vrijdag 31 mei 2013

Verwaai dag in Peniche en dolfijndrama

De ochtend begon zoals de gehele week al, een snoei harde wind maar met wel de zon. Als je uit de wind zit is het ongeveer 25 graden, in de wind is het circa 17 graden. We hebben besloten om er vandaag een poetsdag van te maken, zoals de fenders, de ramen van de buiskap en achtertent en natuurlijk een klein handwasje. Het liep niet allemaal zoals wij bedacht hadden, want na het ontbijt kwam de buurman vertellen dat er een dolfijn bij de slipway van de haven rond zwom, voordat wij gingen schoonmaken zijn wij eerst even wezen kijken en natuurlijk ook om een foto te maken. 

 

Het halve dorp was daar al uit gelopen om naar het diertje te kijken, het was niet zo groot circa 1,5 mtr. Wij zijn daarna aan de schoonmaak begonnen. Net na de lunch dook hij plotseling naast het schip op waar hij een tijdje tussen de boten zwom. Intussen arriveerde de waterpolitie, de brandweer en een Portugese variant van Lenie van het Hart.

 
Hier krijgt Dolf zijn spuitje!
Toen het dier naar een ondiepte zwom hebben ze hem beetgepakt en onderzocht. Alles was al over hem bekend, men wist uit welke groep hij kwam en dat het een mannetje was van 2,5 jaar. Maar door het slechte weer van de laatste tijd heeft hij het contact met de groep verloren en is hij totaal uitgeput en hongerig achter een vissersschip aangekomen. De man van de dierenambulance vertelde dat hij geen adem meer kon krijgen door oververmoeidheid. Wij vroegen aan hem of hij nog enige levens kansen had, maar hij was daar negatief over. Hij vertelde ons dat ze hem gingen verdoven en naar een dolfinarium gingen brengen. Wij geloven dat verhaal niet helemaal, want als hij een spuitje krijgt en de man staat er naast te huilen, kan je wel begrijpen wat er gebeurde.
Zijn moeder is zonet dood gevonden zuidelijk van de haven.

 
Er kwam een soort van brancard waar hij opgelegd werd en afgevoerd naar de auto.

In de haven zijn de vissers al dagen heel actief met een gigantisch net te boeten.
 

 

donderdag 30 mei 2013

Niet zeilen maar dan op ontdekkingsreis

Wij hoorden hier in de jachthaven dat er een ontzettend leuk stadje genaamd Óbidos circa 30 km verderop was. We namen de bus wen gingen er heen. We hebben een kaartje bij het loket gekocht de chauffeur prikte er met zijn pen een gaatje in. Na een mooie tocht in heuvelachtig gebied, kwamen wij in Óbidos aan. Het bleek een ontzettend toeristisch gebeuren te zijn, maar wel erg leuk.


Het stadje is compleet ommuurd (uit de 12de eeuw) en die muur is erg hoog en je kan er over lopen, wat wij hebben gedaan, vanaf de ommuring hadden wij niet alleen een spectaculair zicht op de oude stad, maar ook op de omgeving. Hoewel die smalle paadjes van circa 1,5 mtr. breed op de muur zonder railing niet helemaal risicoloos is, in die tijd hebben ze waarschijnlijk nooit van arbeidsinspectie gehoord.

Ze hebben hier een speciaal drankje “Ginja” een kersenlikeur wat je aan geboden krijgt in een chocolade cupje, de bedoeling is eerst drinken daarna de cup op peuzelen. Dat smaakte best allemaal lekker. Maar wij als gierige Hollanders natuurlijk geen fles gekocht. Dat hebben we wel ’s avonds gedaan bij de supermarkt voor minder dan de halve prijs.

Bij de ingang van de poort stond een zwarte kraai waarvan wij de symboliek eigenlijk niet begrepen.

Na alles bekeken en besnuffeld te hebben wij op een parkbankje onze lunch genuttigd.

Daarna weer met de bus terug (de chauffeur deed er in onze ticket een scheur in, i.p.v. een ballpoint prik). Onderweg moest hij een keer steken omdat hij de bocht niet kon maken.

Wij zijn in het centrum van Peniche uitgestapt en hebben nog even de school van kantklossen bezocht wat hier een specialiteit is.


