Avontuur in de Algarve

De volgende morgen maar weer eens contact opgenomen met BleuWater om te informeren hoe de reparatie van de windmolen ervoor stond. Er moesten nieuwe lagers in en de field effect transistor was naar de knoppen (als iemand dat wat zegt, ons namelijk niets).

We zijn met de rubberboot (dat ding is onze auto, fiets, bus enz.)  nog eerst even in Ferragudo  naar de wal gegaan om boodschappen te doen, zoals vlees en brood. Sophia zei nog zullen we nog even brandstof voor de buitenboordmotor inslaan, maar dat was volgens de schipper niet nodig, want er was genoeg. Maar op de terugweg halverwege tegen wind en stroom ging de motor uit als een nachtkaars. We zijn als een gek naar het strand geroeid om vandaar langs het strand met de rubberboot aan een lijn 1 mijl verderop te sjouwen en van daaruit roeiend (door de schipper) naar boord te komen. Eenmaal uitgeput aan boord bleek bij inspectie dat de brandstoftank leeg was en aan boord was ook geen druppel meer te vinden. Het beloofde etentje aan de wal voor avond ging niet door.

De volgende dag zijn wij de marina ingevaren om water te bunkeren, benzine te tanken en het schip schoon te spoelen en er is ook nog een wasje gedaan. Van deze gelegenheid hebben we gelijk gebruik gemaakt om Portimão te verkennen. Als je het over toerisme hebt ben je hier op het juiste adres, aaneengesloten hotels, cafés, souvenirwinkels en palmbomen met een mooi hagelwit strand.

De volgende dag om 09.00 uur meldden wij ons op het reparatiesteiger, daar werd de gerepareerde windmolen weer gemonteerd en zowaar Zwie (scheldnaam voor de windmolen) deed het weer, nu maar hopen dat hij zijn best blijft doen. Na opgelucht en enkele euro’s armer zijn wij terug gevaren naar de jachthaven om daar nog even de ligplaats te betalen, wat eerst een redelijke prijs bleek, kwam nog even 23% (btw) bovenop, toen vonden wij de prijs niet meer zo redelijk. We hebben gelijk losgegooid en zijn richting Alvor gevaren. Deze plaats ligt in een lagune waar je met een diepgang van 1,70 mtr (volgens de pilot) nog in kan. We hebben het geweten want dit draaide uit op een totaal nieuw avontuur, als je de lagune invaart ziet het er erg mooi uit, met helder blauw water, hagelwit strand en groene bomen, mooier kan je het niet wensen. Eenmaal in de lagune moet je een betont vaarwater volgen, Nou dat hebben we geweten van groene boei 1 naar rode boei 2 voeren wij hopeloos vast. Aangezien er een sterke vloedstroom naar binnen stond, sloegen wij dwars en wij kwamen met geen mogelijkheid meer weg, de stroom zette ons steeds verder op de zandplaat, dus dit vroeg om actie!! Gerrit is toen snel de rubberboot (deze keer met brandstof in de motor) gegaan en heeft het anker opgepakt en toen kwam er ook nog een lijntje in de schroef, dat is nog even snel verwijderd en hij heeft toen het anker zover mogelijk uitgebracht. Daarna ging het hele theater beginnen van anker draaien en motor bij. Wij kwamen toen binnen enkele seconden los, na de hele klus geklaard te hebben hadden wij geen behoefte meer om deze mooie lagune te verkennen en zijn wij snel afgedropen naar open zee.

Wij zijn toen terug gevaren naar Portimão om daar weer op de ankerplaats te gaan liggen. ’s Avonds zijn wij toch nog even aan de wal gaan eten, uiteraard weer met de rubberboot.

Afstand was 11 mijl (26-06-13)

Morgen besluiten wij wat wij verder gaan doen. We hebben het idee dat het Portugese avontuur nu eerdaags gaat aflopen, want Belgische bekenden hebben ons gemaild dat Albufeira moeilijk aan te lopen is en Olhão een zeer slechte haven is.

