Blog van 2016 en hele fijne Feestdagen!

Onderstaand de link naar ons blogverhaal in PDF van 2016:

2016 LLANO van Sicilie via Albanie naar Kreta

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Op de wal en thuisreis

Op maandagmorgen ging er eerst een groot motorjacht aan de wal, daarna waren wij aan de beurt.

Het schoonspuiten ging zeer grondig, waardoor het schuurwerk maar een fluitje van een cent is.

Nadat de boot op de bok was gezet, waren wij plotseling landrotten.

De volgende ochtend, kwam Dico (van SY Puff) met een slijptol en epoxy om beschadigingen aan het achterschip te repareren, want wij zijn hier en daar met ‘de kont’ tegen de kade aangekomen.

Na twee dagen poetsen en scheuren was de romp klaar, de antifouling doen wij in het voorjaar.

Het leven op de wal is omslachtig, daar je niet het toilet kunt gebruiken en je voorzichtig moet zijn met het van boord stappen, alles gaat via de ladder.

Hier op het havenhoofd staat een standbeeld van Zeus als stier en Europa zit er boven op. Dit is een belangrijk gebeuren in de Griekse mythologie.

Het stadje Ay Nikolaos heeft een binnenmeer, wat erg gezellig is, waaraan veel taverna's zitten.

’s Maandags de dag dat wij naar Nederland gingen vertrekken, begon het smorgens een beetje te druppelen, maar één uur daarna was het een complete wolkbreuk. Wij hebben toen maar een taxi besteld om naar de bus te komen. Kleddernat zijn wij met de bus naar het vliegveld in Heraklion gegaan. Toen wij met het vliegtuig opstegen was het nog steeds beestenweer. Na een vlucht van 4 uur landen wij, met circa 15 minuten vertraging, op Schiphol met een heerlijk mooi herfstweer, daarna hebben we ons even omgekleed en konden wij gelijk in de trein stappen naar Rotterdam. In Rotterdam hadden wij ook weer geluk dat de metro klaar stond en deze stopt precies bij het Luxor. Waar tot onze verrassing onderstaande lichtbalk draaide.

Door al het aansluitende openbaar vervoer aren wij nog op tijd voor de bitterballen en de speeches.

Na de receptie waren wij uitgenodigd voor een diner in hotel New York.

Het was een gezellige avond met allemaal lekkernijen.

Na afloop kregen wij een lift aangeboden van Toos en Gert (vrienden van Freek en Tineke), zo waren wij rond middernacht thuis.

Hier eindigt onze reis van een heerlijk 2016.

Inburgering op Ay Nikolaos

De meeste winkels zijn hier op een steenworp afstand. Er begint hier al een aardige community te vormen en wij hebben het voordeel dat er aardig wat mensen uit Marina di Ragusa zijn aangekomen maar wij ontmoeten ook een aantal nieuwe mensen, naar verhouding liggen hier veel Nederlandse schepen, dan wij tot nu toe meegemaakt hebben.

De haven ligt hier nu propvol omdat er heel veel schepen Turkije hebben verlaten en naar hier gekomen zijn.

Voor ons yachties was Turkije een heerlijk oord om daar te zijn maar door de politieke instabiliteit vluchten de meeste schepen naar Griekenland in afwachting op betere tijden.

Wij hebben hier voor 2 dagen een auto gehuurd, wij zijn begonnen om naar Knossos te rijden om daar de Minoïsche opgravingen van het oude paleis wat omstreeks 2000 voor Chr. is gebouwd, te bezichtigen.

Deze beschaving hielt plotseling op in 1450 voor Chr. door waarschijnlijk een vulkaanuitbarsting op Santorini. Men heeft hier met erg veel beton geprobeerd een reconstructie te maken van de opgravingen om het paleis weer zoveel mogelijk te herstellen. Wij vonden het nogal tegen vallen.

Alle interessante en mooie dingen die hier bij de opgravingen boven kwamen zijn verhuisd naar Athene.

Daarna zijn wij weer op stap gegaan naar de geboorte plaats van Zeus, hierbij passeer je de vlakte Lassithi, dit is een hele hoge vlakte die erg vruchtbaar is en men zegt dat hier 10.000 windmolentjes staan om water op te pompen. Wij hebben ze niet geteld maar het waren er wel erg veel.

Wij zijn naar het dorp Psychro gereden om daar de geboortegrot van Zeus te bekijken. Dat is een verhaal op zich. Men parkeert daar de auto á € 2,50 en daarna liepen wij een idioot stijl pad omhoog om bij de grot te komen. Met het zweet op de rug waren wij eindelijk daar aangekomen, maar bij de grot moet je weer diverse trappen naar beneden. 

Het was kil en klam in de grot, de grot was mooi verlicht, maar om er weer uit te komen moesten wij natuurlijk eerst weer de trappen op. Bij de uitgang hebben wij even zitten uit puffen en daarna het pad naar beneden om weer bij de auto te komen. Er stonden ezeltjes klaar om oudere mensen en kinderen van en naar de grot te vervoeren, die staan er dus niet voor niets.