Er is zelfs een standbeeld van kantklossen.

maandag 27 mei 2013

Nazaré – Peniche en de bureaucratie

We vonden het wel lekker om in Nazaré nog een dagje aan vast te knopen, we hadden langs nog niet alles gezien en zijn begonnen met het treintje wat stijl omhoog naar het bovenste gedeelte van de stad ging. Wij beginnen hier zelfs bekenden te krijgen, toen wij langs de boulevard liepen, zei Sophia daar staat een ‘vent’ naar ons te zwaaien, na goed kijken herkenden wij de havenmeester die zijn vrije dag had. Na even gezellig gebabbeld te hebben hij in het Portugees en wij in het Engels, maar wij begrepen elkaar. Hij wees zijn casa aan en wees ons de richting waar wij heen moesten lopen. Toch was het nog even zoeken naar het beginpunt wat eruit zag als een bank, maar bij een bank lopen geen rails doorheen, zo’n modern gebouw was het. We hebben nog nooit in een treintje gezeten waarvan de afstand zo kort was, maar de verticaal zo hoog ging!

Boven gekomen hadden wij een fantastisch uitzicht over de omgeving en zee. Dit gedeelte is erg toeristisch, maar het zag er wel allemaal leuk uit.

In de middag hebben we nog andere klusjes gedaan, zoals de bijboot klaar gemaakt en achter in de davits gehangen.

Ook door deze jachtclub werden er activiteiten geregeld met geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen. Bijna iedere jachtclub doet eenmaal per jaar een dag iets voor mensen met een ziekte of handicap.

Op zaterdag 25 mei zijn wij naar Peniche vertrokken, het was goed zeilweer (4/5 bf uit het noordwesten) maar er stond een flinke lange en hoge deining. Tijdens deze tocht hebben wij erg weinig zeeleven gezien, alleen visstokken het leek wel een reuze slalom. Op een gegeven moment kregen wij de Berlenga eilanden inzicht, snel wat foto’s van genomen, want het schip slingerde als een gek. Bij Cabo Carvoeiro werd alles nog een graadje erger, daar stond een steile zee, zodat wij de grootste moeite hadden om ons eigen beet te houden. Maar eenmaal de kaap gepasseerd kwamen wij in vrij rustig water. 

Als je Peniche aanloopt ziet het eruit als een industriestadje, langs de kade staan een heleboel restaurantjes. 

Wij werden door een aantal mensen op het steiger opgevangen, 2 boten werden verhaald zodat wij ertussen pasten. Vanwege de harde wind is het altijd fijn als er mensen je helpen bij het afmeren.

De havenmeester is hier in het weekend slecht te bereiken, maar een clublid demonstreerde ons hoe wij het hek zonder magnetische kaart konden open krijgen. Zo zie je dat de mens de elektronica toch te slim af kan zijn.

De afstand 29 mijl (25-05-13)


Zondag zijn wij naar de Mercado Municipal gegaan (grote overdekte markt met allerlei soorten etenswaar). Wij hebben bij de visvrouw 2 dorades gekocht en kregen als wisselgeld 4 sardines, want zij had geen 5 cent wisselgeld. Dus verplicht 4 stuks gebakken, 2 stuks hebben wij tussen de middag gegeten en 2 in een slaatje verwerkt, ze smaakten nog heerlijk ook! 

Aan het eind van de middag zijn wij op de ‘La Dolce Vita’ van Peter en Debora uit Hellevoetsluis wezen borrelen. Het was weer eens leuk om met Nederlanders te kletsen.

