Almerimar

Deze plaats is een plek bij uitstek voor overwinteraars oftewel een compleet drijvend dorp met eigen zender (via de marifoon om 10.00 uur kan je vragen kwijt en ruilhandel (soort marktplaats), voor en door zeilers). In het dorp is van alles te krijgen een grote supermarkt bij de haven, zeilmakerij, RVS smid die alles kan maken en diverse leveranciers van scheepsonderdelen. Kortom alles wat een zeiler nodig heeft is hier aanwezig!

Wij leiden hier een erg druk sociaal leven.

Zaterdag zijn wij met de Dwarskop en Tristan II uit eten geweest en dinsdag zijn wij daarmee Tapas wezen eten.

Jean-Pierre wist ons te vertellen hoe de Tapas ontstaan is. Vroeger als men een drankje bestelde kreeg men er een sneetje brood op om de vliegen op afstand te houden, maar om te concurreren ging men van lieverlee de broodjes beleggen met vis, kaas en ham, zodoende is daar een complete cultuur aan ontstaan.

Simone en Sophia met de Tristan II

Zondagmiddag zijn wij wezen borrelen en hebben reisvoorbereiding gemaakt op de Sobat Kras omdat deze mensen net van de Balearen afkwamen, dus hebben wij weer verse informatie van ankerplekken en ligplaatsen van deze eilandengroep.

Onze spinaker is naar de wal om er een stuk af te laten halen en de vrouw van de zeilmaker heeft een hoes voor de bijboot opgemeten, omdat het felle zonlicht hier de bijboot aardig kan toetakelen.
Wij hebben trekveren aangeschaft met kettingen en zwaar touw om het schip van de winter hier achter te laten. Niet dat de reis ten einde is, want wij willen nog dit seizoen naar Cartagena. Als wij hier weer terug zijn gaan wij de boot winter klaar maken, zoals antivries (hahaha) en we tappen al het water af. De planning is om in het voorjaar weer terug te komen, de boot uit het water te laten halen, romp poetsen en antifoulen en de schroef laten nakijken. Overmorgen hopen wij hier weer voor 2 of 3 weken te vertrekken.

Aan het eind van de middag is het elke keer een groot vermaak om de eenden/vissen te voeren, een heus gevecht waarop een toreador nog jaloers op zou worden.

Zondag hadden wij de Utrechtse vlag nog maar eens bijgetrokken, dat ding pakt de halve boot in.

En voor Deborah en Peter, hier gaat het laatste pepertje!

Tore de Maro – Marina Este – Motril - Almerimar

Wij zijn niet voor anker gegaan bij Nerja, maar bij Tore de Maro, dat was net even iets verder. De ankerplaats was onbeschut, maar wij lagen bij een heuse waterval, hij was niet erg breed maar kwam van ver hoog naar beneden, het leek net of de hele nacht de kraan open stond. Regelmatig kwamen er bij ons kano’s langs die onderweg waren naar de waterval. Het ‘ola’ was niet van de lucht. Toen het donker werd lagen wij alleen. Van een heerlijke nachtrust bleef niet zoveel over omdat er een aardige deining vanuit het oosten op stak en het zuiden windje ons er dwars op gooide, dat gaf ons een aardige slinger.

Nadat wij de volgende ochtend ontbeten hadden zijn wij ankerop gegaan en naar Marina Este gevaren.

We hadden hier wat gemengde gevoelens over, omdat wij hier al verschillende negatieve verhalen over gehoord hadden (qua prijsbeleid en deining in het haventje).

Het zat ons allemaal mee, want het was windstil, ook de prijs viel reuze mee en wij kregen zelfs nog een fles rode wijn cadeau.

Het is een ontzettend leuk haventje, maar het gros van de bebouwing staat leeg en wordt hier en daar gestut. De supermarkt op het haventerrein is weinig super en nog minder markt. Alweer zo’n Europees luchtballonnetje wat niet van de grond wil komen.

 Het strand ligt pal naast de haven, waar wij zijn wezen snorkelen. De vegetatie is wel erg grauw maar de leukste visjes zwemmen langs je bril.

’s Avonds hebben wij voor de verandering eens heerlijk pannenkoeken gegeten (met spek en onze laatste stroop), de volgende keer zal het wel met honing worden.