Na een avontuurlijke autorit (erg stijl en erg smal) door het gebergte heen om weer terug in de bewoonde wereld te komen zijn wij weer aan boord beland, nadat wij eerst nog even bij de Lidl geweest zijn.

De volgende dag zijn wij via de oude kustroute naar de oostkust gereden, via Sitia naar Vai. In Vai is een palmenstrand dat uniek is in Griekenland. Hier staan circa 5000 palmen en de legende luidt dat piraten er ooit voor de grap een kokosnoot in de grond hebben gestopt en er zodoende de palmen zijn gekomen. Het strand is erg toeristisch, maar wij mochten voor enkele minuten de auto gratis parkeren. 

Voor de afslag naar Vai stond een kraam met bananen (hele kleine, maar zeer smakelijk). De eigenaar had een bananenplantage waar je zelf de bananen van de bomen mag halen, maar helaas voor ons is dat voor 09:00 uur smorgens, dus wij hebben bij hem gewoon een kilo bananen gekocht. 

Daarna zijn wij naar het plaatsje Kato Zakros gereden, daar is een strandje met diverse taveernas en heel knus. 

Wij hebben daar op een leuk terrasje een heerlijke maaltijd gegeten. Daarna zijn wij via de bergen naar Ierapetra gereden, dat zou een heel leuk plaatsje zijn, maar het was nog erger dan de boulevard van Scheveningen. Daarna zijn wij weer terug naar boord gegaan.

Vandaag (zondag 23 okt) hebben wij de boot, met diverse vrienden, vanuit onze krappe positie naar een paar steigers verderop langszij de Puff gemeerd van Yvonne en Dico. Het gaat hier morgen flink waaien dus wij zijn bijtijds verkast en wachten tot wij morgen uit het water gelift worden. Wij zijn vandaag al van onze plek weggevaren, omdat het met wind onmogelijk is om daar te vertrekken, nu ging alles soepel.

Van Elounda naar de winterstek

Op donderdag 29 september zijn wij met vrij rustig weer ankerop gegaan en aan de laatste tocht van dit jaar begonnen. In het begin was het windstil maar na Spinalonga ging het waaien zodat wij op de genua richting Agios Nikolaos konden varen. Het ging allemaal heel rustig, maar 2 mijl voor de haven ging de wind stevig doorzetten. Na diverse oproepen op marifoonkanaal 72 gaf niemand antwoord. Wij zijn gewoon de haven in gevaren en wij werden door een marinero op een brommer aan de kant terug gefloten met de mededeling de haven is vol, waarna wij reageerden dat wij gereserveerd hebben. Daarna konden wij langszij afmeren aan de buitenkant van de kade van de haven. Eenmaal daar afgemeerd zijn wij naar het havenkantoor gegaan en wij hebben ze duidelijk gemaakt, dat wij gereserveerd hebben en een plek in de haven wilde, tot hun spijt was er nog geen plek vrij. 

Wij kregen wel een welkomstpakket bestaande uit olijfolie, rosé en diverse info.

Het strand lag op nog geen steenworp afstand en daar werd al ’s morgens vroeg gekwetterd.

Afstand 11 mijl

Maandag zijn wij weer naar het havenkantoor gegaan, met de vraag (nu ja vraag meer een mededeling) wanneer er een plek in de haven voor ons vrij is. De dag ervoor waren wij wezen kijken waar er lege plaatsen waren, we hadden er diverse gezien, maar men zei ze hadden nog steeds geen plaats, maar met onze kennis konden wij vertellen dat er echt wel plaats was. Hier konden ze niet veel tegen in brengen en kregen wij een box toegewezen.

Wij zitten tussen 2 schepen in gepropt en blijven hier voorlopig tot aan de 26 ste liggen. Inmiddels hebben wij wel vernomen dat er een aanbesteding loopt voor het hellingen van de schepen en dat het oude contract verlopen zou zijn, dus voor ons nog even spannend of de boot op de wal kan voordat wij naar huis gaan.

Wij kregen onverwachts een mail met de uitnodiging voor het afscheidsfeest van Freek (broer Sophia) wat in het nieuwe Luxor theater in Rotterdam wordt gehouden op 31 oktober. Maar het probleem is dat wij op die dag om 15:10 uur op Schiphol Amsterdam laden en om 16:00 uur begint de receptie dus wij moet na aankomst zo snel mogelijk in Rotterdam zien te komen, dus niet even naar huis om je om te kleden e.d., wij zullen daar uit de toon vallen in onze reiskloffie. Wij hopen dat ze bitterballen serveren, hebben wij al een hele poos niet gehad.