 We besloten om de volgende ochtend bijtijds te vertrekken richting Cascais. Op 27 mei lagen wij om 9.00 uur al buitengaats, gelijktijdig met de patrouille boot ‘Orion’ van de Portugese marine. Maar na 15 minuten draaide hij om en kwam naar ons toe, lanceerde een rubberboot waarvan twee man ons enterde, onder het mom van routine inspectie, zij vroegen alle papieren en paspoorten, je kon het niet zo gek verzinnen of ze controleerden het, zoals brandblussers, reddingvlot en vuurpijlen. Hier ging het mis, de houdbaarheidsdatum was verlopen, dus ze hadden een item om een flinke bureaucratische toestand op te starten, eerst werd de commandant van de patrouille boot ingeschakeld deze moest bellen met zijn superieuren aan de wal en er werd na een kwartier besloten dat wij terug moesten keren naar Peniche en dan val je in de bureaucratie waar je geen weet van hebt. In Nederland loop je zo een shipshop binnen en koop je nieuwe vuurpijlen, maar hier moesten wij eerst naar de Capitainerie (Marechaussee)  met onze hele hebben en houden aan papieren om een document te bemachtigen voor toestemming voor vervoer van vuurpijlen, met dat document zijn wij naar de politie gegaan die de toestemming moest goedkeuren (uiteraard met wederom de papierberg), na een dik uur stonden wij eindelijk weer buiten met het juiste document om pijlen te kopen, na een flink kwartiertje lopen kwamen wij bij de winkel aan die ze verkocht, maar helaas  . . . . .   Jullie raden het vast wel ‘ze waren uitverkocht’! Bij die winkel wisten ze ons wel te vertellen waar er nog een verkoopadres was, aan de andere kant van de stad natuurlijk. Na daarheen gelopen te zijn kwamen wij in een verfwinkel terecht, die ze inderdaad wel in voorraad hadden. Nadat wij de vergunningen hadden ingeleverd konden wij de pijlen kopen. Inmiddels was het al wel 17.00 uur en wij hadden onze hele dag hieraan gespendeerd in plaats op zee naar Cascais te varen. Wij hebben op deze dag nog nooit zo veel onze documenten en paspoorten moeten tonen als in het verleden. Wij zijn het nu goed zat en hopen morgen in de vroegte hier weer weg te varen richting Cascais.
Toch vandaag nog 10 mijl gevaren (27-05-13)

donderdag 23 mei 2013

Figueira da Foz - Nazaré

De jachthaven van Figueira da Foz is een goed uitgeruste haven midden in het stadscentrum. Het havenkantoor en sanitair zijn hieperdepiep modern als ook de prijzen (€ 31,30 per dag). De havenmeester is er praktisch nooit en het steigerpersoneel is ook moeilijk te vinden, wat wij hier in Portugal niet gewend zijn. Een plattegrond was niet aanwezig en ook niet te verkrijgen, als je informatie wil moet je het van collega zeilers hebben, verder is het een leuk plaatsje, maar wij hebben het na één dag al bekeken. Het heeft een prachtig strand wat bekend staat bij surfers en het loopt zuidwaarts tot Nazaré.
Wij zijn tegen de middag vertrokken richting Nazaré. In het begin hadden wij zuidwestenwind wat nog te bezeilen was maar de motor kon niet uit. Vlakbij Nazaré verandert de kust van strand en duinen naar rotsachtig. Voordat je de havenpier binnenvaart heb je een leuk uitzicht op het plaatsje met allemaal witte huisjes met rode daken.

De invaart was niet moeilijk maar wel een veeg teken dat het rode havenlicht bijna verticaal stond (zie foto).

De haven bestaat uit een vissershaven en twee kleine jachthavens, waarvan er één als private in de pilots staat vermeld en de andere de hemel in geprezen wordt. Maar wat blijkt de aanbevolen haven is een halve schroothoop die beheert wordt door een Engelsman die bij voor en achternaam in de pilot vernoemd wordt en de Reeds Almanak (almanak voor zeilers) heeft bijna hetzelfde verhaal maar bij  de zogenaamde private haven stond een havenmeester op de kop ons te wenken, wij zijn daar heen gevaren en werden als een vorst ontvangen door diverse mensen die onze lijnen aanpakten. Het was een hartelijk ontvangst. Toen wij bij de havenmeester afrekenden betaalden wij € 8,25 per nacht met alle faciliteiten, terwijl de Engelse kant € 40,00 per nacht berekend (volgens de verhalen via internet e.d.)

Wij bekijken nu de Engelse pilots met enig wantrouwen als ze op zo’n manier hun landgenoten bevoordelen.

Morgen gaan wij hier het dorp bekijken en blijven nog een extra dag liggen.

Afstand 43,8 mijl (22-05-13)


Vanmorgen zijn we het plaatsje ingegaan en hebben onze voorraad op de plaatselijke overdekte markt weer aangevuld, uiteraard zit er een visje bij en ook nog verse groente.
Langs de boulevard, op het strand wordt ook vis te koop aangeboden, maar dan allerlei soorten gedroogde vis, wij hebben deze maar lekker laten hangen.

maandag 20 mei 2013

Aveiro – Figueira da Foz


De bevolking hier klaagt over de koude wind, in deze tijd van het jaar moet het 10 graden warmer zijn. Wij werden op 18 mei wakker door een flinke hagelbui, voor ons de boodschap dat er die dag niet uitgevaren wordt. Dus op naar het havenkantoor om te vertellen dat wij 2 dagen extra blijven liggen, want de golfhoogte zou tot 4 meter oplopen en 2 dagen erna nog maar 1 meter. Bij het afrekenen werd ons verteld dat wij de was gratis (incl. zeep) konden doen. Zoiets laten wij niet lopen, dus snel naar boord en de was in de machine gegooid, na een uur even terug om te kijken of de machine klaar was, helaas nog even wachten en dat doen wij in het clubhuis.

