Almerimar – Utrecht en ons blog van 2013

Na een paar weekjes rond gehangen, gewandeld, gefietst te hebben en met de bus naar El Ejido te zijn geweest, brak het moment aan dat wij echt naar huis gingen. De haven begon al leeg te stromen met mensen die naar de Carieb gaan en de overwinteraars bleven over. Wij hebben nog een dealtje met Nieuw Zeelanders gemaakt, door aan hun onze fietsen te lenen tot wij weer terug zijn daarvoor kregen wij een pilot van de Egeïsche Zee. De ruilhandel tiert hier hevig door de haven. Op het marifoonnet wordt dagelijks gevraagd wie er nog ‘bilge treasures’ in de aanbieding heeft. Daar komen de vreemdste aanbiedingen uit, van verf tot rubberboten.

Het bedieningspaneel van de boegschroef was binnen 4 dagen aan boord, wij hebben het gelijk gemonteerd en het werk perfect (dat is nu Italiaanse perfectie!).

Op maandagochtend (28 oktober) na het ontbijt stak er ineens een briesje op die na een uur veranderde in een bulderende storm. Leo van de Batavier had hem op het Marifoonnet al aangekondigd met de woorden: ‘Blowing like hell in de afternoon.’ Eigenlijk hadden wij het zelf ook moeten zien aankomen, want de barometer viel als een baksteen. Hier in de Middellandse Zee is het wel vreemd, volop zon en hard waaien. Wij hadden er in de haven niet zo last van omdat wij erg beschut liggen.  Het hele strand stroomde vol met kyters en windsurfers die hadden de grootste lol.

Aan het eind van de middag was alles weer over en de volgende dag was de zee weer zo vlak als een blauw tafellaken en kon het wasgoed weer gewoon opgehangen worden, doordat het de dag daarvoor echt niet mogelijk was.

Op onze laatste zaterdag (2 november) zijn wij nog in zee wezen zwemmen, watertemperatuur was 20 graden, dat was voor ons behoorlijk aan de frisse kant, maar als je uit het water was verwarmde de zon je weer direct.

Wij zijn op de laatste avond met 4 Nederlandse boten op de wal wezen eten bij een Engelse pub. Eén ervan vertrekt in januari naar de Carieb en de rest ging de volgende dag in de auto naar het vliegveld van Malaga.

Zonsondergang Almerimar

Dat was vroeg opstaan om zes uur vertrokken wij. Nadat wij alles afgesloten en gecontroleerd hebben zijn wij in de auto gestapt. Wij waren om ongeveer 9.00 uur op Malaga vliegveld.

Het inchecken ging vrij vlot, maar door de controle was het een totale chaos, zo erg dat Sophia haar rugtas kwijt was (welles waar was deze leeg) gelukkig kwam deze weer boven water. Alles moest uit de tassen, computers, camera’s e.d. moesten apart worden aangeboden. Horloges, portemonnees, sleutels en broekriemen moesten afgedaan worden, zodat het aan de andere kant van de scanner een rommeltje was, er vertrokken bijna gelijktijdig 3 vliegtuigen naar Nederland.

Na wat vertraging (honden op de startbaan) ging het richting Amsterdam. Aangekomen in Nederland hadden wij een snel cursus ontwenning qua temperatuur. Op het vliegveld hebben we nog met een bakkie koffie afscheid genomen van Mieke en Karel en zijn wij de trein ingedoken naar Utrecht. Daar stond ons een verrassing te wachten, waar normaal het busstation was is er nu een bouwput, gelukkig waren wij al gewaarschuwd dat alles veranderd is en daar sta je dan als wereldvreemde in je eigen stad! Toen wij thuis kwamen stond er voor ons een verrassing klaar, een mooie bos rozen van buurvrouw Bep en een vreetpakket bestaande uit broodjes, haring, makreel en een fles wijn (Spaans) van de buurtjes Karla en Jan.