Winkelstraat in Ferragudo.

Lagos – Portimão

In Lagos zijn wij een paar dagen blijven liggen omdat wij hier de windmolen wilden laten repareren, want hij draait al een tijdje mee maar levert nog geen milliampère stroom, na enkele hopeloze pogingen om het zelf voor elkaar te krijgen hebben we er een technicus bijgehaald. Deze constateerde dat de regulator doorgebrand was.

Nu hadden wij ruim voldoende tijd om Lagos te verkennen. Niet dat wij de eerste Nederlanders hier zijn, want in het oude stadje en in de supermarkt hoor je overal je eigen taal. Het stadje op zich is erg leuk waar je uren doorheen kan dwalen en je nekt breekt over de souvenirwinkels (waar wij een katapult hebben aangeschaft voor opdringerige meeuwen, en droge bonen zijn hier genoeg) en terrasjes, waar je om de 10 minuten aangehouden wordt om te komen eten.

Boulevard Lagos

Ook wordt je veel aangehouden om boattrips naar de grotten en om trips naar de dolfijnen te kopen. Er is een heel grote supermarkt naast de haven, waar wij dus alle voorraden weer aangevuld hebben, maar vers eten kan je maar met mondjes maat kopen omdat het heel snel rijp is door de temperatuur. Dus dan wordt het kiezen opeten of weggooien en dat laatste is zonde. Het blikvoer bestaat hier uit bonen en nog eens bonen en erwten en dat hebben wij nog vanuit Nederland aan boord. Verse sperziebonen zijn onvindbaar, tomaten echter te kust en te keur en winterwortels zijn er volop.

Wij hebben hier afscheid genomen van de La Dolce Vita, zij willen zo snel mogelijk naar Ibiza gaan, want daar stappen hun dochters weer aan boord.

Aangezien de monteur zijn werkplaats in Portimão heeft hebben wij hem voorgesteld om naar Portimão te gaan om daar de windmolen te ontmantelen.

We hadden in Porto een kortingkaart (20%) ontvangen voor o.a. Lagos en deze kwam nu goed van pas dus het afrekenen van het havengeld in Lagos viel hierdoor eigenlijk wel mee.

Vrijdag zijn wij kort na de middag vertrokken naar Portimão, de wind was noord 6 en de zee was vlak omdat wij vlak onder de kust voeren, met alleen de halve genua op liepen we toch nog 7 knopen. Heerlijk is dat om zo te zeilen want je hebt heel veel snelheid en geen golven.

Na hevig gezoek in de haven van Portimão en na bijna op een zandbank te hebben gezeten, hebben wij het steiger gevonden waar wij aan het werk konden. Wij hebben de windmolen in no time gedemonteerd en is aan de wal gegaan, maar voor maandag zou er niets aangedaan worden.

Wij zijn daarna naar een mooie ankerplaats gevaren waar wij met 26 jachten liggen, waarvan 7 Nederlanders dat is ook logisch want de jachthaven kent hier Nederlandse prijzen.

De afstand was 12,5 mijl (21-06-13)



Met de rubberboot op verkenning.

Wij zijn de volgende dag met de rubberboot naar het strand gevaren en zijn op zoek gegaan naar een vers broodje. In een winkeltje probeerde men ons een half brood aan te smeren voor € 3,50! Dat hebben we dus maar niet gedaan, maar een eindje verderop was een café met een patisserie erbij, daar kochten wij 5 pistoletjes en 4 petitfours voor € 2,80. Na nog een koud biertje in een strandtent gedronken te hebben zijn wij weer naar boord gegaan en we hebben toen gelijk schaduwdoek over de kuip gespannen. Dat was namelijk nodig want dit was de eerste hete dag.

