Verwaaid in Iraka

De volgende ochtend op woensdag 17 augustus vertrokken wij, trossen los en ankerop. Helaas ging dat laatste niet op. Het anker zat onwrikbaar vast op 15 mtr diepte. Wat wij ook probeerden het kwam niet los. We kregen hulp aangeboden van de flottielje leiders van Holidays Sailing. Maar die konden niet veel doen omdat het te diep was. Wij zijn weer achteruit naar de kade gevaren en hebben daar weer vast gemaakt. Gelukkig kwam er een bromfiets aan met twee heren van de Port Police erop, waarvan er ééntje voor ons een duiker bestelde, maar deze had pas ’s avonds tijd voor ons. Ondertussen liep de Erika (een Nederlands zeiljacht) binnen met Axel, Ellis en kinderen aan boord. Wij gingen er heen om een praatje te maken. Het bleek dat Axel een expert is in diep duiken zonder luchtfles. Hij bood gelijk aan om even een kijkje te nemen, hij dook voor de eerste keer naar beneden (15 mtr. diep!) en kwam boven met de melding dat het anker tussen twee rotsen beklemd zat. Hij vertrok gelijk weer terug naar beneden, kwam 1½ minuut later weer boven met de melding dat hij het anker verlegd heeft en dus nu weer vrij op te halen is.  Daarna hebben wij met z’n allen nog gezellig aan boord geborreld en de duiker afbesteld.

Gerrit heeft bij het voorbij lopen van het restaurantje van de Nederlands sprekende mevrouw een tas vol gehad met mini komkommers en een tomaat van XXl formaat, met de mededeling van haar: lekker voor de salade.

Inmiddels had het hele dorp ons zien vast zitten midden in de haven, dus wij waren toen gelijk het gesprek van de dag, dus ook weer die mevrouw van de taveerne en vroeg ons of het al opgelost was?

Donderdag, de volgende morgen zijn wij vertrokken naar Tiros.

Sophia heeft daar het hele dorp afgelopen op zoek naar een slager. Bij navraag bleek deze niet in het dorp aanwezig te zijn en kan je een bestelling doen wat hij dan komt  bezorgen, wij hebben dat maar achterwege gelaten. Maar inmiddels werd onze voorraad vlees heel beperkt.

De afstand was 8 mijl

Op vrijdag zijn wij weer vertrokken naar Astrous.

Hier konden wij goed boodschappen halen en er was een slager aanwezig, gelukkig de voorraad kon weer aangevuld worden, want in de laatste 3 plaatsjes was er geen slager te vinden. Dit is een leuk plaatsje om te zien. We betaalden daar € 6,70 voor de nacht.

Deze afstand was 12 mijl

Op zaterdag zijn wij richting het eiland Spetses vertrokken om daar een mooie ankerbaai op te zoeken. Toen wij daar aankwamen viel onze mond open van verbazing er lagen alleen maar superjachten en de huizen lijken wel paleizen. Onze koning Alexander heeft hier op de vaste wal ook een optrekje (de arme sloebers).

Afstand 17 mijl.

We hadden hier nog graag een dagje extra willen blijven liggen, maar de wind ging draaien en blies regelrecht de baai, zodat wij verkast zijn naar een andere baai op Spetses, maar helaas ook daar draaide de wind en moesten wij de baai verlaten. De bedoeling was om naar Baltiza Creek te gaan, maar daar was het mudvol en daarom zijn wij doorgegaan naar Vroi Ekati. Achter het anker was het die nacht vrij onrustig vanwege snel varende ferry's en (zeer)grote motorjachten.

Afstand 9 mijl

Maandag na het ontbijt gelijk ankerop en richting het eiland Hydra gevaren. Bij aankomst van de haven van Hydra was het zo druk dat het een mierennest leek, voor ons was hier geen plaats.

