We vonden het wel lekker om in Nazaré nog een dagje aan
vast te knopen, we hadden langs nog niet alles gezien en zijn begonnen met het
treintje wat stijl omhoog naar het bovenste gedeelte van de stad ging. Wij
beginnen hier zelfs bekenden te krijgen, toen wij langs de boulevard liepen,
zei Sophia daar staat een ‘vent’ naar ons te zwaaien, na goed kijken herkenden
wij de havenmeester die zijn vrije dag had. Na even gezellig gebabbeld te
hebben hij in het Portugees en wij in het Engels, maar wij begrepen elkaar. Hij
wees zijn casa aan en wees ons de richting waar wij heen moesten lopen. Toch
was het nog even zoeken naar het beginpunt wat eruit zag als een bank, maar bij
een bank lopen geen rails doorheen, zo’n modern gebouw was het. We hebben nog
nooit in een treintje gezeten waarvan de afstand zo kort was, maar de verticaal
zo hoog ging!
Boven gekomen hadden wij een fantastisch uitzicht over de
omgeving en zee. Dit gedeelte is erg toeristisch, maar het zag er wel allemaal
leuk uit.
In de middag hebben we nog andere klusjes gedaan, zoals
de bijboot klaar gemaakt en achter in de davits gehangen.
Ook door deze jachtclub werden er activiteiten geregeld
met geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen. Bijna iedere jachtclub
doet eenmaal per jaar een dag iets voor mensen met een ziekte of handicap.
Op zaterdag 25 mei zijn wij naar Peniche vertrokken, het
was goed zeilweer (4/5 bf uit het noordwesten) maar er stond een flinke lange
en hoge deining. Tijdens deze tocht hebben wij erg weinig zeeleven gezien,
alleen visstokken het leek wel een reuze slalom. Op een gegeven moment kregen
wij de Berlenga eilanden inzicht, snel wat foto’s van genomen, want het schip
slingerde als een gek. Bij Cabo Carvoeiro werd alles nog een graadje erger,
daar stond een steile zee, zodat wij de grootste moeite hadden om ons eigen
beet te houden. Maar eenmaal de kaap gepasseerd kwamen wij in vrij rustig
water.
Als je Peniche aanloopt ziet het eruit als een
industriestadje, langs de kade staan een heleboel restaurantjes.
Wij werden door een aantal mensen op het steiger
opgevangen, 2 boten werden verhaald zodat wij ertussen pasten. Vanwege de harde
wind is het altijd fijn als er mensen je helpen bij het afmeren.
De havenmeester is hier in het weekend slecht te
bereiken, maar een clublid demonstreerde ons hoe wij het hek zonder magnetische
kaart konden open krijgen. Zo zie je dat de mens de elektronica toch te slim af
kan zijn.
De afstand 29 mijl
(25-05-13)
Zondag zijn wij naar de Mercado Municipal gegaan (grote
overdekte markt met allerlei soorten etenswaar). Wij hebben bij de visvrouw 2
dorades gekocht en kregen als wisselgeld 4 sardines, want zij had geen 5 cent
wisselgeld. Dus verplicht 4 stuks gebakken, 2 stuks hebben wij tussen de middag
gegeten en 2 in een slaatje verwerkt, ze smaakten nog heerlijk ook!
Aan het eind van de middag zijn wij op de ‘La Dolce Vita’
van Peter en Debora uit Hellevoetsluis wezen borrelen. Het was weer eens leuk
om met Nederlanders te kletsen.
We besloten om de volgende ochtend bijtijds te vertrekken
richting Cascais. Op 27 mei lagen wij om 9.00 uur al buitengaats, gelijktijdig
met de patrouille boot ‘Orion’ van de Portugese marine. Maar na 15 minuten
draaide hij om en kwam naar ons toe, lanceerde een rubberboot waarvan twee man
ons enterde, onder het mom van routine inspectie, zij vroegen alle papieren en
paspoorten, je kon het niet zo gek verzinnen of ze controleerden het, zoals
brandblussers, reddingvlot en vuurpijlen. Hier ging het mis, de houdbaarheidsdatum was verlopen, dus ze
hadden een item om een flinke bureaucratische toestand op te starten, eerst
werd de commandant van de patrouille boot ingeschakeld deze moest bellen met
zijn superieuren aan de wal en er werd na een kwartier besloten dat wij terug
moesten keren naar Peniche en dan val je in de bureaucratie waar je geen weet
van hebt. In Nederland loop je zo een shipshop binnen en koop je nieuwe
vuurpijlen, maar hier moesten wij eerst naar de Capitainerie (Marechaussee) met onze hele hebben en houden aan papieren om
een document te bemachtigen voor toestemming voor vervoer van vuurpijlen, met
dat document zijn wij naar de politie gegaan die de toestemming moest
goedkeuren (uiteraard met wederom de papierberg), na een dik uur stonden wij
eindelijk weer buiten met het juiste document om pijlen te kopen, na een flink kwartiertje
lopen kwamen wij bij de winkel aan die ze verkocht, maar helaas . . . . . Jullie raden het vast wel ‘ze waren
uitverkocht’! Bij die winkel wisten ze ons wel te vertellen waar er nog een
verkoopadres was, aan de andere kant van de stad natuurlijk. Na daarheen
gelopen te zijn kwamen wij in een verfwinkel terecht, die ze inderdaad wel in
voorraad hadden. Nadat wij de vergunningen hadden ingeleverd konden wij de
pijlen kopen. Inmiddels was het al wel 17.00 uur en wij hadden onze hele dag
hieraan gespendeerd in plaats op zee naar Cascais te varen. Wij hebben op deze
dag nog nooit zo veel onze documenten en paspoorten moeten tonen als in het
verleden. Wij zijn het nu goed zat en hopen morgen in de vroegte hier weer weg
te varen richting Cascais.
Toch vandaag nog 10
mijl gevaren (27-05-13)