Als de reparatie langer gaat duren als maandag, gaan wij naar de Lagune van Alvor om daar eens een kijkje te nemen, het schijnt daar erg mooi te zijn, daar kan je allen maar voor anker. In de pilot is men nogal erg positief over het dorp en de mooie ankerplaats, we zijn bewust niet in het weekend daarheen gevaren, omdat het dan nogal crowdy is.

Foto bij volle maan.

Sines - Lagos

De wekker liep om 05.45 uur af en dat is voor ons een asociale tijd. Het was windstil weer maar buiten stond er een lange hoge deining dat zorgde ervoor dat het schip slingerde als een gek. Even voor 07.00 uur kwam het zonnetje boven de bergen uit en werd het boven de kust heiig en op zee kraakhelder. Rond 11.00 uur begon het een beetje te waaien, we hebben toen de zeilen gezet en om circa 12.00 uur woei het al 5 Beaufort. Plotseling voegde er een groep dolfijnen bij ons maar voordat de camera’s eindelijk aan dek waren vertrokken ze weer. Vanaf nu blijven de camera’s onder de buiskap liggen om direct in actie te komen. Dat was nodig ook want na een klein half uur zat er weer grote groep voor de kop. Deze bleven langer bij ons, zodat wij hiervan aardig wat foto en filmmateriaal hebben kunnen nemen.

 

We zijn als Zeeuws meisje (genua aan bakboord, grootzeil aan stuurboord) naar Cabo de São Vicente gevaren, na de passage van de kaap voeren wij oostwaarts naar Ponta de Sagres. Onze planning was echter om voor anker te gaan bij Enseada de Belixe dat hebben wij maar uit ons hoofd gelaten, want daar stond 20 meter vanaf het strand al kuifjes op de golven en wij zijn doorgevaren naar Lagos. Aangezien de wind al aangetrokken was tot 32 knopen hebben wij het grootzeil gestreken en zijn op alleen de genua verder gevaren, dat gaf nog een snelheid van 10 knoop! In plaats van dat het schip lekker droog bleef was alles nat van het buiswater. Dankzij deze bizarre snelheid waren wij om 19.00 uur tussen de pieren van Lagos om 10 minuten later op het wachtsteiger af te meren bij de receptie en om de hele papieren santenkraam weer over ons heen te laten komen. (paspoorten, eigendomspapieren van de boot en verzekeringspapieren) Na het passeren van een apart loopbruggetje zijn wij in een box afgemeerd. De La Dolce Vita lag er al zij waren een dag eerder uit Sines vertrokken, ook zij hadden de bedoeling om onderweg een ankerstop te maken maar zij hebben vanwege het weer hiervan afgezien.

De afstand was 91 mijl (16-6-13)

De voertaal hier in de haven is Engels/Nederlands en af en toe hoor je wat Frans. Het is een leuk haventje met rondom luxe appartementen en restaurantjes. Als je het loopbruggetje overloopt sta je midden in de oude stad.

De weergoden zijn ons niet goed gezind, omdat het voorlopig een hele poos hard blijft waaien, de mensen in de Algarve (want daar zitten wij nu) begrijpen ook niets van het weer. Normaal is het hier veel warmer en waait het stukken minder als nu. Door al deze toestanden komt de reis naar Porto Santo en Madeira op losse schroeven te staan en waarschijnlijk zullen wij die reis voorbij laten gaan. Dan blijven wij wat langer in de Algarve en Zuid-Spanje hangen, want wij maken er geen overlevingstocht van maar een cruise.

Sesimbra - Sines

De dag begon met zeer veel zon maar geen wind. Om hier te blijven liggen vonden wij geen optie want anders lig je hier in een smeltoven. Op zee was wel een aardige deining maar geen golven. De La Dolce Vita voer voor ons uit. Ook zij hadden hetzelfde probleem alles op de motor, dit was een leuk moment om foto’s van elkaar te maken.