Het is wederom een gezellige gemeenschap met op vrijdagavond een ‘happy hour’ en op de zondag barbecue, zelf drank en vlees/vis e.d. meenemen en de tafel buigt door van de heerlijke salades. De kosten hiervoor zijn € 1,00 per persoon, waarvan de helft gedoneerd wordt voor het jeugdzeilen.

Voor de statistieken:

Afgelegde afstand in 2016 1421 mijl.

Motoruren 731.

Havens 32, ankerplaatsen 42.

Op maandag 10 oktober hebben wij de eerste bus naar Plaka genomen en van daaruit de ferry naar Spinalonga. We hadden dit eiland al eerder willen bezoeken maar de harde wind hield ons tegen, want we hebben circa 10 dagen in de baai gelegen. Alleen de bustocht was al erg mooi, de lage zon over de bergen en een aal gladde zee.

Spinalonga was een fort wat gebouwd is op een eiland door de Venetianen, die zijn er door de Turken uitgeschopt en door Engelsen en Fransozen weer ingenomen, daarna is het eiland een kolonie geworden voor Lepralijders. Het indrukwekkende verhaal van Victoria Hislop genaamd Het Eiland, gaat over het leven op Spinalonga in de tijd dat het een leprakolonie was.

De poort van Spinalonga

Toen wij in Marina di Ragusa lagen, hing er in het plaatsje een opmerkelijk verkeersboord, echter toen wij hem wilden fotograferen was hij wegens verbouwing weggehaald maar later werd hij weer terug geplaatst.

Rondhangen in Kreta

In Milati, ankerbaai bij Souda, hebben wij 3 dagen gelegen. Het water was zeer helder en soms waren er heftige valwinden.

Op maandag 12 september zijn wij ankerop gegaan om naar Rethymnon te gaan. De wind stelde niet veel voor, daarom is alles op de motor gegaan.

De afstand was 16 mijl

Na aankomst in Rethymnon bleken er meerdere Nederlanders te liggen, uiteraard werden wij gelijk door hun geholpen met het aanleggen. 

Deze plaats bestaat uit twee gedeeltes, een oud en een nieuw. Het oude gedeelte heeft smalle straatjes en veel toerisme, in het nieuwe liggen de hotels, restaurants en moderne winkels.

De prijzen in de jachthaven zijn hier wel erg krom, wij betaalden voor de ligplaats € 6,50 per nacht, elektra € 4,00 en water € 7,00. Daarom hebben wij maar voor één nacht water en voor twee nachten elektra betaald. De volgende dagen gewoon de stekker erin laten zitten en voordat wij weer vertrokken de drinkwatertank afgevuld. In de steigers zaten enorme gaten en er werd gewaarschuwd voor ratten (gelukkig niet op ons steiger). Tot grote vreugde vlogen hier ijsvogeltjes af en aan, maar die zijn zo snel dat ze niet te fotograferen zijn. We hebben hier 5 dagen gelegen, één dag langer omdat er vrijdags een flinke wind blies en omdat wij in een ongunstig hoekje lagen was het niet risicoloos om daar zomaar te vertrekken.

Zaterdag 17 september zijn wij vertrokken, net buiten de haven ontmoeten wij onze buren van afgelopen winter, de Riverdancer. Na even wat heen en weer gekletst te hebben, zijn wij naar een baai gevaren genaamd Ormos Bali. Een leuke baai met alweer glashelder water en waar het krioelde van watersporters.

De afstand was 18 mijl

‘s Nachts denderde de disco’s er vrolijk op los, maar we hebben toch lekker geslapen er liep ook aardig wat deining naar binnen, en aangezien onze boot de prioriteit heeft om dwars in de golven te gaan liggen, dan lig je aardig te rollen.

De volgende dag zijn wij ankerop gegaan naar het eiland Nisis Dia, waar wij de derde baai hebben genomen. Er lagen aardig wat weekendbootjes die tegen de avond allemaal weer vertrokken, alleen een groot motorschip en wij bleven over.

Iedereen die wij hoorden vindt dat een fantastische ankerplek, wij vonden het kale gure rotsen, maar het water was weer heel helder

De afstand 20 mijl

Kaap Ioannis

Op maandag 19 september zijn wij ankerop gegaan om bij Elounda, dat ligt aan Spinalonga baai, voor anker te gaan.

Afstand was 31 mijl

Hier blijven we voorlopig even liggen want er zijn wat weersveranderingen voorspeld. Dat hebben we geweten, want de volgende middag onweerde en bliksemde het met een windkracht 9 en hagelstenen zo groot dat wij er van schrik geen foto’s van hebben genomen. Maar na een uurtje scheen de zon weer alsof er niets gebeurd was. De voorspellingen zijn dat er in het weekend weer hard gaat waaien.

Wij liggen hier zeer goed vooranker en kunnen ‘eventueel’ met harde wind met de dinghy naar de wal komen, of we dan droog blijven is wel even de vraag.