Nadat wij de post hebben doorgenomen en de tassen hebben uitgepakt, hadden wij eerst nog niet in de gaten, dat er iets ontbrak. Na 2 dagen ontdekte Sophia dat haar tablet ontbrak. Na eerst alles binnenste buiten gekeerd te hebben is er een mailtje richting vliegveld van Malaga gestuurd, na een half uur kregen wij bericht terug met de vraag over het apparaat, welk bureaublad we gebruikten en wat er in de mail stond. Nadat wij daarop ons antwoord hebben gegeven, kregen wij het bericht terug dat de tablet daar is gevonden. Hij wordt daar voor ons opgeslagen voor 2 jaar. Als wij weer volgend jaar terug naar boord gaan pikken wij hem daar weer op.

De prijsuitreiking laat nog even op zich wachten vandaar dat wij hierover nog geen foto’s hebben.

Wij willen hierbij nog even iedereen bedanken voor de leuke reacties op het blog, de lieve mailtjes, sms'jes en de fijne Skype gesprekken tijdens de reis.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Onderstaand de link naar ons blogverhaal in PDF van 2013:

2013 LLANO naar de Med

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Vakantie in Almerimar

Jullie vinden het misschien allemaal wel vreemd, maar wij gaan nu de toerist uithangen!
Van zeilen komt er dit jaar niet veel meer van. Het is hier heerlijk weer, overdag in de korte broek en T-shirt en ’s avonds mag er best een vest bij.

Wij hebben op de boot een etentje gegeven aan onze vrienden van de Dwarskop en Tristan II.

De Tristan II heeft de tapas en de wijn verzorgd, terwijl de Dwarskop de salade en het nagerecht heeft meegenomen. Simone, Mieke en Sophia hebben er een echt feestmaal van gemaakt.
Bestaand uit: Kir Royal, plaatselijke ham, paprika visgoulash met rijst en sla, als nagerecht een heerlijke lekkernij van sinaasappel/ijs en daarna de koffie met bonbons.

Zo zie je maar, het zeilersleven is erg zwaar en afzien.

Wij vullen onze dagen met  bootonderhoud en tochtjes in de omgeving. Het wordt hier nu erg rustig, de vakantiegangers zijn verdwenen en de yachties blijven over. De ene groep wacht op goede wind om naar de Canaries en de Carieb te varen en de andere helft blijft overwinteren.
Als wij klaar zijn met werken gaan we een eindje fietsen in de omgeving.

Het netwerk via de marifoon is in volle gang en hier horen wij de laatste nieuwtjes wat er aan evenementen zijn en waar o.a. de markten staan. Er worden ook overbodige spullen aangeboden, zoals kaarten, pilots etc. etc. Wij hebben daar ook al gretig gebruik van gemaakt, voor een fles wijn hadden wij een pilotboek die op ons verlanglijstje stond.

Doordat de toiletbril bij de aansluitingen begon door te roesten, hebben wij in Nederland een nieuwe besteld, toen deze hier aan kwam bleek deze een stuk kleiner te zijn dan het origineel en is er een mailtje richting leverancier gegaan, definitief antwoord moet nog komen.

De boegschroef begon ook zijn kuren te vertonen, gelukkig kon onze Italiaanse (boot)buurman het euvel lokaliseren. Hij heeft een winkel in San Remo in scheepselektronica, zodat onze nieuwe bedieningspaneel van de boegschroef nu uit Italië komt.

Je kan wel merken dat wij in een erg internationale gemeenschap wonen, want alle talen worden hier gesproken en iedereen helpt elkaar.

’s Ochtends worden wij gewekt door zwarte vogeltjes die ontzettend mooi zingen, wij weten niet welk soort het is. ’s Avonds komen er een soort van grasparkieten, die ontzettend veel lawaai maken en er leuk uitzien.

Wij horen dat er in Nederland een hele zware storm tekeer gaat en wij lopen hier met zon en een lichtbriesje in het rond. Het zal voor ons wennen worden als wij weer naar het noorden vertrekken.

Puerto Genoves – Aguadulce - Almerimar

Eenmaal in Puerto Genoves voor anker trok de wind aardig aan, maar wij lagen behoorlijk beschut. Helaas was deze keer de zeebodem niet zo zichtbaar als de vorige keer omdat er behoorlijk wat golfslag was.