Bijna nog een aanvaring met een catamaran die achteruit aan het varen was en wij waren weer op weg om de haven uit te vluchten. Wij zijn uitgeweken naar de baai van Ermionis. Daar lagen wij heerlijk vooranker en zijn daar twee dagen blijven liggen. Wij zijn met de dinghy naar de wal geweest, deze had wel weer even een pompje nodig, hebben boodschappen gehaald en wij zijn naar het park aan het begin van de baai geweest.

Afstand 29 mijl

Aangezien er harde noordenwind in opkomst was, zijn wij op woensdag 24 augustus ankerop gegaan en zijn naar de baai van Iraka gegaan. Deze is aan alle kanten goed beschut (maar niet heus). Daar er geen plek aan de kades was zijn wij vrij voor anker gegaan, nou dat hebben wij die nacht geweten, we hebben tweemaal opnieuw het anker gezet, zodat de nachtrust ook niet veel soeps was.

De afstand was 38 mijl

Ons privé strandje

De volgende morgen ging er een flottielje naar buiten en wij doken gelijk op dat plekje. Daar lagen wij te stuiteren als een tennisbal. Gelukkig ging er tegen de middag een grote catamaran weg en wij zijn gelijk op die plek gedoken, hier was het iets rustiger maar echt ook wel bewegelijk. We hebben de trekveren weer tevoorschijn gehaald en dat gaf wat meer rust. We wachten hier tot de golven op zee geminderd zijn.

Zonet kwam er een man voorbij die vroeg om een mes en vork, om de vruchten van de cactus te kunnen snijden en hij heeft ons gelijk geleerd hoe we dat kunnen doen.

Vanmorgen zijn wij met de driewegkraan tussen toilet/afvaltank/buitenboord bezig geweest. Er zit al wat meer beweging in de afsluiter maar is nog niet ‘helemaal’ gangbaar en zit nog steeds verstopt.

Uitslag / oplossing prijsvraag

Bij het eiland Antikythera heeft men in oktober 1901 een wrak ontdekt met daarin een analoge computer die 200 jaar voor Chr is gebouwd. Hiermee kon men ingewikkelde astronomische tijdsberekeningen mee uitvoeren, zoals het berekenen van zonsverduisteringen.

Mieke Spaans was de eerste met het juiste antwoord. 

Mieke gefeliciteerd!

Genodigd en ongenodigd bezoek

De volgende morgen op zaterdag 6 augustus hebben wij nadat Maria bij ons aan boord kwam de trossen los gegooid en zijn wij met haar naar Dhiakofti gevaren. Er stond een hele lichte wind, dus de snelheid stelde niet zoveel voor en het laatste stuk hebben wij op de motor gevaren.

De afstand was 16 mijl

Nadat wij gemeerd waren hebben wij met z’n drieën eerst gezwommen, daarna een hapje aan boord gegeten, daarna is Maria meegegaan met de plaatselijke autoverhuurder. 

Voor ons voelde haar bezoek aan boord heel vertrouwelijk en gezellig, wij hoefden weinig uit te leggen daar zij zelf een boot in Australië heeft. Toen zij eenmaal vertrokken was en het donker werd, zagen wij een rat over de kade lopen, die doodleuk via de trossen bij onze achterburen aan boord stapte. Gerrit heeft gelijk alarm bij de buren geslagen, maar die hadden een grote hond aan boord, waarop de rat gelijk op de vlucht ging.  Wij vertrouwde bet zaakje niet helemaal en hebben die nacht de hele zaak afgesloten.

De volgende morgen zagen wij het resultaat, van onze solar Ikea lampjes zijn er 2 opgevreten en 2 onherstelbaar beschadigd en diverse keutels in het gangboord. Dat was dus een ongenode gast, maar gelukkig heeft hij niet de kans gezien om naar binnen te komen.

Maria is ’s morgens op haar motor nog langsgekomen om even afscheid te nemen en daarna zijn wij gelijk vertrokken naar Monemvasia. Er was niet zoveel wind.

De afstand was 33 mijl

De volgende ochtend zwommen er 3 reuze schildpadden in het haventje, het gaf een aardig tumult want iedereen wilde deze dieren fotograferen.