Het eiland Spinalonga

Deze baai waar wij liggen is zeer bekend, hier zijn o.a. de films opgenomen zoals Who pays the ferryman en Zorba de Griek. Wij hebben uitzicht op het voormalig lepra-eiland Spinalonga.

Aankomst op Kreta

Op zondag 28 augustus zijn wij vertrokken richting Monemvasia. Het was een kort maar heftig stukje. Om de baai uit te varen liepen we 1,8 knopen, de golven en deining stonden bij het uitvaren van de baai tegen, daarom schoot het in het begin niet op. Eenmaal buiten konden wij afvallen tot halve wind en ging het stukken beter.  Wij kwamen halverwege een mede zeiler tegen. Deze was 135 mtr en had 5 masten en voer onder vol zijl, het was de Royal Clipper, dat is het grootste zeilschip ter wereld. Daar stond toch een partij zeil op, waar je “U” tegen zegt. Helaas zijn wij vergeten dit te fotograferen, wat erg stom was. Bij de invaart van Monemvasia hadden wij onze handen vol, er stonden hevige valwinden, gelukkig hadden wij al wel bijtijds de genua opgerold. In de haven, was nog precies tegen de kademuur een plekje vrij voor ons, een prima plek waar wij geen last hadden van de golven en wind. Omdat de wind stug bleef doorstaan hebben wij hier een week gelegen.

Afstand 9 mijl

Wij hebben hier een wegwerpbarbecue gekocht en vlees om weer eens lekker te schroeien. Ook hebben wij hier hele leuke mensen uit Nederland ontmoet met hun zeilboot Luna, die hun pijpentang ter leen gaf om de afsluiter van de toilet te demonteren maar dat ging niet lukken en wij hebben met een ijzerdraadje in de afsluiter zitten prutsen, daarna kregen wij brokstukken los en veel gruis. Toen was de verbinding weer open. Ook de afsluiter was weer gangbaar doordat wij die regelmatig flink in de olie gezet hebben. Deze laatste twee tips kregen wij van Cor en Jan, hiervoor bedankt! De slangen zijn weer aangesloten, de bootriool werkt weer als vanouds.

Op zondag 4 augustus zijn wij naar Dhiakofti gevaren. Dat was een tocht met snoeiharde wind en soms geen wind. Wij moesten wel vertrekken want er was zwaar weer in opkomst aan de Zuid Peloponnesos (de overstromingen hebben zelfs de Nederlandse krant gehaald) maar wij zijn ’s avonds ten anker gegaan in Dhiakofti, onderweg hiernaar was de zee vrij ruw.  Hier hebben wij ‘s nachts ook aardig liggen schommelen, de deining dwars tegen de wind.

Afstand 27 mijl

De volgende morgen liep de wekker af om 6:00 uur. (Ja jullie horen het goed dan is het in Nederland nog 5:00 uur) De bestemming was Chania op Kreta, dit was een pittig stukje van 66 mijl waarvan wij het meeste op de motor hebben afgelegd. Onderweg kregen wij een oproep van de Tristan 2 die problemen hadden met hun plotter, wij hebben via skype hun advies gegeven en alles werkt bij hun weer als vanouds. In de avond vonden wij nog een plekkie aan de kade in Chania. Echter een klein probleempje de taveerne, bijna tegen de boot aan, heeft elke avond een lifeband, dus je moet wel doodmoe zijn om hier in slaap te vallen en het ‘leuke’ is om circa 7.30 uur in de ochtend beginnen hier de bouwvakkers met hun werk aan een gebouw naast de taveerne.

Afstand 66 mijl

Chania is een oude stad, hier langs de kade mag er tot 10:00 uur gemotoriseerd verkeer komen, daarna zie je er paardenkoetsjes voorbij komen natuurlijk voor de toeristen. De havenmeester (Spiros) heeft zijn kantoor in de moskee. De oude stad heeft veel kleine steegjes met natuurlijk diverse toeristische souvenirwinkeltjes en restaurantjes.

Wij hebben besloten om hier een auto te huren om de westkant van Kreta te verkennen.

Wij zijn eerst naar Souda gereden om te verkennen of dat een leuk plekje voor ons zou zijn, dat viel tegen, want het stadje is na de tweede Wereldoorlog op een smakeloze stijl weer opgebouwd.  Wij zijn daarna naar het strand van Falassarna gereden, dit was een mooi strand.

Daarna zijn wij de westelijke kustweg gaan volgen naar Elofonisi, dit is het mooiste strand van Kreta zegt men, het was er overvol en alles krioelde door elkaar, wij vonden het erg druk en het gaf niet onze voorkeur.  Daarna zijn wij via de binnenlanden de smalle weggetjes en diepe ravijnen weer naar Chania gereden. Het was even een probleem om de auto weer in te leveren daar de stad na 10:00 uur afgesloten is voor gemotoriseerd verkeer en wij moesten dus buiten de stad ergens  dubbel parkeren en dan een medewerker erbij halen, maar om de juiste plek te vinden gaf wat moeilijkheden. Nadat wij al 2 keer hetzelfde punt hadden gepasseerd, gaf Gerrit het op en ging lopend naar het kantoor, hij was binnen 5 minuten terug met de medewerker, dus dat was prima gegaan zo.