De volgende ochtend zijn wij ankerop gegaan om richting Aguadulce te varen, maar om vlakbij Cabo Gata te komen, moesten wij recht tegen wind en golven, waardoor wij behoorlijk aan het steigeren waren als een jong veulen. Na de kaap hebben wij de koers verlegd zodat wij alleen op de genua verder konden zeilen. Dat ging met een behoorlijke snelheid richting Aguadulce.

Daar aangekomen zei de havenmeester dat wij op het meldsteiger moesten blijven liggen, dus mooi niet, een fatsoenlijke ligplaats of anders vertrekken. De man koos eieren voor zijn geld en verwees ons naar een leuk stekkie (dat dachten wij). Wij lagen perfect maar wij hadden niet in de gaten dat wij recht tegen een discotheek aan lagen. Dat hebben wij geweten! Vanaf 11.00 uur tot ‘s morgens 6.00 uur was het een kabaal van jewelste. Op een gegeven moment zijn wij daar toch doorheen geslapen, maar ja een mug kwam ons gezelschap houden. Na een hoop gejaag hebben wij hem toch te pakken gekregen. 

De afstand was 26 mijl.

De volgende morgen vroeg onze Duitse buurtjes of wij brood nodig hadden en die namen voor ons een heerlijk vers stokbroodje mee. Na afscheid te hebben genomen van Jessica (de havenbeheerster) zijn wij richting Almerimar vertrokken. De laatste reis voor dit jaar. De zee was zo vlak als een spiegel en het beloofde een saai tochtje te worden. Maar de vliegende vissen waren erg actief en op een gegeven moment zagen wij een stelletje meeuwen die om een rugvin heen zwommen. Wij zijn daar gelijk heen gevaren en zagen dat het om een grote maanvis ging. Dit is een griezel van bijna 1 meter, heeft geen vinnen, maar wel een grote staart dat op een vin lijkt en een grote puistkop. Helaas ging met het fotograferen alles fout, zodat wij hier geen beelden van kunnen laten zien. Hopelijk volgende keer beter. Daarna hebben wij de tocht voortgezet naar Almerimar.

Daar kregen wij onze winterplaats aangewezen.

Deze tocht was 18 mijl

Logboek eindstand

Wij zijn nu de boot voor de winter klaar aan het maken.

Het voelt een beetje vreemd aan daar wij nog steeds in T-shirt, korte broek en in sandalen lopen. Wel is hier 's morgens alles nat van de dauw ook is  in de boot de vochtigheidsgraad aan de hoge kant, sinds gisteren slapen wij weer onder het zijden dekbed. We hebben vernomen dat in Nederland het weer niet zo bie is en dat er weer bladeren op de rails liggen.

We gaan met Mieke en Karel de terugvlucht aan en huren een auto om in Malaga (vliegveld) te komen.

Jullie zullen nu even geen berichten meer ontvangen tenzij er iets te melden valt. Sowieso komt er nog een laatste blogbericht bij aankomst in Nederland met natuurlijk de overhandiging van de prijsvraag.

Cartagena – Cala Bardina – Garrucha – Puerto Genoves

Het afscheid nemen van Cartagena was niet moeilijk omdat wij er volgend jaar weer terug komen, dan kunnen wij de gemiste kansen nog altijd inhalen. Trossen los en weer naar zee!

De tocht naar Cala Bardina was erg warm, zonnig en bijna geen wind. Op een gegeven moment kwam er leven in de brouwerij door een groep ‘Grienden’.

Dit zijn forse zwarte tandwalvissen met lange puntige flippers, een relatief lage en naar voren geplaatste rugvin. Ze hebben een grote ronde opgeblazen kop zonder prominente snuit en leven in grote scholen. Ze worden 3,6 tot 6,5 meter en zijn niet schuw voor schepen. Gelukkig hebben we wat foto’s kunnen maken.

Nadat ze ons verlaten hebben was de zee erg rustig, zelfs geen beet in ons haakje.

Wij zijn in Cala Bardina voor anker gegaan.

De afstand was 27 mijl.