Plots kwam er een clublid uitbundig naar binnen waardoor de hele tent op z’n kop ging staan van vreugde wat bleek, hij had zijn vaarbewijs gehaald! Nou dat hebben wij geweten. De champagne ging overvloedig in de glazen en wij werden hier helemaal bij betrokken alsof wij al jaren lang clublid waren. Gelukkig sprak het grootste deel van de leden Engels, zodat wij het allemaal konden volgen. Wij werden gelijk uitgenodigd voor het buffet van de volgende dag, dan waren er 2 voetbalwedstrijden ééntje van FC Porto en ééntje van Benfica, degene die de wedstrijd zou winnen werd landskampioen. FC Porto kwam als winnaar uit de bus en de hele club stond wederom op z’n kop.


 Het buffet was samengesteld door de leden en was zeer overvloedig en lekker (wij kregen een gedeelte van het restant mee naar boord, wat wij de volgende middag als lunchpakket hebben gebruikt). Ons werd uitdrukkelijk gevraagd om de overwinning van Porto in ons blog te vermelden (bij dezen dus). Deze club bestaat uit vrijwilligers en moeten elke euro omdraaien, maar ze zien kans om op te klimmen en nog voor kinderen met kanker (2 bussen vol) een onvergetelijke dag te bezorgen. Zij organiseren 1x per jaar een uitje voor deze kinderen.

Hier kunnen de meeste Nederlandse jachtclubs toch iets van leren. Onze ervaring is, als je 15 jaar lid van een club bent en je daarna nog 2 maanden extra wil blijven liggen dat zij je een financiële poot proberen uit te draaien.

Op 20 mei werd het toch echt tijd om de trossen los te gooien, anders is het gevaar groot dat je hier blijft plakken. Met een lekker zonnetje zijn wij weer naar zee gegaan. Wij hadden 1 1/2 uur nodig om de lagoon uit te komen. Eenmaal op zee stak er een lekker windje op en gingen alle zeilen bij. Dat ging zo tot aan Cabo Mondego, daarna ging de wind pal achter lopen en hebben wij de zeilen gestreken en de laatste 2 mijl op de motor gevaren. Het slingerde als een gek, want er stond een aardig holle zee. Figueira da Foz is berucht om zijn ruwe invaart. Het viel allemaal gelukkig mee. In de jachthaven aangekomen stond de havenmeester ons op te wachten. Daar hebben wij de gebruikelijke paperassen ingevuld en konden wij naar onze box varen.




 De afgelegde afstand is 50 mijl (20-05-13)

vrijdag 17 mei 2013

Porto – Aveiro

De zeilmaker heeft vandaag de kuiptent definitief gerepareerd.

De bedoeling was om vandaag naar Aveiro te vertrekken, dat is een afstand van circa 40 mijl en daarvoor is het handig om ‘s morgens vroeg te vertrekken in verband met de (norte) wind die ‘s middags behoorlijk aantrekt. Wij zijn maar blijven liggen en hebben de verjaardag van Gerrit hier lekker gevierd, met een bezoekje aan het kantoor om te betalen, daar nog lekker geklessebest en om natuurlijk het weerbericht via internet binnen te halen, toen kregen wij de vraag om als ‘allereerste’ het gastenboek in te vullen, wij hebben het meegenomen naar boord en hebben het ingevuld en onze bootstempel er ingezet. Dat werd zeer gewaardeerd.

’s Avonds zijn wij in lokaal restaurantje sardines van de (buiten) gril gaan eten. Nu denken jullie vast dat sardines klein zijn want zo kennen jullie die visjes uit blikjes, maar hier zijn ze circa 20 cm. We hebben de lucht van deze visjes meerdere malen geroken en vonden het eigenlijk niet lekker ruiken, maar vandaag hebben wij de stoute schoenen aangetrokken en wilden wij ze zelf wel eens proeven en wonder boven wonder het smaakte uitstekend.