Tegen het middaguur verscheen er een grijze rug met een vin erop, niet zo gek ver van de boot, na een gil naar de La Dolce Vita zijn wij samen achter het beest aangegaan. Het was wel erg groot voor een dolfijn, dan moet het wel een walvis zijn. Nadat wij een blik op onze kaart van de afbeeldingen van walvissen hebben laten vallen, kwamen wij er achter dat het een griend moest zijn. Toen het zich niet meer liet zien, zijn wij weer op onze oude koers gegaan, maar na een half uurtje meldde Peter (van de La Dolce Vita) via de marifoon dat er dolfijnen ons tegemoet kwamen. Inderdaad er kwam een zwerm op ons af, ze hadden totaal geen interesse voor ons en ze zwommen voorbij (en weer geen foto’s). Even later zwom er weer zo’n groepje voorbij en ook zij hadden geen interesse in ons.

Maar wij kregen geluk de wind stak op en wij konden onder vol zeil richting Sines varen.

La Dolce Vita

LLANO

Nu stak er een ander pro-bleem op om te zorgen dat je niet zou verbranden door de zon, dus dik insmeren met zonnebrandcrème. Om 16.00 uur bereikten wij Sines, waar wij te anker gingen voor het strand Vasco da Gama.

Het is een leuk stekkie om voor anker te liggen want je ziet de hele stad in een halve cirkel om je heen. ‘S middags nadat wij voor anker waren gegaan kregen wij  bezoek van Debora en Peter van La Dolce Vita en we hebben nog even gezellig geborreld.

Afgelegd 42 mijl (13-06-13)

De volgende morgen zijn wij na het ontbijt de jachthaven ingegaan.

Twee ontdekkingsreizigers naast elkaar.
Sines is de geboorteplaats van Vasco da Gama.

 

Lissabon – Oeiras - Sesimbra

Zondags hadden wij het wel zo’n beetje gezien in Lissabon, ook mede door het lawaai wat ’s nachts door de discotheken en brug geproduceerd wordt. Wij hadden best wel zin in een nachtje ongestoord knorren. Daarom zijn wij uitgeweken naar Oeiras, nog net onder de rook van Lissabon met een luxe jachthaven (prijs dito) maar wij werden te woord gestaan in het Nederlands en wij konden hier onze was goed doen. Van die nachtrust hebben wij goed gebruik van gemaakt, wij hebben geslapen als rozen! Langs het hele strand ligt een prachtig wandelpad waar elke honderd meter met een grote RVS strip de afgelegde afstand gemarkeerd staat. Het is best leuk om daar te wandelen, maar je wordt bijna overhoop gelopen door de joggers.

Niet geschikt voor koek happen!

’s Avonds zijn wij bij Debora en Peter van de La Dolce Vita aan boord geweest waar wij een gezellige avond hebben gehad, na afloop kregen wij een zak rode pepers mee, die hebben wij aan elkaar geregen om ze te drogen (de eerste is al gebruikt).

Afgelegde afstand is 11,7 mijl (09-06-13)

Dinsdag ’s morgens zijn wij vertrokken richting Sesimbra, maar wij hadden van Debora en Peter een sms`je ontvangen dat er dolfijnen zouden zitten op een positie die wij gelijk in de kaart hebben gezet. De zee was grauw en vlak en wij hadden het idee dat wij niets tegen zouden komen.

Ontzettend leuk om te zien, maar net iets te ver weg voor de camera.

Maar exact op die positie was het een dolle boel van dolfijnen, die zich erg moeilijk lieten fotograferen en filmen. Bij ons was al het filmmateriaal mislukt, terwijl er op de La Dolce Vita prachtige films waren gemaakt (jammer voor ons de volgende keer beter).

Intussen hadden wij het idee opgepakt om voor anker te gaan in de baai Portinho de Arrábida. Volgens de pilot is dit één van de mooiste ankerplaatsen van Portugal. Vlak voordat wij er waren hebben wij een sms’je naar LA Dolce Vita gestuurd dat wij onderweg waren en zij berichten terug dat zij zojuist door de Policia vriendelijk toch dringend werden verzocht om zo snel mogelijk op te krassen, want dit was als natuurgebied verklaard waar je niet zomaar in mag.