De dag erna was vol gepland met boodschappen, maar dit was gelijk de heetste dag, dus elke zweetdruppel hing overal aan. Voor ons is dit de heetste dag die wij hier hebben meegemaakt, terwijl onze vrienden er allemaal beroerd vanaf komen, met veel, zeer veel wind.  De Tristan 2 melde zelfs windstoten met 72 kn. wind in Kiparissia, terwijl wij hier lopen te snakken naar een zuchtje wind. Na elke actie die je doet plakt de kleding aan je lijf dus elke keer schoonspoelen en na een uur is alweer droog en kan je het aan.

We konden onze vrienden van de Sparkle helpen door vanuit hier op hun Vodafone simmetje bitjes te zetten. Zij liggen voor anker bij Preveza en kunnen door de heftige wind niet hun boot verlaten, het verlaten zal nog wel gaan maar met die wind laat je niet zomaar je boot vooranker achter en gelukkig kunnen wij vanuit een Vodafonewinkel hier hun helpen. Nu kunnen zij weer de weerberichten volgen, hopelijk wel een goed weerbericht.

Op vrijdag hebben wij ons los geweekt van de kade van Chania om naar een ankerbaai bij Souda te gaan. Toen wij eindelijk voor anker lagen stak de wind pas op, hier hadden wij dus niet veel aan. Donkere wolken trokken langs ons heen, maar voor ons geen regenbuien. We hopen hier nog een dagje voor anker te blijven liggen want het ziet er hier erg leuk uit.

Afstand 18 mijl.

Verwaaid in Iraka

De volgende ochtend op woensdag 17 augustus vertrokken wij, trossen los en ankerop. Helaas ging dat laatste niet op. Het anker zat onwrikbaar vast op 15 mtr diepte. Wat wij ook probeerden het kwam niet los. We kregen hulp aangeboden van de flottielje leiders van Holidays Sailing. Maar die konden niet veel doen omdat het te diep was. Wij zijn weer achteruit naar de kade gevaren en hebben daar weer vast gemaakt. Gelukkig kwam er een bromfiets aan met twee heren van de Port Police erop, waarvan er ééntje voor ons een duiker bestelde, maar deze had pas ’s avonds tijd voor ons. Ondertussen liep de Erika (een Nederlands zeiljacht) binnen met Axel, Ellis en kinderen aan boord. Wij gingen er heen om een praatje te maken. Het bleek dat Axel een expert is in diep duiken zonder luchtfles. Hij bood gelijk aan om even een kijkje te nemen, hij dook voor de eerste keer naar beneden (15 mtr. diep!) en kwam boven met de melding dat het anker tussen twee rotsen beklemd zat. Hij vertrok gelijk weer terug naar beneden, kwam 1½ minuut later weer boven met de melding dat hij het anker verlegd heeft en dus nu weer vrij op te halen is.  Daarna hebben wij met z’n allen nog gezellig aan boord geborreld en de duiker afbesteld.

Gerrit heeft bij het voorbij lopen van het restaurantje van de Nederlands sprekende mevrouw een tas vol gehad met mini komkommers en een tomaat van XXl formaat, met de mededeling van haar: lekker voor de salade.

Inmiddels had het hele dorp ons zien vast zitten midden in de haven, dus wij waren toen gelijk het gesprek van de dag, dus ook weer die mevrouw van de taveerne en vroeg ons of het al opgelost was?

Donderdag, de volgende morgen zijn wij vertrokken naar Tiros.

Sophia heeft daar het hele dorp afgelopen op zoek naar een slager. Bij navraag bleek deze niet in het dorp aanwezig te zijn en kan je een bestelling doen wat hij dan komt  bezorgen, wij hebben dat maar achterwege gelaten. Maar inmiddels werd onze voorraad vlees heel beperkt.

De afstand was 8 mijl

Op vrijdag zijn wij weer vertrokken naar Astrous.

Hier konden wij goed boodschappen halen en er was een slager aanwezig, gelukkig de voorraad kon weer aangevuld worden, want in de laatste 3 plaatsjes was er geen slager te vinden. Dit is een leuk plaatsje om te zien. We betaalden daar € 6,70 voor de nacht.

Deze afstand was 12 mijl

Op zaterdag zijn wij richting het eiland Spetses vertrokken om daar een mooie ankerbaai op te zoeken. Toen wij daar aankwamen viel onze mond open van verbazing er lagen alleen maar superjachten en de huizen lijken wel paleizen. Onze koning Alexander heeft hier op de vaste wal ook een optrekje (de arme sloebers).

Afstand 17 mijl.