Wij hebben met enkele schepen, allemaal waterslangen aan elkaar gekoppeld om bij de drinkwaterkraan te komen. Onze Duitse buurman had de hoofdafsluiter gevonden zodat wij water hadden, er zijn 4 schepen gevuld. 

Deze dag hebben wij boodschappen gedaan en na de middag naar het oude stadje Monemvasia gegaan, wat op de helling van een rots ligt, het stadje is door de Byzantijnen gesticht. 

Wij hebben daar leuke foto’s gemaakt en zijn weer richting boot gelopen.

Op dinsdag 9 augustus zijn wij vertrokken naar Ormos Palaio. Dat is een klein ankerbaaitje waar niet zo gek veel te beleven is, maar erg mooi.

Plotseling kwamen er ’s middags wolken over de bergen heen en dat gaf een hevige regen en onweersbui, maar tegen de avond werd alles weer rustig en normaal. We hebben daar heerlijk geslapen.

De afstand was 4,4 mijl

De volgende dag zijn wij vertrokken naar Iraka waar wij tegen een kade muur zijn gaan liggen, we hebben daar 2 dagen gelegen omdat het zo’n mooi leuk plekje is. Er waren geen winkels, maar wij konden in de taveerne ons brood kopen. Het is een goed beschut plekje waar je fantastisch kan zwemmen, maar er is maar plaats voor hooguit 5 schepen.

De afstand 9.9 mijl

Op vrijdag 12 augustus zijn wij vertrokken naar Kiparissi. Daar zijn wij ook weer tegen een kademuur gekropen, maar daar lagen wij erg onrustig. Wij hebben van een lokale visserman 2 visjes gekocht die wij op de barbecue hebben bereid. Wat voor vis het is weten wij nu nog niet, maar het was wel lekker.

De afstand was 13,7 mijl

Even na middennacht begon het te regenen, wat 's morgens vroeg veranderde in een heuse storm met tropische regenbuien. Aangezien de stootwillen er tussenuit vlogen (eentje is er zelfs lek geslagen) en de betonnen kademuur de kont beschadigde hebben wij als een speer los gegooid en zijn wij in de baai vooranker gegaan. Tijdens het losgooien ging er ook nog een stootwil van ons overboord, na een gil van Sophia viste de Engelse buurman deze uit het water, maar wij waren al te ver uit elkaar om deze weer aan te pakken. De regen hield maar niet op, maar gelukkig ’s middags begon het zonnetje te schijnen en Sophia heeft toen de stootwil zwemmend opgehaald. Even daarna is ook de Engelse buurman daar weggegaan. Hij vond het daar ook te onrustig.

Wij zijn de nacht daar blijven liggen tot wij tot de ontdekking kwamen dat het schip zich verplaatst had richting kade. Wij zijn om 06.30 uur ankerop gegaan en zijn vertrokken naar Leonidhion, waar wij rond het middaguur aankwamen. Die tocht was recht tegen wind en golven in, zodat wij bakken buiswater overkregen, dat was allang niet meer gebeurd. Eenmaal gemeerd bleek het niet zo’n rustige haven te zijn want wij lagen daar behoorlijk te stuiteren, wij hebben toen onze rekkers (schokbrekers) uitgezet om de klappen op te vangen.

De afstand was 13,6 mijl

In het dorpje werden wij gelijk in het Nederlands aangesproken door een uitbaatster van een taveerne of wij die avond bij haar wilden eten. Dat hebben wij ook gedaan en hebben een lekker visje gegeten. Maar bij de plaatselijke minimarkt (waar wij onze boodschappen halen) werden wij ook al in het Nederlands aangesproken en bij het afscheid zei hij ‘welterusten’.

Wat anders als Zandvoort!

Aan het eind van de middag liep de haven plotseling vol met allemaal charterboten, wij liggen nu erg op elkaar geklemd en de Engelse buurman uit  Kiparissi ligt ook hier weer naast ons.  Gelukkig is de baai nu een stuk rustiger dan gisteren.