Toen wij weer terug aan boord kwamen, accepteerde de poort onze kaart (elektronische sleutel) niet en een bewaker zag dat en heeft de poort open gemaakt. Gerrit heeft toen op het ponton eerst stiekem het vogelalarm afgezet, daar dit geluid ons ’s nachts wakker houdt (niet verder vertellen !!). We zullen het de volgende dag weer aanzetten.

Aan boord aangekomen lag er een klein pakketje met envelop in de kuip. In de envelop zat een kaart van het havenpersoneel met de felicitaties voor onze verjaardagen met tevens de vermelding voor de fijne contacten. In het pakketje zat een fles port en niet zo maar eentje. We waren ontroerd van zo’n cadeau. Dit cadeau komt uit de grond van hun hart en eigenlijk zijn wij zo ontroerd dat wij ‘bijna’ de haven niet durven te verlaten. Daar wordt de volgende dag een mailtje naar het haventeam aan gewaagd. We hebben ’s avonds aan boord een lekker glaasje port gedronken.

De volgende dag heeft Gerrit eerst het vogelalarm weer aangezet en bij het losmaken van de boot kregen we nog net op tijd onze broodjes, al die verwennerij gaan wij nog missen!

De tocht naar Aveiro was praktisch windstil en het beetje wat er stond, was nog tegen. Het hele stuk is op de motor gedaan, er stond een flinke deining die uit het westen kwam. We hebben met gereefd grootzeil gevaren om het slingeren tegen te gaan. Maar ja Sophia wilde toch de visjes voeren die zij de avond ervoor zo lekker vond. De tocht leek op een kopie van IJmuiden naar Scheveningen, omdat de lucht grijs en grauw was en wij uitzicht hadden op duinen.

Na binnenkomst in Aveiro moet je nog 6 mijl varen voordat je bij de haven ben.


De haven is niet veel soeps, maar er is wel elektra, water en Wi-Fi aanwezig.
De afstand was 42 mijl (16-05-13).

De mensen zijn, zoals wij al eerder in Portugal hebben mee gemaakt, erg behulpzaam en aardig.

We hebben in de pilot foto’s gezien van deze jachthaven toen was het nog armoediger, ze zijn nu op de goede weg zoals een nieuwe kademuur en het meer steiger zo neergelegd dat er aan beide kanten afgemeerd kan worden. De jachtclub cq kantoor is aan de voorkant en van binnen al aangepakt maar de achterkant is nog een zooitje, zie foto.

Omdat het de volgende dag slecht weer was, zijn wij blijven liggen en de stad ingegaan. De stad valt niet tegen, zodra je hier van het vervallen industrieterrein af ben, loop je zo een mooi park in.

Thijs van de ‘Doen’ heeft hier een leuk zinnetje voor verzonnen, te weten: “Hier ziet u de ooit welvarende firma T.R.Oosteloos die nog sneller verviel dan welvaarde.”

De stad is goed opgeknapt en heeft een heuse koopgoot.


Als het aan het weer ligt, liggen wij hier morgen nog, maar dat zien wij dan wel weer.

woensdag 15 mei 2013

Rio Douro safari

Voor ons doen ging de wekker ‘erg’ vroeg af, te weten 7.15 uur.  Eerst snel een bakkie koffie en een paar bammetjes naar binnen werken en daarna naar de bus, nog even een sprintje terug want het fototoestel lag nog aan boord, maar wij waren gelukkig nog bijtijds bij de bus. Met een papier van het havenkantoor waarop in het Portugees stond wat onze eindbestemming met de bus was, station estação de S Bento.

De gekleurde band die om de hal loopt, vertelt de geschiedenis van de transportmiddelen in chronologische volgorde, vanaf het begin tot aan het eind van de komst van de trein. Daaronder, op de grote tegelpanelen, staan verschillende historische scènes uit de geschiedenis van Portugal.

De bus stopte en we werden door een medepassagier gewaarschuwd dat dit onze eindhalte was. We hadden tijd genoeg om een kaartje te kopen, maar je moet hier eerst een nummertje trekken en dat hadden wij over het hoofd gezien, dus nummertje trekken en opnieuw achteraan sluiten en daarna bij het loket de eindbestemming opgegeven, voor ons was dat Pinhão, zo’n 125 km rivier opwaarts. 