We hadden hier nog graag een dagje extra willen blijven liggen, maar de wind ging draaien en blies regelrecht de baai, zodat wij verkast zijn naar een andere baai op Spetses, maar helaas ook daar draaide de wind en moesten wij de baai verlaten. De bedoeling was om naar Baltiza Creek te gaan, maar daar was het mudvol en daarom zijn wij doorgegaan naar Vroi Ekati. Achter het anker was het die nacht vrij onrustig vanwege snel varende ferry's en (zeer)grote motorjachten.

Afstand 9 mijl

Maandag na het ontbijt gelijk ankerop en richting het eiland Hydra gevaren. Bij aankomst van de haven van Hydra was het zo druk dat het een mierennest leek, voor ons was hier geen plaats.

Bijna nog een aanvaring met een catamaran die achteruit aan het varen was en wij waren weer op weg om de haven uit te vluchten. Wij zijn uitgeweken naar de baai van Ermionis. Daar lagen wij heerlijk vooranker en zijn daar twee dagen blijven liggen. Wij zijn met de dinghy naar de wal geweest, deze had wel weer even een pompje nodig, hebben boodschappen gehaald en wij zijn naar het park aan het begin van de baai geweest.

Afstand 29 mijl

Aangezien er harde noordenwind in opkomst was, zijn wij op woensdag 24 augustus ankerop gegaan en zijn naar de baai van Iraka gegaan. Deze is aan alle kanten goed beschut (maar niet heus). Daar er geen plek aan de kades was zijn wij vrij voor anker gegaan, nou dat hebben wij die nacht geweten, we hebben tweemaal opnieuw het anker gezet, zodat de nachtrust ook niet veel soeps was.

De afstand was 38 mijl

Ons privé strandje

De volgende morgen ging er een flottielje naar buiten en wij doken gelijk op dat plekje. Daar lagen wij te stuiteren als een tennisbal. Gelukkig ging er tegen de middag een grote catamaran weg en wij zijn gelijk op die plek gedoken, hier was het iets rustiger maar echt ook wel bewegelijk. We hebben de trekveren weer tevoorschijn gehaald en dat gaf wat meer rust. We wachten hier tot de golven op zee geminderd zijn.

Zonet kwam er een man voorbij die vroeg om een mes en vork, om de vruchten van de cactus te kunnen snijden en hij heeft ons gelijk geleerd hoe we dat kunnen doen.

Vanmorgen zijn wij met de driewegkraan tussen toilet/afvaltank/buitenboord bezig geweest. Er zit al wat meer beweging in de afsluiter maar is nog niet ‘helemaal’ gangbaar en zit nog steeds verstopt.

Uitslag / oplossing prijsvraag

Bij het eiland Antikythera heeft men in oktober 1901 een wrak ontdekt met daarin een analoge computer die 200 jaar voor Chr is gebouwd. Hiermee kon men ingewikkelde astronomische tijdsberekeningen mee uitvoeren, zoals het berekenen van zonsverduisteringen.

Mieke Spaans was de eerste met het juiste antwoord. 

Mieke gefeliciteerd!

Genodigd en ongenodigd bezoek

De volgende morgen op zaterdag 6 augustus hebben wij nadat Maria bij ons aan boord kwam de trossen los gegooid en zijn wij met haar naar Dhiakofti gevaren. Er stond een hele lichte wind, dus de snelheid stelde niet zoveel voor en het laatste stuk hebben wij op de motor gevaren.

De afstand was 16 mijl

Nadat wij gemeerd waren hebben wij met z’n drieën eerst gezwommen, daarna een hapje aan boord gegeten, daarna is Maria meegegaan met de plaatselijke autoverhuurder. 

Voor ons voelde haar bezoek aan boord heel vertrouwelijk en gezellig, wij hoefden weinig uit te leggen daar zij zelf een boot in Australië heeft. Toen zij eenmaal vertrokken was en het donker werd, zagen wij een rat over de kade lopen, die doodleuk via de trossen bij onze achterburen aan boord stapte. Gerrit heeft gelijk alarm bij de buren geslagen, maar die hadden een grote hond aan boord, waarop de rat gelijk op de vlucht ging.  Wij vertrouwde bet zaakje niet helemaal en hebben die nacht de hele zaak afgesloten.

De volgende morgen zagen wij het resultaat, van onze solar Ikea lampjes zijn er 2 opgevreten en 2 onherstelbaar beschadigd en diverse keutels in het gangboord. Dat was dus een ongenode gast, maar gelukkig heeft hij niet de kans gezien om naar binnen te komen.

Maria is ’s morgens op haar motor nog langsgekomen om even afscheid te nemen en daarna zijn wij gelijk vertrokken naar Monemvasia. Er was niet zoveel wind.

De afstand was 33 mijl

De volgende ochtend zwommen er 3 reuze schildpadden in het haventje, het gaf een aardig tumult want iedereen wilde deze dieren fotograferen.