We hebben 7 mijl gevaren

We hadden eigenlijk daar nog een dag willen blijven liggen, maar de wind stak op en de deining begon de volgende dag plotseling door de haven te lopen. Dat was voor ons het teken om zo snel mogelijk havengeld te betalen en weg te wezen, want deze haven is met oostenwind een rattenval. Eenmaal op zee konden de lappen er weer bij, wij vlogen als een meeuw richting Motril. We hadden het idee om daar voor anker te geen, maar toen wij daar aankwamen was de deining te hoog en zijn wij de jachthaven ingegaan. De jachthaven ligt helemaal achter in de haven waar wij overnacht hebben. De prijs was hier bijna het dubbele van onze vorige haven (Marina Este), dus dat was wel even slikken. Er was wel een zwembad aanwezig maar die was helaas gesloten.

De jachthaven ligt op een haventerrein waarvan de ferry’s naar Marokko gaan, dus alles is zwaar afgesloten en alles wordt gecontroleerd (ook als je het haventerrein op of af wil).

We hebben 11 mijl afgelegd

De volgende morgen zijn wij na het ontbijt richting Almerimar vertrokken.

Er stond nog steeds een flinke deining maar geen wind. Gerrit heeft onderweg vliegende visjes gezien, maar zelf hebben wij niets gevangen. Het was erg warm en een onweersbui ging langs ons heen. We hebben nog een klein stukje kunnen zeilen, maar die pret was al snel over. Aan het eind van de middag kwamen wij in Almerimar aan. Dit wordt onze overwinteringshaven maar wij zijn nog niet van plan om nu te blijven liggen. De planning is om nog diverse andere havens te bezoeken.
De aankomst leek wel of je in je eigen buurt terecht kwam. Mieke en Karel lagen er al, ook Simone en Jean-Pierre van de Tristan II en ook nog Engelse vrienden die een zelfde schip als ons hebben. Al snel was het in de kuip een gezellige reünie.

Deze keer hadden wij 37 mijl op het log staan

De volgende dag moest er even flink aangepakt worden, want alles wat gedragen of op geslapen was moest de wasmachine in. Daar hadden wij pech mee, want de eigenaar van de wasserij was net op vakantie, de tweede wasserij was tot dinsdag gesloten, maar een Zwitsers vrouwtje wist ons te vertellen dat er aan de andere kant van de haven ook nog een wasserij zat. Met al ons wasgoed zijn wij daarheen gezeuld, er bleek inderdaad een stomerij met twee wasmachines te staan, daar hebben wij dapper gebruik van gemaakt. Na het einde van de was leek onze boot wel weer een uitdragerij. Helaas hebben wij nog geen vrije WiFi kunnen ontdekken, maar met die jacht gaan wij morgen mee verder.

Sierra Nevada on tour

Zoals het in het vorige blog gemeld is, zijn wij met Mieke en Karel de Sierra Nevada ingetrokken. Maar voordat het zover was, zijn wij eerst op zoek gegaan naar de Spaanse VVV. Dat was een dik uur lopen voordat wij die gevonden hadden en de mevrouw deed bij onze aankomst net de zaak op slot. Na enige smeekbedes van Mieke en Sophia ging ze weer terug en gaf ons de gevraagde informatie over de route en de streek Sierra Nevada. Intussen hadden Karel en Gerrit een terrasje gevonden en zaten al heerlijk aan het bier toen het vrouwvolk uit het VVV kwam, uiteraard schoven ze bij met de wetenschap nog een uurtje terug te lopen. Op de terugweg hebben wij een auto kunnen huren voor onze trip.

De volgende ochtend gingen wij bepakt en gezakt op stap. Wat een troep sjouwt een mens mee voor één overnachting. Onderweg reden wij op een prachtige kustweg richting Motril en daarna hebben wij de snelweg richting Granada genomen.

Halverwege zijn wij gestopt bij Lanjarón en wij hebben daar een zelf gefabriceerde

lunch gegeten, bestaande uit stokbrood en de plaatselijke ham waar deze plaats bekend om is.