De volgende ochtend na het ontbijt zijn wij ankerop gegaan en richting Garrucha gevaren. Dit begon met heel tam weer, maar wij zagen dat de barometer flink begon te dalen. Hij ging vanaf vertrek 1012 mb in 2,5 uur tijd 3 mb zakken en dat zonder één wolkje aan de lucht. Circa 4 mijl voor de haven van Garrucha begon het te waaien recht tegen onze koers in. Na een half uur was onze snelheid voor meer dan de helft terug gelopen. Het laatste stukje moest de motor zelfs volle kracht draaien om bij de haveningang te komen. Eenmaal op het steiger aangekomen, gingen wij als een gek te keer. Deze keer kwam de havenmeester ons een handje helpen, terwijl wij op de heenweg (vorige keer) via de marifoon hadden geroepen en wij geen reactie kregen. Na alle trossen belegd te hebben, knalde één van de dikste ons om de oren. Alles wat op touw leek hebben wij aan de wal vastgezet. We hadden het idee om aan de wal te gaan eten omdat het aan boord niet te doen was om te koken, maar in deze toestand dorsten wij het schip niet alleen te laten.

Zie onderstaande filmpjes

Dit was onze eerste Mediterranee storm en was binnen een paar uur als een nachtkaars uitgegaan.

Gelukkig konden wij ons diner ‘gewoon’ aan boord eten.
Rond middennacht was de haven weer zo glad als een spiegel.

De afstand was 22 mijl

De volgende dag moesten wij eerst het hele schip goed schoonmaken omdat er aan de andere kant van de haven twee schepen geladen werden met een raar zooitje wat gigantisch stoof. Wij lagen precies in de baan van de stofwolk, dus zowel buiten als binnen kon je overal je naam in schrijven. Na alles weer enigszins toonbaar gemaakt te hebben zijn wij richting Puerto Genoves gevaren. Dit was een rustige tocht zonder bijzonderheden, maar onderweg zagen wij wel een leuk hotel, met de naam  . . . .

Hotel Ilegal



De afstand was 34 mijl



Cabo Gate

Garrucha – Cala Bardina – Puerto de Aguilas – Cartagena

Wij zijn in het vorige blog vergeten te vermelden dat de laatste haven Garrucha was.

Bij aankomst in Garrucha  lagen twee Hollandse schepen uit Vlissingen, die ook gaan overwinteren in Almerimar. Wij zijn daar niet lang blijven hangen omdat wij toch wel een paar keer hier terug komen.

Wij vertrokken de volgende dag naar Cala Bardina. 

Cala Bardina

Dat is een heel leuk baaitje om te ankeren, maar tijdens het eten koken kwam er een flinke deining naar binnen. Wij voelden ons net acrobaten om de maaltijd fatsoenlijk op tafel te krijgen. Bij de koffie vlakte het weer aardig af, zodat wij normaal hebben kunnen slapen. Wij zijn niet naar de wal geweest omdat de bijboot nog steeds opgerold aan dek lag.

De afstand was 25 mijl

De volgende dag was het plan om naar Cartagena te varen, maar toen wij de kop buiten Mount Cope staken, bleek er een stevige deining en noordoosten wind te staan om zo 36 mijl af te leggen hadden wij geen zin in.

Wij zijn toen terug gegaan naar Puerto de Aguilas zo’n 5 mijl terug. Daar werden we door een zeer vriendelijke havenmeester ontvangen in een piep klein haventje (je kon er bijna de kont niet keren). Door de hele haven wemelt het van touwen en ander vlechtwerk, gelukkig hebben wij niets in de schroef gekregen. We hadden hier gedacht 50% korting te krijgen, maar helaas dat bleek voor een jachthaven een paar mijl verderop te gelden.

De afgelegde afstand was dus 5,2 mijl

De volgende morgen vertrokken wij richting Cartagena, met totaal geen wind maar wel met een lange deining. We hebben onderweg veel vliegende vissen gezien en één verdwaalde dolfijn. Halverwege de middag stak er nog een windje op, waardoor we nog hebben kunnen zeilen.

Als je bij Cartagena aankomt, kan je de stad niet zien, want hij ligt verborgen in een baai. Bij de ingang lag één van de grootste jachten ter wereld voor anker.