Wij hebben met enkele schepen, allemaal waterslangen aan elkaar gekoppeld om bij de drinkwaterkraan te komen. Onze Duitse buurman had de hoofdafsluiter gevonden zodat wij water hadden, er zijn 4 schepen gevuld. 

Deze dag hebben wij boodschappen gedaan en na de middag naar het oude stadje Monemvasia gegaan, wat op de helling van een rots ligt, het stadje is door de Byzantijnen gesticht. 

Wij hebben daar leuke foto’s gemaakt en zijn weer richting boot gelopen.

Op dinsdag 9 augustus zijn wij vertrokken naar Ormos Palaio. Dat is een klein ankerbaaitje waar niet zo gek veel te beleven is, maar erg mooi.

Plotseling kwamen er ’s middags wolken over de bergen heen en dat gaf een hevige regen en onweersbui, maar tegen de avond werd alles weer rustig en normaal. We hebben daar heerlijk geslapen.

De afstand was 4,4 mijl

De volgende dag zijn wij vertrokken naar Iraka waar wij tegen een kade muur zijn gaan liggen, we hebben daar 2 dagen gelegen omdat het zo’n mooi leuk plekje is. Er waren geen winkels, maar wij konden in de taveerne ons brood kopen. Het is een goed beschut plekje waar je fantastisch kan zwemmen, maar er is maar plaats voor hooguit 5 schepen.

De afstand 9.9 mijl

Op vrijdag 12 augustus zijn wij vertrokken naar Kiparissi. Daar zijn wij ook weer tegen een kademuur gekropen, maar daar lagen wij erg onrustig. Wij hebben van een lokale visserman 2 visjes gekocht die wij op de barbecue hebben bereid. Wat voor vis het is weten wij nu nog niet, maar het was wel lekker.

De afstand was 13,7 mijl

Even na middennacht begon het te regenen, wat 's morgens vroeg veranderde in een heuse storm met tropische regenbuien. Aangezien de stootwillen er tussenuit vlogen (eentje is er zelfs lek geslagen) en de betonnen kademuur de kont beschadigde hebben wij als een speer los gegooid en zijn wij in de baai vooranker gegaan. Tijdens het losgooien ging er ook nog een stootwil van ons overboord, na een gil van Sophia viste de Engelse buurman deze uit het water, maar wij waren al te ver uit elkaar om deze weer aan te pakken. De regen hield maar niet op, maar gelukkig ’s middags begon het zonnetje te schijnen en Sophia heeft toen de stootwil zwemmend opgehaald. Even daarna is ook de Engelse buurman daar weggegaan. Hij vond het daar ook te onrustig.

Wij zijn de nacht daar blijven liggen tot wij tot de ontdekking kwamen dat het schip zich verplaatst had richting kade. Wij zijn om 06.30 uur ankerop gegaan en zijn vertrokken naar Leonidhion, waar wij rond het middaguur aankwamen. Die tocht was recht tegen wind en golven in, zodat wij bakken buiswater overkregen, dat was allang niet meer gebeurd. Eenmaal gemeerd bleek het niet zo’n rustige haven te zijn want wij lagen daar behoorlijk te stuiteren, wij hebben toen onze rekkers (schokbrekers) uitgezet om de klappen op te vangen.

De afstand was 13,6 mijl

In het dorpje werden wij gelijk in het Nederlands aangesproken door een uitbaatster van een taveerne of wij die avond bij haar wilden eten. Dat hebben wij ook gedaan en hebben een lekker visje gegeten. Maar bij de plaatselijke minimarkt (waar wij onze boodschappen halen) werden wij ook al in het Nederlands aangesproken en bij het afscheid zei hij ‘welterusten’.

Wat anders als Zandvoort!

Aan het eind van de middag liep de haven plotseling vol met allemaal charterboten, wij liggen nu erg op elkaar geklemd en de Engelse buurman uit  Kiparissi ligt ook hier weer naast ons.  Gelukkig is de baai nu een stuk rustiger dan gisteren.

Er is nogal wat verwarring omtrent onze terugreis, die is op 31 oktober vanuit Heraklion (Kreta) naar Amsterdam met Transavia.

Following the Donkey Roads

Op dinsdagavond 2 augustus stopte er een motorfiets bij onze boot, met de vraag where do you come from? Omdat wij de vlag al binnen hadden was de nationaliteit onbekend (bij zonsondergang wordt de vlag weg binnengehaald en bij het ontbijt wordt hij weer bijgezet). Wij vertelde de rijdster dat wij uit Nederland komen en begonnen een heel gesprek, blijkt ze zelf ook een zeilboot te hebben in Australië. Uiteraard boden wij haar een drankje aan. Wij vertelden dat wij hier een auto wilden huren, maar er geen beschikbaar was in verband met het hoogseizoen.  Zij is wel Australische maar zij heeft hier ook een huisje met familieleden, want haar roots liggen hier. Zij betrekt het huisje om de 2 jaar voor een paar maanden en huurt dan een motorfiets. Toen zij vernam dat wij geen huurauto te pakken konden krijgen. Zij zei dan probeer ik wel wat te regelen.