De mist begon hier net op te trekken.

Wij zijn toen gelijk rechtsomkeert gegaan naar Sesimbra. Daar aangekomen werden wij door een havenmeester opgevangen die alleen maar Portugees sprak. Na de formaliteiten te hebben gedaan  (want hier in Portugal kan niets zonder een flinke stapel papieren). Je kan twee dingen doen de ene is erom lachen en de andere is je eigen eraan ergeren, wij kiezen voor de eerste optie want anders pest je jezelf.

De afgelegde afstand is 35,7 mijl (11-06-13)

De volgende dag hebben wij het dorp bekeken. Er is een prachtig strand wat veel toerisme trekt vooral door Portugezen en de boulevard is erg gezellig met een houten walkaway over het hele strand. Wij zijn naar de visafslag gegaan om wat vis te kopen want je ziet iedereen met plastiek zakjes en emmers van de visafslag komen, maar helaas was het voor ons niet mogelijk om hier vis te kopen en wij moesten dat doen bij een winkeltje. ’s Middags hebben wij een groot deel gebruikt om de windmolen af te stellen, maar dat is helaas niet gelukt. We bedenken nu oplossingen om dat probleem de wereld uit te krijgen. Zoals jullie nu wel zullen begrijpen is elektriciteit en LLANO als een soort vloeken in de kerk.

Sesimbra

Morgen hopen wij naar Sines te gaan.

Lissabon

Wij hadden van alle kanten vernomen om zeker tramlijn 28^E te nemen, omdat het het spectaculairste trammetje van de stad is.

En inderdaad hij zag er anders uit als die van Utrecht naar Nieuwegein. In plaats van plastiek was alles van hout, alsof je een eeuw in de tijd terug stapte. Ook het traject was een hele ervaring, diverse scherpe bochten en stijl omhoog en naar beneden was de gewoonste zaak. Ongelofelijk dat het oude spul nog zo goed op z’n remmen en op z’n gaspedaal reageert.

Maar vanuit de tram heb je een leuk uitzicht in kleine smalle straatjes en grote pompeuze bouwwerken. 

Nadat wij de tocht hebben gemaakt zijn wij in het centrum van de stad uitgestapt en hebben daar nog eens uitvoerig rondgewandeld eigenlijk op zoek naar een korte broek voor Sophia. Helaas zijn wij niet geslaagd en wij zijn weer naar boord terug gegaan.

Gisteren hadden wij een rondrit door de buitenwijken genomen, die onder andere langs het expo ’98 liep dat erg afstak tegen de omliggende wijken, zo armoedig het ene eruit ziet zo futuristisch het andere. We zagen op het voormalige expositieterrein een zeer apart gebouw met een betonnen dak van 50 mtr. zonder enige ondersteuning.

De hele expo had als thema ontdekkingsreizen en oceanen, de gezichtstrekker was de toren van Vasco da Gama.

Alle voormalige paviljoens zijn afgebroken of in gebruik genomen voor onderwijs en commercie.

Op ongeveer het hoogste punt van de stad heb je een park dat zover reikt dat je de Taag kan zien.

Op bijgaande foto zie je het balkon waar de Portugese republiek is uitgeroepen

Cascais – Lissabon

Na 2 nachten achter het anker te hebben gelegen, hebben wij van Cascais afscheid genomen en zijn wij de rivier de Taag op gevaren, die is in het begin erg breed maar wordt steeds smaller. Na Lissabon waaiert hij weer helemaal uit in een soort van Oosterschelde.

Als je de rivier opvaart valt de grote hangbrug (ponte 25 de abril) erg op. Daarvoor staan diverse monumenten zoals Torre de Belém en het standbeeld van de ontdekkingsreizigers (Padrão dos Descobrimentos).