Er is nogal wat verwarring omtrent onze terugreis, die is op 31 oktober vanuit Heraklion (Kreta) naar Amsterdam met Transavia.

Following the Donkey Roads

Op dinsdagavond 2 augustus stopte er een motorfiets bij onze boot, met de vraag where do you come from? Omdat wij de vlag al binnen hadden was de nationaliteit onbekend (bij zonsondergang wordt de vlag weg binnengehaald en bij het ontbijt wordt hij weer bijgezet). Wij vertelde de rijdster dat wij uit Nederland komen en begonnen een heel gesprek, blijkt ze zelf ook een zeilboot te hebben in Australië. Uiteraard boden wij haar een drankje aan. Wij vertelden dat wij hier een auto wilden huren, maar er geen beschikbaar was in verband met het hoogseizoen.  Zij is wel Australische maar zij heeft hier ook een huisje met familieleden, want haar roots liggen hier. Zij betrekt het huisje om de 2 jaar voor een paar maanden en huurt dan een motorfiets. Toen zij vernam dat wij geen huurauto te pakken konden krijgen. Zij zei dan probeer ik wel wat te regelen.

De volgende dag om 8.00 uur ’s morgens ging de telefoon dat wij een auto konden ophalen, vanaf 08.40 uur tot 19.30 uur bij het verhuurbedrijf en dat zij die dag onze gids wilde zijn en dat zij ook even thuis onze was zou laten draaien. Zo dat kwam even mooi uit, want wij weten hier niet de leuke plekjes en stekjes. Omdat zij hier bekend is hebben wij gevraagd of zij ook onze chauffeur wilde zijn.  Daarna zijn wij op safari gegaan over het eiland Kythira.

Allereerst hebben wij het kasteel in Chora bezocht, wat een fantastisch gezicht over de baaien van Kapsali  en de wijde omgeving geeft.

Na de wandeling door het fort en het stadje zijn wij naar haar huisje gegaan en hebben daar koffie gedronken en de wasmachine misbruikt. Daarna zijn wij verder getrokken door het landschap naar het klooster in Myrtidia, genaamd “Agia Moni”, de vrouwen moesten een lange rok aan, voordat wij het klooster in mochten, er lagen genoeg leenrokken.

De kloostercellen waren in gebruik door pelgrims en geestelijke. De kerk is vol met gouden ornamenten en antieke afbeeldingen. Maria (onze gids) heeft haar boot genoemd naar één van de heilige uit deze kerk, omdat zij als baby zeer licht van gewicht was en men vreesde voor haar leven is zij daar gedoopt.

Na het bezoek zijn wij een klein weggetje opgereden naar het kapelletje van St. Nicolas. Het is in 1626 gebouwd en het leuke is men had geen water genoeg, dus hebben ze toen cement aangemaakt met wijn. Het kapelletje is voor de zeelieden neergezet.

Wij hebben daarna op een terras een hele koele J versnapering genoten, bij watervallen die droog stonden (hun wel, wij niet).

De tocht werd voortgezet naar de ruïnes van één van de eerste christelijke nederzetting in Griekenland. Toen de turken daar achter kwamen heeft Barbarossa daar iedereen uitgemoord. De ruïnes staan daar nog precies als toen.

Daarna hebben wij bij Avlemonas, aan de zuidoost kust, van de lunch genoten, dit is een piepklein haventje (waar wij ’s zondags niet meer bij pasten) en nu zaten wij prinsheerlijk op het terras met overzicht over het haventje en hebben van allerlei soorten vis gegeten, zoals wij voorheen een keer gedaan hebben met Elly en Gerard op Trizonia.

Daarna zijn wij weer verder gereden naar het binnenland naar Mitata, we hebben daar de bron bezichtigd en hebben daar van het frisse water gedronken en ons gezicht opgefrist. Daar het bloedje heet was, kwam dat zeer goed uit.