De volgende dag om 8.00 uur ’s morgens ging de telefoon dat wij een auto konden ophalen, vanaf 08.40 uur tot 19.30 uur bij het verhuurbedrijf en dat zij die dag onze gids wilde zijn en dat zij ook even thuis onze was zou laten draaien. Zo dat kwam even mooi uit, want wij weten hier niet de leuke plekjes en stekjes. Omdat zij hier bekend is hebben wij gevraagd of zij ook onze chauffeur wilde zijn.  Daarna zijn wij op safari gegaan over het eiland Kythira.

Allereerst hebben wij het kasteel in Chora bezocht, wat een fantastisch gezicht over de baaien van Kapsali  en de wijde omgeving geeft.

Na de wandeling door het fort en het stadje zijn wij naar haar huisje gegaan en hebben daar koffie gedronken en de wasmachine misbruikt. Daarna zijn wij verder getrokken door het landschap naar het klooster in Myrtidia, genaamd “Agia Moni”, de vrouwen moesten een lange rok aan, voordat wij het klooster in mochten, er lagen genoeg leenrokken.

De kloostercellen waren in gebruik door pelgrims en geestelijke. De kerk is vol met gouden ornamenten en antieke afbeeldingen. Maria (onze gids) heeft haar boot genoemd naar één van de heilige uit deze kerk, omdat zij als baby zeer licht van gewicht was en men vreesde voor haar leven is zij daar gedoopt.

Na het bezoek zijn wij een klein weggetje opgereden naar het kapelletje van St. Nicolas. Het is in 1626 gebouwd en het leuke is men had geen water genoeg, dus hebben ze toen cement aangemaakt met wijn. Het kapelletje is voor de zeelieden neergezet.

Wij hebben daarna op een terras een hele koele J versnapering genoten, bij watervallen die droog stonden (hun wel, wij niet).

De tocht werd voortgezet naar de ruïnes van één van de eerste christelijke nederzetting in Griekenland. Toen de turken daar achter kwamen heeft Barbarossa daar iedereen uitgemoord. De ruïnes staan daar nog precies als toen.

Daarna hebben wij bij Avlemonas, aan de zuidoost kust, van de lunch genoten, dit is een piepklein haventje (waar wij ’s zondags niet meer bij pasten) en nu zaten wij prinsheerlijk op het terras met overzicht over het haventje en hebben van allerlei soorten vis gegeten, zoals wij voorheen een keer gedaan hebben met Elly en Gerard op Trizonia.

Daarna zijn wij weer verder gereden naar het binnenland naar Mitata, we hebben daar de bron bezichtigd en hebben daar van het frisse water gedronken en ons gezicht opgefrist. Daar het bloedje heet was, kwam dat zeer goed uit.

We hebben de ruïne van het kerkje bezichtigd dat door een aardbeving in 1963 bijna totaal vernietigd was. George Miller (producer Mad Max e.d.) wil het hele zaakje weer herbouwen maar dan op een andere plaats, want hier rammelt de aarde teveel.

Toen zijn wij meer noordwaarts gereden richting Platia Ammos, onderweg kwamen diverse donkey stops tegen. Dat zijn zeer kleine huisjes (lijkt meer op een overdekte bushalte) bestemd voor het uitrusten en schuilen voor mens en ezel dat in vroeger tijd gebruikt werd, maar nu nog steeds duidelijk zichtbaar in het landschap zijn.

Op de terugweg zijn wij langs de supermarkt gegaan en hebben bij Maria thuis de was opgehangen. Die zij de volgende dag op de motorfiets bij ons aan boord gebracht heeft.

Onderweg nog een leuk fotootje gemaakt van de haven Kapsali.

Wij zijn ’s avonds als een blok in slaap gevallen.

De volgende dag merkten wij dat wij niet zo goed meer in de contanten zaten en zochten hier in het dorp naar een flappentapper. Wij liepen op de boulevard een man tegen het lijf die accommodaties verhuurd en vroegen hem de weg naar de pinautomaat. Die zei, o dan moet je in Chora wezen, ik ga over een paar minuten daarheen, dan kan je mee rijden. Dus wij in zijn auto de berg op naar de pinautomaat, eenmaal gepind konden wij ook weer mee terug rijden, dat was voor ons een mazzeltje.

’s Avonds is Maria nog bij ons aan boord geweest en bracht wat kleine hapjes mee. We hebben afgesproken dat zij met ons meegaat naar Dhiakofti en vandaar regelt zij vervoer terug naar haar huis.

Wat frappant is, het hele eiland kent Maria. De familiebanden hier op Khytheria zijn zo enorm dat iedereen iedereen kent of je nu in Australië woont of hier.

Fort van Chora