De brugpijlers zijn leuk beschildert met orka’s en dolfijnen. Wij zijn na de brug de jachthaven Doca de Alcântara ingegaan en hebben daar eerst het schip eens flink afgeboend en daarna onszelf. Daarna hebben we met diverse kennissen en familie via skype verbinding gemaakt en het was weer leuk even een soort van update te ontvangen. Even na het eten hebben een wandeling gemaakt om te kijken waar de volgende dag onze excursie zou beginnen. We kunnen merken dat wij in een stad liggen en hadden daarvoor al onze voorzorgmaatregelen genomen door over de luiken horren te plaatsen, dit was geen overbodige luxe, want we hadden één indringer die de volgende morgen zijn leven beëindigde als een bloedvlek tegen de wand. Het geruis van de hangbrug viel ons al gelijk op toen wij eronder door voeren, ’s nachts viel dat geluid weg, maar toen vond de discotheek het nodig om alle registers open te trekken tot in de vroege uurtjes.

De afstand was 15 mijl (04-06-13)

De volgende dag hebben wij een sightseeing tour genomen om de stad te verkennen.

We hebben pastiche de Belém gegeten en hebben ook de lift naar de binnenstad bekeken. Wij zijn daar niet in gegaan omdat het vreselijk druk was. Morgen gaan we een ander gedeelte van de stad verkennen. Wij hebben vandaag onze dekbedden vervangen voor de zijde (mulberry), want wij hebben de laatste nachten aardig liggen zweten.

 

Een kleine vermelding tijdens het schrijven van dit blog luisteren wij naar de muziek van onze neef Augusto Meijer  (http://greynotemusic.com)



Campo Pequeno,
de stierenvecht arena.

Peniche – Cascais

Zondagmorgen bijtijds uit de veren er was geen wind maar  .  .  .  MIST!

Eerst maar koffie gezet en bij de havenmeester afgerekend. Toen begon het op te klaren en zijn wij vertrokken.

Aan de kust hing nog mist maar op open zee was het helder helaas liet de wind het af weten. Dus werd het weer eens een tochtje op de motor.

Bij Cabo da Roca begon het eindelijk te waaien, maar ja dan is het nog maar 10 mijl te gaan tot aan Cascais. Van het één op het andere ogenblik gingen wij over van koude naar warmer wind, de vesten gingen uit. Cabo da Roca is het meest westelijke punt van het vaste land van Europa.

Eenmaal in Cascais aangekomen lag de ankerplaats behoorlijk vol, maar wij hebben er nog een gaatje gevonden. We hebben bewust voor een ankerplaats gekozen omdat het havengeld hier voor ons circa € 50,00 per nacht is en voor 2 dagen kan je er leuke andere dingen voor doen.

Na 18.00 uur was het grootste gedeelte van de ankerplaatsen weer leeg, want hij wordt veel gebruikt voor dagjesmensen en we lagen met 6 schepen in de nacht. We hebben voor het eerst buiten gegeten zonder de kuiptent erop.

De afstand was 54,6 mijl (02-06-13)

 

We hebben voor het eerst een triplijn aan het anker gezet, inclusief boeitje erboven.

De triplijn dient  als het anker vastzit met rommel aan de bodem dan kan je via de triplijn het anker lostrekken. Wij waren al gewaarschuwd dat hier nogal rommel op de bodem ligt en we willen hiermee niet ons anker verspelen.

Na een goede nachtrust zijn wij maandagmorgen met de rubberboot de stad ingegaan om bij Jumbo boodschappen te halen. Gelukkig in de morgen want na het middaguur is het hier warm en is het niet aan te raden om op het heetst van de dag met etenswaar rond te sjouwen (die les hebben we vorig jaar geleerd). We hebben vandaag onze kuiptent vervangen voor de bimini, dat is een zonnetent die aan de buiskap geritst kan worden, het laat de wind door en houd de zon buiten.


Wij kunnen het niet nalaten, de foto's met ondergaande zon blijven ons boeien.