Sierra Nevada on tour

Zoals het in het vorige blog gemeld is, zijn wij met Mieke en Karel de Sierra Nevada ingetrokken. Maar voordat het zover was, zijn wij eerst op zoek gegaan naar de Spaanse VVV. Dat was een dik uur lopen voordat wij die gevonden hadden en de mevrouw deed bij onze aankomst net de zaak op slot. Na enige smeekbedes van Mieke en Sophia ging ze weer terug en gaf ons de gevraagde informatie over de route en de streek Sierra Nevada. Intussen hadden Karel en Gerrit een terrasje gevonden en zaten al heerlijk aan het bier toen het vrouwvolk uit het VVV kwam, uiteraard schoven ze bij met de wetenschap nog een uurtje terug te lopen. Op de terugweg hebben wij een auto kunnen huren voor onze trip.

De volgende ochtend gingen wij bepakt en gezakt op stap. Wat een troep sjouwt een mens mee voor één overnachting. Onderweg reden wij op een prachtige kustweg richting Motril en daarna hebben wij de snelweg richting Granada genomen.

Halverwege zijn wij gestopt bij Lanjarón en wij hebben daar een zelf gefabriceerde

lunch gegeten, bestaande uit stokbrood en de plaatselijke ham waar deze plaats bekend om is.

Karel en Mieke hebben nog even een paar verse vijgen geplukt en ook die smaakten lekker. Het was een prachtig dorpje met mooie uitzichten over de bergen en dalen. Daarna zijn wij verder naar Granada gereden, vlak voor Granada hebben wij de afslag genomen naar de Sierra Nevada, we reden toen al snel het Nationaal Park in. De wegen zijn daar smal maar goed geasfalteerd. De auto kon niet sneller dan vol gas in de tweede versnelling (zo stijl was het). Nu telde niet alleen de kilometers horizontaal maar ook verticaal. Wij zijn een paar keer gestopt om de adembenemende omgeving te fotograferen. Als je over de rand van de weg keek, zag je een kilometer dieper een dorpje liggen, de natuur is erg fantastisch. Onderweg hadden we al een paar leuke hotelletjes ontdekt, maar bij het eindpunt kwamen wij in een wintersportdorp terecht wat totaal uitgestorven was. Het begon ook nog te regenen en te onweren. Wij zijn een stuk naar beneden gereden naar een leuk hotelletje wat wij op de heenweg hadden gezien. Natuurlijk hadden ze kamer voor ons, want het was niet zo gek druk, het hoogseizoen is vanaf 1 december tot half april, maar dan ligt er ook een berg sneeuw (http://www.hotelelguerra.com/). Het eten was er prima en de kamers waren goed en van het zwembad hebben wij geen gebruik gemaakt, maar wel van het ligbad.

Nadat wij de volgende ochtend uitgebreid ontbeten hebben, zijn wij weer de berg opgegaan naar een uitzichtplaats op circa 2200 meter, hier kon je de hele Sierra Nevada overzien.

Dat was erg imposant en mooi, want bergen op 35 km afstand kon je duidelijk zien. Het is daar allemaal zo wijds en groots dat wij allen er erg van onder de indruk waren. Daarna ging de tocht via een klein weggetje naar beneden, af en toe leken wij wel een duikbommenwerper, zo stijl was het,

wij zijn een paar keer gestopt voor mooie doorkijkjes over dal en stuwmeren,

ook hebben wij nog lekkere bramen geplukt. Eenmaal in een dorpje beland zijn wij koffie wezen drinken. Daarna zijn wij weer richting boordwaards gegaan maar niet over de snelweg maar via een alternatieve route. Na een lichtelijke dwaling stonden wij in één keer voor het Alhambra (Moors Paleis, wat alleen op afspraak is te bezichtigen, dus voor ons niet toegankelijk). Na de weg weer terug gevonden te hebben, verdwaalden wij nog een paar keer, maar uiteindelijk zaten wij op de juiste weg, tussen kleine dorpjes en gigantische olijfgaarden.
Ook kwamen wij bij een oud stuwmeer, wat wij eerst even goed bekeken hebben.

We dachten nog een lunch in een dorpscafeetje te gebruiken wat hele vriendelijke mensen waren, maar waar wij verjaagd werden door de vliegen en verwilderde katten. Wij hebben hier niets gegeten als de sardines als tapas en zijn er weer snel vandoor gegaan. Sophia zag nog net bij vertrek dat de katten op de tafel sprongen en de restanten sardines opaten. Na onze weg vervolgd te hebben ging het heuvellandschap over in gebergte. Dat werd weer klimmen en dalen en weer met de meest diepe afgronden naast de auto. Dit zijn wegen hier die je beter ‘s nachts niet kan nemen. Maar gelukkig kwamen wij weer heelhuids (inclusief auto) bij de boot aan. ’s Avonds hebben wij met z’n vieren nog in het restaurantje aan de haven gegeten om daarna terug aan boord als een blok in slaap te vallen.

De volgende dag zijn wij ‘s morgens de havenmeester gaan betalen, want wij wilden hier zo snel mogelijk weg omdat met het warme weer de haven stinkt naar afval en dode vis, wat precies onze kant op dreef. Op zee stond een beetje wind waar wij nog even op hebben kunnen zeilen, maar al vrij snel moest de motor er weer bij. Wij hebben toen besloten om voor anker te gaan bij het strand van Nerja.