De eigenaar/vorige eigenaar was Inbrahimovic, hij had een enorm zeiljacht aan boord staan en nog een motorkruiser en niet te tellen bijboten. Het is wel handig als je zo in de slappe was zit om zo’n drijvende stad te bezitten.

De afstand was 36 mijl

Cartagena is een prachtig verborgen stad wat uitnodigt om wat langer hier te blijven.

In plaats van hierover een blog te schrijven kunnen wij beter een fotoboek plaatsen, maar wij houden het op de oude huisstijl, dus hier toch wat informatie.

De volgende dag hebben wij eerst onderhoud gepleegd aan de boot, omdat wij hier een zijsteiger hebben en wij er dan beter bij kunnen, want in de meeste havens in de Mediterranee meer je af met kop of kont naar de kade en met aan de andere kant een dikke vieze tros, die je uit het water moet vissen of van de havenmeester aangereikt krijgt en dat geeft altijd een flinke smeerboel, want het hele gangboord zit dan onder de bagger. Wij hebben vieze vlekken van de zijkant van de romp weggepoetst, deze zijn door de stootwillen ontstaan en wij hebben de kop van de boot ook onderhanden genomen. We hebben ook een balk gevonden (in de afvalcontainer) waar wij al een tijdje naar zochten, want het gekke is dat je hier in Spanje nergens een bouwmarkt vindt, waar je stukken hout kan kopen. Die balk hebben wij nodig voor een constructie voor de gangway (loopplank) over de boeg (hier zijn geen zijsteigers om op of af te stappen). Na de gedane arbeid zijn wij vast op verkenning gegaan voor wat wij de volgende dag gaan doen.

Wij hebben hier als het donker is, een leuk lichteffect van mensen die voorbij het congrescentrum lopen. Je ziet alle silhouetten in het pikzwart.

De volgende dag zijn wij de oude citadel ingegaan en hier staat veel onafgemaakt in de steigers, maar de parken zijn erg mooi. Het is een heel oude stad die gesticht is door de Carthagenen 227 jaar voor Christus. Er is hier dus een hoop oud steen te zien. De Romeinen hebben hier een amfitheater gebouwd en de hele stad weer verbouwd naar hun smaak, daarna waren de Moren weer aan de macht en ook die hebben hier hun stempel gezet.

Amfitheater

Stadhuis

De LLANO knoop

‘s Middags na het eten zijn wij het ‘Museo Nacional de Arqueologia Subcuática’ gegaan, net buiten de poort van de jachthaven. Bij de entree heeft Gerrit gemeld 65+ (pensionista) te zijn en zowaar wij gingen voor nop naar binnen!
Het was een fantastisch museum, waar je zelf ook actief bezig gehouden wordt. Zoals zelf touwen knopen en hoe heet een platte knoop?



We hebben het idee (wp=weather permitted) om hier nog een dagje langer te blijven.

Wij gaan niet verder varen, maar de tocht gaat hiervandaan weer terug (circa 140 mijl) naar Almerimar, waar wij de boot voor de winter achterlaten.

Almerimar – Puerto de Aguadulce – Puerto Genovés – Garrucha

Wij kregen een offerte voor de hoes van de bijboot, maar die vonden wij te pittig en daar zien wij vanaf, over de spinaker zij wij aan het handelen.

Havenkantoor Almerimar

Na een paar dagen hevige wind zijn wij weer vertrokken, het koste ons moeite om deze gezellige plaats ‘tijdelijk’ te verlaten. Het is er erg gezellig en je zit hier tussen mensen waar de neuzen allemaal dezelfde kant op staan, zelfs de Tristan II heeft besloten hier ook te overwinteren.

De volgende stop werd Aguadulce circa 20 mijl verderop, we waren nog niet de haven van Almerimar uit en er stond een steile zee, maar na en stukje uit de kust konden wij de koers verleggen en zowaar gingen de zeilen bij en dat ging prima want wij voeren met 6 knopen naar Aguadulce.

Wij kregen daar een mooi plekkie, vlakbij het strand. Wij besloten er nog een dag aan vast te knopen omdat wij echt zin hadden om op het strand te bivakkeren en uitgebreid in de Mediterrane te gaan zwemmen,

in de ochtend was het zeer mistig die door de zon weer verdween.