Karel en Mieke hebben nog even een paar verse vijgen geplukt en ook die smaakten lekker. Het was een prachtig dorpje met mooie uitzichten over de bergen en dalen. Daarna zijn wij verder naar Granada gereden, vlak voor Granada hebben wij de afslag genomen naar de Sierra Nevada, we reden toen al snel het Nationaal Park in. De wegen zijn daar smal maar goed geasfalteerd. De auto kon niet sneller dan vol gas in de tweede versnelling (zo stijl was het). Nu telde niet alleen de kilometers horizontaal maar ook verticaal. Wij zijn een paar keer gestopt om de adembenemende omgeving te fotograferen. Als je over de rand van de weg keek, zag je een kilometer dieper een dorpje liggen, de natuur is erg fantastisch. Onderweg hadden we al een paar leuke hotelletjes ontdekt, maar bij het eindpunt kwamen wij in een wintersportdorp terecht wat totaal uitgestorven was. Het begon ook nog te regenen en te onweren. Wij zijn een stuk naar beneden gereden naar een leuk hotelletje wat wij op de heenweg hadden gezien. Natuurlijk hadden ze kamer voor ons, want het was niet zo gek druk, het hoogseizoen is vanaf 1 december tot half april, maar dan ligt er ook een berg sneeuw (http://www.hotelelguerra.com/). Het eten was er prima en de kamers waren goed en van het zwembad hebben wij geen gebruik gemaakt, maar wel van het ligbad.

Nadat wij de volgende ochtend uitgebreid ontbeten hebben, zijn wij weer de berg opgegaan naar een uitzichtplaats op circa 2200 meter, hier kon je de hele Sierra Nevada overzien.

Dat was erg imposant en mooi, want bergen op 35 km afstand kon je duidelijk zien. Het is daar allemaal zo wijds en groots dat wij allen er erg van onder de indruk waren. Daarna ging de tocht via een klein weggetje naar beneden, af en toe leken wij wel een duikbommenwerper, zo stijl was het,

wij zijn een paar keer gestopt voor mooie doorkijkjes over dal en stuwmeren,

ook hebben wij nog lekkere bramen geplukt. Eenmaal in een dorpje beland zijn wij koffie wezen drinken. Daarna zijn wij weer richting boordwaards gegaan maar niet over de snelweg maar via een alternatieve route. Na een lichtelijke dwaling stonden wij in één keer voor het Alhambra (Moors Paleis, wat alleen op afspraak is te bezichtigen, dus voor ons niet toegankelijk). Na de weg weer terug gevonden te hebben, verdwaalden wij nog een paar keer, maar uiteindelijk zaten wij op de juiste weg, tussen kleine dorpjes en gigantische olijfgaarden.
Ook kwamen wij bij een oud stuwmeer, wat wij eerst even goed bekeken hebben.

We dachten nog een lunch in een dorpscafeetje te gebruiken wat hele vriendelijke mensen waren, maar waar wij verjaagd werden door de vliegen en verwilderde katten. Wij hebben hier niets gegeten als de sardines als tapas en zijn er weer snel vandoor gegaan. Sophia zag nog net bij vertrek dat de katten op de tafel sprongen en de restanten sardines opaten. Na onze weg vervolgd te hebben ging het heuvellandschap over in gebergte. Dat werd weer klimmen en dalen en weer met de meest diepe afgronden naast de auto. Dit zijn wegen hier die je beter ‘s nachts niet kan nemen. Maar gelukkig kwamen wij weer heelhuids (inclusief auto) bij de boot aan. ’s Avonds hebben wij met z’n vieren nog in het restaurantje aan de haven gegeten om daarna terug aan boord als een blok in slaap te vallen.

De volgende dag zijn wij ‘s morgens de havenmeester gaan betalen, want wij wilden hier zo snel mogelijk weg omdat met het warme weer de haven stinkt naar afval en dode vis, wat precies onze kant op dreef. Op zee stond een beetje wind waar wij nog even op hebben kunnen zeilen, maar al vrij snel moest de motor er weer bij. Wij hebben toen besloten om voor anker te gaan bij het strand van Nerja.

Benalmádena – Caleta de Velez en andere Costa del Sol gein

We hebben de bus genomen naar Málaga, dat is ongeveer 40 minuten rijden en dan dringt het niet eens door dat je dwars door Torremolinos heen rijdt. Het busstation in Málaga is bijna midden in de stad. Als je de bus uitkomt loop je gelijk de hoofdstraat in.

Toen wij er waren was de hele hoofdstraat bezaaid met diverse artiesten die grappige en leuke kunsten vertoonden. Op het grote plein waren diverse manifestaties bezig van volksdansen tot aan parade van de stadswacht.