We hebben de ruïne van het kerkje bezichtigd dat door een aardbeving in 1963 bijna totaal vernietigd was. George Miller (producer Mad Max e.d.) wil het hele zaakje weer herbouwen maar dan op een andere plaats, want hier rammelt de aarde teveel.

Toen zijn wij meer noordwaarts gereden richting Platia Ammos, onderweg kwamen diverse donkey stops tegen. Dat zijn zeer kleine huisjes (lijkt meer op een overdekte bushalte) bestemd voor het uitrusten en schuilen voor mens en ezel dat in vroeger tijd gebruikt werd, maar nu nog steeds duidelijk zichtbaar in het landschap zijn.

Op de terugweg zijn wij langs de supermarkt gegaan en hebben bij Maria thuis de was opgehangen. Die zij de volgende dag op de motorfiets bij ons aan boord gebracht heeft.

Onderweg nog een leuk fotootje gemaakt van de haven Kapsali.

Wij zijn ’s avonds als een blok in slaap gevallen.

De volgende dag merkten wij dat wij niet zo goed meer in de contanten zaten en zochten hier in het dorp naar een flappentapper. Wij liepen op de boulevard een man tegen het lijf die accommodaties verhuurd en vroegen hem de weg naar de pinautomaat. Die zei, o dan moet je in Chora wezen, ik ga over een paar minuten daarheen, dan kan je mee rijden. Dus wij in zijn auto de berg op naar de pinautomaat, eenmaal gepind konden wij ook weer mee terug rijden, dat was voor ons een mazzeltje.

’s Avonds is Maria nog bij ons aan boord geweest en bracht wat kleine hapjes mee. We hebben afgesproken dat zij met ons meegaat naar Dhiakofti en vandaar regelt zij vervoer terug naar haar huis.

Wat frappant is, het hele eiland kent Maria. De familiebanden hier op Khytheria zijn zo enorm dat iedereen iedereen kent of je nu in Australië woont of hier.

Fort van Chora

Zuidelijk Peleponnesos, Kythira en Prijsvraag

Zondagmorgen op 26 juli zijn wij weer vertrokken om naar Porto Kagio te varen, veel over deze tocht was er niet te vertellen, want er stond er stond niet veel wind, wij slingerden behoorlijk en de temperatuur in de boot was 28 graden. Wij zijn in de baai in 7 mtr. diep water ten anker gegaan. En hebben daar overnacht.

De streek is erg bizar en de vuurtoren van Matapan staat er heel desolaat bij, midden in een woestenij. Wij hebben spijt dat wij in Kalamata geen auto hebben gehuurd om die woestenij van de Máni te bekijken.

De afstand was 26 mijl

De baai is prachtig met een piepklein gehucht. De bakker en de groetenboer komen met bestelauto’s langs, het was dezelfde bakker als in Karavostasi. Dan is het snel in de dinghy springen en maken dat je aan land komt, het bootje parkeer je gewoon tussen de strandstoelen. In de avond liep de baai behoorlijk vol met zeilboten. We waren niet meer gewend om met z’n allen op een kluitje te liggen. Enige consternatie ontstond toen er tussen een groep zwemmers een Carreta Carreta (reuze schildpad) gezellig mee zwom. Wij zijn hier een extra nacht blijven liggen.

De Máni

Dinsdags zijn wij naar Githion gevaren, dat is de meest noordelijke plaats van de Máni. Het is een vrij grote plaats waar je goed boodschappen kan doen en ze brengen het nog aan boord ook. Doordat er geen plaats was aan de kade hebben wij eerst afgemeerd bij een nieuwbouwkade voor passagiersschepen, de Coast Guard vond dat maar niks en stuurde ons naar een plaats waar een groot vissersschip had gelegen.

Langs de kade van Githion

Afstand 22 mijl

De volgende dag hebben wij onze Dekpa (cruisingpermit) laten afstempelen bij de Hellenic Coast Guard, geldigheid is nu tot mei 2017. Daarna op zoek naar een slager en toen kwam Sophia een kapsalon tegen, die had er dus gelijk een klant bij en Sophia weer tevreden. In die warmte is het lekker om kort haar te hebben en ook met het zwemmen is dat fijner. Ook de slager werd gevonden.