In de middag  kregen wij in de haven bezoek van een vrouwtje wat groente en fruit verkocht, zij sprak Engels, Frans en Duits. Na enig geklets hebben wij het één en ander bij haar gekocht, wij kregen als toegift een handje tomaatjes en een vijg.

De afstand was 19 mijl

Op 3 oktober zijn wij vertrokken naar Puerto Genovés, met weinig of geen wind met een vreemde mist, die voor ons oploste en achter ons dicht viel. Na Cabo de Gata wordt het landschap totaal anders, van gigantische kassen en landbouw wordt het dor en droog met hoge grillige bergen. Wij zijn voor anker gegaan in Puerto Genovés waar het water zo helder is waardoor wij ons anker wat met 20 meter ankerketting verderop lag goed te zien was. De bodem met visjes en kwalletjes was zichtbaar. Omdat er zoveel kleine rode kwalletjes zaten zijn wij maar niet gaan zwemmen, want wij weten niet of deze beestjes goed of kwaadaardig zijn.

De afstand 26 mijl

 's Nachts liep de deining de baai in, hierdoor werden wij aardig door elkaar geslingerd.

De volgende ochtend zagen wij vrij nauwkeurig door de ligging van de ankerketting wat voor capriolen het schip ’s nachts had uitgehaald, dat is het voordeel van heel helder water wat je vroeger nooit zag. Zoals ook met het ankerop, een octopus had ons anker uitgezocht als bewoonbare plek! Met het ankerop halen vertrok hij maar. Wij konden merken dat het deze dag ‘Wereld dierendag’ was want, als je binnen achter de pc zat hoorde je geheid een gil: vliegende vissen! Als je dan na enig gestommel aan dek kwam was het theater voorbij. Op een gegeven moment hoorden wij grote plonsen vlak naast het schip. Wij hadden ineens een groep grote tonijnen (dit keer geen tofijnen). Ze kwamen geheel uit het water, maar voordat de camera klaar was, was de groep alweer vertrokken. Helaas geen foto’s hiervan.

De afstand 35 mijl

O ja, wij hebben de terugvlucht geboekt op 7 november vanaf Malaga naar Amsterdam.

Almerimar

Deze plaats is een plek bij uitstek voor overwinteraars oftewel een compleet drijvend dorp met eigen zender (via de marifoon om 10.00 uur kan je vragen kwijt en ruilhandel (soort marktplaats), voor en door zeilers). In het dorp is van alles te krijgen een grote supermarkt bij de haven, zeilmakerij, RVS smid die alles kan maken en diverse leveranciers van scheepsonderdelen. Kortom alles wat een zeiler nodig heeft is hier aanwezig!

Wij leiden hier een erg druk sociaal leven.

Zaterdag zijn wij met de Dwarskop en Tristan II uit eten geweest en dinsdag zijn wij daarmee Tapas wezen eten.

Jean-Pierre wist ons te vertellen hoe de Tapas ontstaan is. Vroeger als men een drankje bestelde kreeg men er een sneetje brood op om de vliegen op afstand te houden, maar om te concurreren ging men van lieverlee de broodjes beleggen met vis, kaas en ham, zodoende is daar een complete cultuur aan ontstaan.

Simone en Sophia met de Tristan II

Zondagmiddag zijn wij wezen borrelen en hebben reisvoorbereiding gemaakt op de Sobat Kras omdat deze mensen net van de Balearen afkwamen, dus hebben wij weer verse informatie van ankerplekken en ligplaatsen van deze eilandengroep.

Onze spinaker is naar de wal om er een stuk af te laten halen en de vrouw van de zeilmaker heeft een hoes voor de bijboot opgemeten, omdat het felle zonlicht hier de bijboot aardig kan toetakelen.
Wij hebben trekveren aangeschaft met kettingen en zwaar touw om het schip van de winter hier achter te laten. Niet dat de reis ten einde is, want wij willen nog dit seizoen naar Cartagena. Als wij hier weer terug zijn gaan wij de boot winter klaar maken, zoals antivries (hahaha) en we tappen al het water af. De planning is om in het voorjaar weer terug te komen, de boot uit het water te laten halen, romp poetsen en antifoulen en de schroef laten nakijken. Overmorgen hopen wij hier weer voor 2 of 3 weken te vertrekken.