Na wat leuke straatjes doorgeslenterd te hebben zijn wij maar op een terrasje neergestreken recht tegenover het huis van Picasso. Daarna kwamen wij er ook nog achter dat hier een amfitheater van de Romeinen in goede staat is achtergebleven.

Ook zijn wij in een prachtig mooi park beland met diverse fonteintjes met mooie tegeltjes.

Helaas was het rosarium al aardig verlept door de zon.

Nadat wij op een terrasje wat hebben gegeten zijn wij met de bus weer terug naar boord gegaan.

 De volgende dag  hebben wij wat klusjes aan de boot gedaan om de volgende morgen naar Caleta de Velez te gaan.

Na vertrek stond er nog geen zuchtje wind, maar met deze temperatuur ben je blij dat je op zee zit. De vislijn ging weer uit die na een tijdje wederom een tonijn(tje) opleverde. We hebben weer wat te eten! Wij voeren langs de kust van toeristenstek nummer 1 van Europa en dat was ook duidelijk te zien vanaf het water. Volle stranden en allemaal appartementen.

’s Middags stak de wind op en wij konden een snelheid van 5 mijl halen, na een stelletje dolfijnen gezien te hebben die op enige afstand bleven, liep onze snelheid in één keer terug naar 2,5 mijl. Wij hebben de motor aangezet en zijn doorgevaren naar Caleta de Velez. Wij zijn daar buiten de haven voor anker gegaan en zijn gaan zwemmen. Door het glasheldere water kon je zien dat er duidelijk iets in het roer en schroef zat. Met een duikbril op en een mes werd een stuk visnet uit de schroef verwijderd, maar er bleek nog een groot stuk net in het roer te zitten, na een paar keer duiken en snijden was dit ook weg. Die nacht hebben wij vrij onrustig gelegen omdat de hele vissersvloot uitvoer.

Afstand was 26,5 mijl

De volgende morgen zijn wij de haven ingegaan, waar de Dwarskop ook lag.

Wij spraken met elkaar af om een auto te huren en dan voor 2 dagen naar de Sierra Nevada te gaan.

Estapona - Marbella - Benalmádena

Het maken van de nieuwe bimini nam een dag langer in beslag dan ons beloofd was. Dat was niet zo erg want Estepona is toch wel een leuk stadje met een gigantisch groot strand en boulevard.

Achter ons zagen wij iets leuks, iemand had een nep uil opgehangen om de meeuwen te verjagen. Kijk naar de foto en zie het resultaat, meeuw en uil zitten gebroederlijk naast elkaar en de meeuw fabriceert volop guano.

De volgende morgen zou er nog een zij flap voor de bimini geleverd worden, maar na lang wachten bleek dat ze het niet voor elkaar zouden krijgen om het deze dag nog te maken. Wij zijn toen maar vertrokken naar Marbella. Er stond te weinig wind en uit de verkeerde kant, dus ging het maar op het motortje. Na het uitvieren van de vislijn hadden wij al vrij snel beet, de eerste makreel is nu binnen. Eindelijk wij geloven er weer in. Onze vistactiek is wel wat veranderd, in plaats dat wij een paravaan gebruiken (die doorgaans 2-3 meter diep gaat) laten wij nu het aas over het water stuiteren (het lijkt dan net op een klein vliegend visje), het blijkt, dit geeft effect. Wij hebben ’s avonds de makreel gebakken en verwerkt tot een hapje op een toastje. De makreel hier is iets anders als uit de Noordzee, deze is zachter van vlees en je moet goed oppassen met het bakken dat het niet te hard gaat. We hebben in de haven Porto Bajadilla van Marbella overnacht. Dit is een haven die gedeeld wordt door vissers en jachten. De vissers zijn niet zo gecharmeerd van de jachten, want als je je hand opsteekt spugen ze naar je. Dan is de sfeer gelijk gezet. Marbella zelf is best wel een leuk plaatsje maar je bent niet de enige toerist.

De afstand was 20, 1 mijl

De volgende dag zijn wij, na het boodschappen doen, vertrokken naar Benalmádena.
Het was een heerlijk zeilwindje maar na een uur stortte de hele wind in, waarna het weer motoren werd. Vrij kort na het uitzetten van de vislijn hadden wij beet!

Tonijn(tje)

De vislijn is gelijk naar binnen gehaald, maar wat bleek, het was geen makreel, wij hebben de boeken erbij gehaald om uit te ‘vissen’ wat voor een vis dit was. Het bleek een tonijn(tje) te zijn. In zijn bek zat nog een zwaardvisje en andere kleine visjes.