Ons werd nog vriendelijk verzocht het havengeld te gaan betalen op het gemeentehuis, maar dat gemeentehuis hebben wij nooit kunnen vinden, niet dat wij veel moeite hebben gedaan om het op te zoeken J

Donderdag zijn wij vertrokken naar Neapolis, hierbij hebben wij heerlijk kunnen zeilen. Aan het eind van de middag hebben wij afgemeerd aan de kade.

De afstand was 34 mijl

We lagen maar met 2 schepen aan de kade, aan de buitenkant van die kade meerde de ferry af die naar Kythira vaart. Het is een toeristisch plaatsje, vooral voor de Grieken. Hier hebben wij weer goed boodschappen kunnen doen. De vliegenmepper (niet de elektronische) was aan vervanging toe dus in de winkel vragen naar BbZZzzZZzz patsss, werd als antwoord gegeven: oh you mean a fly-catcher, wij hadden niet gedacht dat ze zo goed Engels zou spreken, was even lachen. Ze adviseerde er gelijk 2 te kopen en deze aan elkaar te binden, want de Chinese kwaliteit vond ze maar niets, dus hebben wij er maar 2 tegelijk gekocht en deze werden voor ons keurig aan elkaar getapet.

Na de boodschappen en ook hier het gemeentehuis niet hebben kunnen vinden J zijn wij vertrokken naar Agia Pelagia op het eiland Kythira. Eenmaal gemeerd in het haventje was het daar zo bloed heet, dat wij er weer uit gevlucht zijn en naast de haven, bij het strand vooranker gegaan zijn.

Daar konden wij heerlijk zwemmen en hebben daar overnacht, het schommelde wel behoorlijk, maar de temperatuur was op die manier goed te doen.

De afstand was 12 mijl

Op zaterdagmorgen na een frisse duik zijn wij ankerop gegaan naar Diakofti, hier zijn wij op de ferrykade afgemeerd, plaatsje is niet veel soeps met wel mooie stranden en erg ver van de kade.

De autoverhuurder had geen auto ter beschikking, hoogseizoen.

Daarom zijn wij zondagmorgen vertrokken naar Avelomona, dat is een klein haventje aan de zuidkant. Je passeert hierbij het wrak Nordland dat al 16 jaar bovenop de kust staat. Het ziet er erg bizar uit: fout geparkeerd.

Aangekomen in Avelemonas, pasten wij er niet meer bij en zijn voor het strand Ay Nikolas vooranker gegaan, ook hier hebben we aardig liggen hobbelen.

Afstand 9 mijl

De volgende morgen zijn wij naar Kapsali gevaren, daarbij passeer je aardig wat rotsjes, wij zijn aan de kademuur afgemeerd en kregen daarbij hulp van de buurtjes, waarbij wij zelfs hun loopplank mochten lenen, want de onze was te kort. De vlag ging bij het afmeren te water en dezelfde buurman dook hem voor ons op. Aardige buurtjes!

Afstand 9 mijl

Het is een klein plaatsje met erg veel toeristen en veel dure jachten. Het strand ligt voor ons aan de overkant van de baai, of je neemt gewoon een duik vanaf je boot, wat de meesten doen.

De mythen vertellen dat Aphrodite hier is geboren, de twee baaien die het dorp rijk is, wordt verteld, dat dat haar borsten zijn, leuk om te weten dat wij nu afgemeerd liggen in één van de borsten van de godin.

De prijsvraag van 2016

Men heeft hier een analoge computer gevonden, nu is de vraag uit welk jaartal komt het en over welk eiland hebben wij het.

Degene die het antwoord als eerste goed heeft, heeft gewonnen. Zoals gebruikelijk kunnen de antwoorden per mail, sms of via reactie op het blog doorgegeven worden.