Aan het eind van de middag is het elke keer een groot vermaak om de eenden/vissen te voeren, een heus gevecht waarop een toreador nog jaloers op zou worden.

Zondag hadden wij de Utrechtse vlag nog maar eens bijgetrokken, dat ding pakt de halve boot in.

En voor Deborah en Peter, hier gaat het laatste pepertje!

Tore de Maro – Marina Este – Motril - Almerimar

Wij zijn niet voor anker gegaan bij Nerja, maar bij Tore de Maro, dat was net even iets verder. De ankerplaats was onbeschut, maar wij lagen bij een heuse waterval, hij was niet erg breed maar kwam van ver hoog naar beneden, het leek net of de hele nacht de kraan open stond. Regelmatig kwamen er bij ons kano’s langs die onderweg waren naar de waterval. Het ‘ola’ was niet van de lucht. Toen het donker werd lagen wij alleen. Van een heerlijke nachtrust bleef niet zoveel over omdat er een aardige deining vanuit het oosten op stak en het zuiden windje ons er dwars op gooide, dat gaf ons een aardige slinger.

Nadat wij de volgende ochtend ontbeten hadden zijn wij ankerop gegaan en naar Marina Este gevaren.

We hadden hier wat gemengde gevoelens over, omdat wij hier al verschillende negatieve verhalen over gehoord hadden (qua prijsbeleid en deining in het haventje).

Het zat ons allemaal mee, want het was windstil, ook de prijs viel reuze mee en wij kregen zelfs nog een fles rode wijn cadeau.

Het is een ontzettend leuk haventje, maar het gros van de bebouwing staat leeg en wordt hier en daar gestut. De supermarkt op het haventerrein is weinig super en nog minder markt. Alweer zo’n Europees luchtballonnetje wat niet van de grond wil komen.

 Het strand ligt pal naast de haven, waar wij zijn wezen snorkelen. De vegetatie is wel erg grauw maar de leukste visjes zwemmen langs je bril.

’s Avonds hebben wij voor de verandering eens heerlijk pannenkoeken gegeten (met spek en onze laatste stroop), de volgende keer zal het wel met honing worden.

We hebben 7 mijl gevaren

We hadden eigenlijk daar nog een dag willen blijven liggen, maar de wind stak op en de deining begon de volgende dag plotseling door de haven te lopen. Dat was voor ons het teken om zo snel mogelijk havengeld te betalen en weg te wezen, want deze haven is met oostenwind een rattenval. Eenmaal op zee konden de lappen er weer bij, wij vlogen als een meeuw richting Motril. We hadden het idee om daar voor anker te geen, maar toen wij daar aankwamen was de deining te hoog en zijn wij de jachthaven ingegaan. De jachthaven ligt helemaal achter in de haven waar wij overnacht hebben. De prijs was hier bijna het dubbele van onze vorige haven (Marina Este), dus dat was wel even slikken. Er was wel een zwembad aanwezig maar die was helaas gesloten.

De jachthaven ligt op een haventerrein waarvan de ferry’s naar Marokko gaan, dus alles is zwaar afgesloten en alles wordt gecontroleerd (ook als je het haventerrein op of af wil).

We hebben 11 mijl afgelegd

De volgende morgen zijn wij na het ontbijt richting Almerimar vertrokken.

Er stond nog steeds een flinke deining maar geen wind. Gerrit heeft onderweg vliegende visjes gezien, maar zelf hebben wij niets gevangen. Het was erg warm en een onweersbui ging langs ons heen. We hebben nog een klein stukje kunnen zeilen, maar die pret was al snel over. Aan het eind van de middag kwamen wij in Almerimar aan. Dit wordt onze overwinteringshaven maar wij zijn nog niet van plan om nu te blijven liggen. De planning is om nog diverse andere havens te bezoeken.
De aankomst leek wel of je in je eigen buurt terecht kwam. Mieke en Karel lagen er al, ook Simone en Jean-Pierre van de Tristan II en ook nog Engelse vrienden die een zelfde schip als ons hebben. Al snel was het in de kuip een gezellige reünie.