De dieseltrein staat klaar, dus instappen!
De Douro spoorlijn bestaat uit 26 tunnels en 30 bruggen en loopt van Porto tot aan Barca d’Alva. In 1887 was de aanleg klaar, toen vormde de trein de verbinding tussen de plaatsen in de omgeving en vervoerde de beroemde portwijn, hij loopt langs een mooi landschap van een indrukwekkend natuurlijke schoonheid en rust. Wij zijn niet tot het eindpunt meegegaan maar tot aan Pinhão, dat is één van de mooiste plaatsjes langs de Douro. Aangekomen in Pinhão zijn we aan een terrasje aan het water gaan zitten om al dit natuurschoon over ons heen te laten komen, het was er zo rustig dat het toen pas opviel dat Porto een drukke lawaaierige stad is.


Wij wilden daar een wijnkelder bezoeken maar deze ging pas om 15.00 uur open en dat was precies de tijd dat wij weer in de trein moesten zitten. Op de terugweg hebben wij ons weer zitten te vergapen op het uitzicht van de omgeving.




Eenmaal weer in Porto zijn wij niet met de bus maar lopend terug gegaan.

’s Avonds zijn wij vanwege onze festiviteiten aan de wal gaan eten in een bekend restaurant hier vlak langs de haven. Wij hadden een schotel diverse vis besteld, waaraan je een hele familie kan voldoen!

Nadat wij tonnetje rond gegeten waren, maakte de ober zich bezorgd of het ons niet smaakte en maak die man dan maar eens wijs dat het wel heel erg veel was.

Sophia kreeg als verjaardag cadeau een gerepareerde buiskap, echter de achtertent past er totaal niet op. De zeilmaker zal dat voor de volgende dag regelen. Inderdaad, dat gebeurde maar er klopte het één en ander nog niet, dat houdt in dat wij hier weer een dagje langer liggen, want wij zijn niet van plan weg te varen als alle zaken niet in orde zijn.

Vandaag hebben wij een rondleiding gehad in porthuis Churchills. Wij hebben daar een lesje “port” gehad, nu weten wij dat de Ruby fruitiger smaakt en dat komt dat deze minder contact heeft met het eikenhout en de zuurstof, maar de Tawney zit in kleine vaten en heeft dus meer contact met hout en zuurstof en krijgt een andere smaak. De port is niet goedkoop, maar wij hebben toch maar een paar flesjes ingeslagen.

Wij hopen dat morgen de zeilmaker zijn belofte waar maakt, dan kunnen we weer verder naar Aveiro.

maandag 13 mei 2013

zondag 12 mei 2013

Porto

Route: ferry, tram en terug lopen en na afloop stalpoten.

Als je hier de jachthaven uitgaat, zie je een schril contrast, er staat een dikke Ferrari voor de poort en honderd meter verderop hangt er vrolijk de was, van bijna het hele dorp, te wapperen met de meeste vreemde constructies van waslijnen, midden op het pleintje staat een modern gebouw waarvan wij het idee hadden dat hier de vis verhandeld werd. Op terugweg zagen wij dat er sop in de bakken zat, wat blijkt dat het geen vismarkt is maar een openbare wasplaats (soort van wasserette) met wasborden e.d. niets elektrisch (Miele en Bosch doen hier geen zaken), alle was gebeurt hier met knokkelpower.

Wij zijn met een krakkemikkig pontje de Douro overgevaren om daarna in een nog ouder trammetje te stappen richting centrum. Dat was echt lachen, houten bankjes, een groot leer koord die eindigde in een groot bronzen bel i.p.v. het stopknopje wat wij gewend zijn. Af en toe moet de tram stoppen omdat de machinist dan de wissels om moet zetten.

Op het eindpunt zijn we te voet verder gegaan. Er was een cameraploeg die een standbeeld wilde filmen, maar er zat een meeuw bovenop het hoofd van het beeld, men haalde alles uit de kast om die meeuw te verjagen, maar het beest trok er zich niets van aan en bleef gewoon zitten.

Wij zijn toen naar de Ponte d Luis I gelopen die door meneer Eiffel ontworpen is. Het is een indrukwekkend bouwwerk, maar wel erg smal voor het hedendaagse verkeer.