Na een uurtje weer beet, dit keer een forse makreel.

Makreel

Iedereen kan natuurlijk wel raden wat wij morgen eten!



Gezamenlijk in een doosje

In de namiddag roken wij ineens een penetrante vislucht, bij ons gaan dan alle alarmbellen af, omdat wij een keertje een bijna aanvaring met een vissersschip hebben gehad wat ook zo naar vis stonk. Maar nee dit keer was het een kadaver van een hele grote dolfijn (of misschien walvis). Volgens ons lag het al een tijdje in het water, want het was helemaal opgeblazen.

Toen wij in Benalmádena arriveerde, begon het plotseling te waaien, maar daar hadden wij niets meer aan.

Deze haven is totaal anders als Marbella, wij kwamen te liggen in een kitscherig Moors dorp, zoveel nep dat het gewoon weer leuk is om te zien. Wij liggen zo mooi en rustig met de toeristen op een afstand zoals wij het graag zien en de prijs valt reuze mee. Aan de wal heb je natuurlijk hier niets anders dan restaurants, boetiekjes, bars, ijssalons enzo enzo. De voorkant van de boot ligt bijna in een flat en de achterkant kijkt uit over een mooi park. Wanneer wij hier vertrekken zien we nog wel.

De afstand was 21,4 mijl

Onze achtertuin

Morgen willen wij naar Málaga gaan, omdat daar geen goede jachthaven is doen wij die rit met de bus.

Eerste Med. reis

Het beloofde onweer  bleef uit.

Er kwam een historisch moment dat wij overgingen van de Pilot Atlantic Spain and Portugal naar Costas del Sol and Blanca, met andere woorden wij hebben afscheid genomen van de Atlantic (pilot is een soort maritieme reisgids).

Aangezien de oostenwind op zaterdag (31-08-13) vrij zwak was zijn wij vertrokken naar Estepona.

Tot aan Europapoint moest de motor bij blijven, waarna wij hoog aan de wind konden zeilen. Wij hebben hier een prachtig natuurverschijnsel gezien.

De oostenwind die tegen de rots van Gibraltar aan blies creëerde de mooiste wolken die wij ooit gezien hadden. We hebben op de tocht nog twee dolfijnen gezien, maar die hadden totaal geen interesse in ons. Om circa 17.15 uur meerden wij in Estepona af. Bij het afmeren werden wij geholpen door een marinero die ons de lijn aan gaf die op de voorbolder belegd moest worden. Dit was voor ons de eerste keer dat wij op de Mediterraanse stijl hebben afgemeerd. Karel (van Dwarskop) heeft ons geholpen en Gerrit heeft weer bij de Dwarskop geholpen bij het afmeren.

De afstand was 29 mijl.

Estepona is echt een toeristenplaats met enorm veel restaurants en boetiekjes.

Na een wandeling langs de kust kwamen wij enkele visdrogerijen tegen waar ze volop vis aan het drogen waren, de vissen bleken vliegende vissen te zijn.
Aan het strand hebben ze grappige kleine oases gecreëerd waar je tussen de bomen kan douchen, het douchewater wordt weer gebruikt om de palmen en struiken van water te voorzien.

Aangezien de wind pal oost en hard was, wisten wij al dat wij een paar dagen aan deze plaats gekluisterd zullen zitten. Ons oog viel op een zeilmaker, waar wij op de maandag gelijk naar binnen vielen om te vertellen dat wij graag doek over onze nieuwe bimini willen hebben en dat natuurlijk zo snel mogelijk gemaakt moest worden. Na een tijdje Engels gekletst te hebben, vroeg de man of wij Nederlanders waren, wat bleek hij ‘was’ er zelf ook één. Hij kwam van origine uit Amsterdam en hij woont hier al een paar jaar. Dat was voor ons erg makkelijk zo konden wij precies vertellen hoe wij het willen hebben. Over Nederlanders gesproken te hebben, wij gingen hier naar de watersportwinkel, daar bleek een Nederlands vrouwtje in te staan. Wij hebben onze propaan gasflessen hier kunnen laten vullen, en jawel een Belg, dus ook met hem viel goed te communiceren. Wij zijn benieuwd hoe onze nieuwe chique bimini eruit komt te zien. Zodra alles klaar is plaatsen wij wel een foto.