santiago de Compostela zijn wij de binnenstad ingegaan, om al de gebouwen te bewonderen. Bij de kathedraal aangekomen waar Jacob ligt, hebben wij een kijkje binnen genomen, een oud Nederlands spreekwoord “er is niet alles goud wat er blinkt” maar hier wel.

Het was er een drukte van belang, je mocht er binnen niet fotograferen, dat hebben wij dus ook niet gedaan. Zoveel pracht en praal hadden wij niet verwacht. Het gebouw is ook niet zo’n kleintje het is 97 mtr lang en 22 mtr. hoog. Buiten de kathedraal liepen luid zingend niet te tellen pelgrims in de rondte.

 

Wij zijn na een terrasje weer terug naar la Coruña gegaan. Waar gelukkig net een koel windje opstak waardoor het aangenaam was om weer aan boord te komen. Overdags is het hier bloedje heet, maar ’s avonds als de zon onder gaat koelt het hier snel af. We hopen dat maandag de zaak in orde komt, dan kunnen wij snel zuidelijk naar de Spaanse ria’s vertrekken.




La Coruña