Daarna zijn wij naar het Station gelopen, horizontaal stelde dat niets voor, maar verticaal was het een gigantische klim, al hijgend bovengekomen stonden wij vlakbij het station, waar wij door het VVV allervriendelijkst geholpen werden en op het station precies hetzelfde alleen dan op z’n Portugees. Gerrit kon het niet nalaten om bij het afscheid nemen te zeggen dat Nederland beter is met voetbal dan Portugal, hij begreep het en gierend van de lach namen wij nogmaals afscheid. Door het havenpersoneel was ons verteld dat de trein langs de Douro alleen vanaf juni t/m augustus en dan alleen op de zaterdagen rijdt. Wij geloofden dat niet helemaal en hebben hiervoor de informatie ingewonnen, en ja wel hoor hij rijdt dagelijks! Wij gaan maandag met deze trein mee. Eenmaal onze zaakjes geregeld te hebben, zijn we weer terug naar de brug gelopen om daar nog wat foto’s te nemen want van het uitzicht kan je niet genoeg krijgen.
Toen zijn wij langs de kade bij café Peter Sport een biertje gaan drinken, dit café is wereld beroemd onder de zeilers maar het originele café staat in Horta op de Azoren. Het heeft 2 kopieën, één in Porto en één in Lissabon, maar ze hebben allemaal hetzelfde logo en dat is een potvis.
Terwijl wij op het terrasje zaten te genieten van ons biertje vlogen er rakelings brandweer, politie, ziekenwagen, duiktroepen en helikopters voorbij. Wat bleek er was een grote rampenoefening gaande op de rivier waarbij twee passagiersboten betrokken waren, wij hebben nog nooit zoveel hulpmateriaal en mensen bij elkaar gezien je werd gek van alle sirenes en toeters. Daarna zijn wij weer over de brug langs de oever terug gelopen naar boord.




Het leuke van deze jachthaven is dat ze een meeuwenbestrijdingssysteem hebben die voor ons onbekend is. Men heeft hier kleine speakertjes in de steigers gebouwd die na elk half uur een krijsend geluid geven van een meeuw in nood. Dit is weer een nieuwe variant op die van La Coruña waar wij niet blij mee zijn is dat één zo’n ding circa 2 meter van ons luik af staat.

zaterdag 11 mei 2013

Póvoa de Varzim - Porto

De avond voor vertrek viel op het hele steiger de 230 Volt uit. ’s Morgens bleek dat wij de boosdoener waren, want er zat een gigantische kortsluiting bij ons aan stuurboordzijde. Na enig gefrunnik zijn wij toch vertrokken in de regen. Eenmaal op zee stond daar een geweldige deining en geen wind. Gelukkig hadden wij alles goed zeevast gezet (wij waren het nog niet verleerd) ook de zeebenen waren nog prima intact. Na een tijdje stopte de regen en werd de bewolking dunner. Er kwam een licht noordelijk windje maar helaas konden wij daar geen gebruik van maken.

Tijdens de tocht gebeurde er niet veel en was onze eerste zeereis van dit seizoen een feit.

Eenmaal tussen de pieren voeren wij een stukje van de Douro rivier op naar de splinternieuwe jachthaven. Het ontvangst was overweldigend, het is een chique bedoeling hier maar de gebouwen zijn nog niet helemaal af. Maar in het havenkantoor wordt je ontzettend goed behandeld en over alles geïnformeerd. Wij kregen 2 stukjes zeep mee (misschien stonken wij wel veel)


en elke ochtend liggen er 4 broodjes in het gangboord,

zoiets maak je niet veel mee.


De afstand was 19 mijl (09-05-13).

 

De volgende dag kwamen er 2 elektriciens aan boord om de kortsluiting op te sporen, dat hadden ze na 2 ½ uur voor elkaar. Het bleek dat in een stopcontact 2 draden aan elkaar gesmolten waren.

In de middag zijn wij naar de supermarkt geweest, die misschien een ½ km van het schip verwijderd is, maar 100 meter hoger ligt. (Het leek wel de Eigernordwand!) Het is allemaal heel erg stijl en als je ziet hoe ze hier de auto’s parkeren, moet je over een goede handrem beschikken.

 
Deze foto is gemaakt vanaf de parkeerplaats van de supermarkt.


 

 

 

 

woensdag 8 mei 2013

Nog steeds in Póvoa de Varzim

Het zit ons een beetje tegen als het om het weer gaat. 14 dagen geleden zijn wij aangekomen met het zweet op het voorhoofd en nu zitten wij met vesten aan en de kachel staat af en toe ook bij.

De temperatuur komt maar net boven de 20 graden en dat vinden wij koud, maar wij beleven hier leuke dingetjes wat het vermelden waard is, zoals toen wij boodschappen deden bij de supermarkt Pingo Doce. Want het is hier normaal dat je zonder tassen de winkel ingaat en daar zijn bij de ingang kluisjes voor. Grote boodschappenkarren zet je gewoon bij de ingang.

Dus Sophia propte de rugzak (met wieltjes) en tassen in een kluisje, dat ging al met enig geweld. Na het afrekenen ging ze de bagage weer ophalen, maar helaas de kluis wilde met geen mogelijkheid open gaan, eerst kwam er één personeelslid om te helpen maar na enkele ogenblikken bemoeide zich het halve personeel van de winkel ermee, wat hilarische taferelen gaf, maar uiteindelijk vloog het kluisje open en de inhoud vloog eruit. Snel de boodschappen inpakken en wegwezen.

 Zoals wij in ons vorige bericht hebben beschreven is de buiskap ter reparatie meegegeven, deze is nog steeds niet terug. Inmiddels zijn wij aan de mentaliteit van amanhã gewend geraakt en vinden wij het heel gewoon dat dit nog even kan duren, als dit in Nederland zou voorkomen dan waren er al diverse telefoontje en of mails aan gewaagt echter nu halen wij hiervoor de schouders op.

 Op het havenhoofd staat een sirene die met mist de halve stad wakker houdt, waarschijnlijk is de sensor van het apparaat kapot en nu jodelt hij te pas en te onpas, maar wij zijn er aan gewend en slapen er dwars doorheen.

Nog een leuk item hier aan de kerk hangt een levensgrote poster van stairways to heaven.

Het is misschien ernstig bedoeld maar de toeristen maken er ook allemaal foto’s van.

In Utrecht kennen wij Stairways to heaven als een kroeg (Henkie Westbroek).

Wat ons opvalt is dat bijna elke Portugees een hond heeft, hier op de haven lopen er zelfs 4, één ervan heeft maar drie poten, deze honden zijn aankomen lopen en worden door het havenpersoneel vertroeteld.

Vandaag zijn wij door de ‘feestcommissie’ uitgenodigd om morgenavond mee te gaan uit eten, dit gaan wij weer eens als vanouds missen want morgen (Hemelvaartsdag) gaan wij hier echt vertrekken naar Porto. De weersvoorspelling geeft aan dat de Norte weer gaat waaien en daar willen wij gebruik van maken (voor onze eerste zee trip van dit jaar).

woensdag 1 mei 2013

Póvoa de Varzim en het schip zeeklaar maken

Na de eerste goede nachtrust zijn we begonnen met het schip weer vaarklaar te maken, er moest nog aardig wat gebeuren om alles op orde te krijgen. De spullen moesten allemaal weer een vaste plek krijgen. Doordat er een zandstorm over het schip geblazen had moest alles aan dek weer flink schoon gemaakt worden, terwijl de mannen van de haven, een paar dagen voor onze aankomst, de boot hadden schoongemaakt. Ook moesten de zeilen gecontroleerd worden, hierbij bleek dat er een paar losse steekjes zaten, die Sophia heeft gerepareerd.     


De buiskap en kuiptent laten wij hier repareren, omdat de prijzen hier heel interessant zijn (het uurloon is hier laag).


30 april hebben wij de boot versierd, wat nogal leuke reacties gaf, helaas hebben wij door de harde wind niet al onze vlaggen bijgetrokken.   

Wij zijn rond het middaguur naar het havenkantoor gegaan met een fles Oranjebitter onder de arm en glazen. Dit werd zeer gewaardeerd en toevallig was al het dienstdoende personeel aanwezig zodat wij met hun een toost op de nieuwe koning en koningin hebben uitgebracht. Daarna hebben wij ons zelf verwend met zelfgemaakte tompouces. 



Deze smaakte heerlijk, helaas hadden wij er geen oranje glazuur op maar roze.

Op 1 mei hebben wij de dag van de arbeid in ere gehouden om eindelijk eens een keertje door het plaatsje te wandelen en foto’s te nemen van de prachtige tegels, die staan hier overal, op de kademuur van de vissershaven maar ze worden ook gebruikt als straatnaambordjes.





Vandaag is het erg zonnig met 20 graden maar met een erge straffe wind, dat is voor ons niet aangenaam omdat de buiskap in reparatie is.

Brian de Engelsman die vorig jaar hier de festiviteiten organiseerde is ernstig ziek en is in Engeland.

Wij zijn door het havenpersoneel uitgenodigd voor een BBQ, daarna vertrekken wij naar Porto.
Beeldengroep van verkopende visvrouwen langs de promenade.