Deze keer hadden wij 37 mijl op het log staan

De volgende dag moest er even flink aangepakt worden, want alles wat gedragen of op geslapen was moest de wasmachine in. Daar hadden wij pech mee, want de eigenaar van de wasserij was net op vakantie, de tweede wasserij was tot dinsdag gesloten, maar een Zwitsers vrouwtje wist ons te vertellen dat er aan de andere kant van de haven ook nog een wasserij zat. Met al ons wasgoed zijn wij daarheen gezeuld, er bleek inderdaad een stomerij met twee wasmachines te staan, daar hebben wij dapper gebruik van gemaakt. Na het einde van de was leek onze boot wel weer een uitdragerij. Helaas hebben wij nog geen vrije WiFi kunnen ontdekken, maar met die jacht gaan wij morgen mee verder.

Sierra Nevada on tour

Zoals het in het vorige blog gemeld is, zijn wij met Mieke en Karel de Sierra Nevada ingetrokken. Maar voordat het zover was, zijn wij eerst op zoek gegaan naar de Spaanse VVV. Dat was een dik uur lopen voordat wij die gevonden hadden en de mevrouw deed bij onze aankomst net de zaak op slot. Na enige smeekbedes van Mieke en Sophia ging ze weer terug en gaf ons de gevraagde informatie over de route en de streek Sierra Nevada. Intussen hadden Karel en Gerrit een terrasje gevonden en zaten al heerlijk aan het bier toen het vrouwvolk uit het VVV kwam, uiteraard schoven ze bij met de wetenschap nog een uurtje terug te lopen. Op de terugweg hebben wij een auto kunnen huren voor onze trip.

De volgende ochtend gingen wij bepakt en gezakt op stap. Wat een troep sjouwt een mens mee voor één overnachting. Onderweg reden wij op een prachtige kustweg richting Motril en daarna hebben wij de snelweg richting Granada genomen.

Halverwege zijn wij gestopt bij Lanjarón en wij hebben daar een zelf gefabriceerde

lunch gegeten, bestaande uit stokbrood en de plaatselijke ham waar deze plaats bekend om is.

Karel en Mieke hebben nog even een paar verse vijgen geplukt en ook die smaakten lekker. Het was een prachtig dorpje met mooie uitzichten over de bergen en dalen. Daarna zijn wij verder naar Granada gereden, vlak voor Granada hebben wij de afslag genomen naar de Sierra Nevada, we reden toen al snel het Nationaal Park in. De wegen zijn daar smal maar goed geasfalteerd. De auto kon niet sneller dan vol gas in de tweede versnelling (zo stijl was het). Nu telde niet alleen de kilometers horizontaal maar ook verticaal. Wij zijn een paar keer gestopt om de adembenemende omgeving te fotograferen. Als je over de rand van de weg keek, zag je een kilometer dieper een dorpje liggen, de natuur is erg fantastisch. Onderweg hadden we al een paar leuke hotelletjes ontdekt, maar bij het eindpunt kwamen wij in een wintersportdorp terecht wat totaal uitgestorven was. Het begon ook nog te regenen en te onweren. Wij zijn een stuk naar beneden gereden naar een leuk hotelletje wat wij op de heenweg hadden gezien. Natuurlijk hadden ze kamer voor ons, want het was niet zo gek druk, het hoogseizoen is vanaf 1 december tot half april, maar dan ligt er ook een berg sneeuw (http://www.hotelelguerra.com/). Het eten was er prima en de kamers waren goed en van het zwembad hebben wij geen gebruik gemaakt, maar wel van het ligbad.

Nadat wij de volgende ochtend uitgebreid ontbeten hebben, zijn wij weer de berg opgegaan naar een uitzichtplaats op circa 2200 meter, hier kon je de hele Sierra Nevada overzien.

Dat was erg imposant en mooi, want bergen op 35 km afstand kon je duidelijk zien. Het is daar allemaal zo wijds en groots dat wij allen er erg van onder de indruk waren. Daarna ging de tocht via een klein weggetje naar beneden, af en toe leken wij wel een duikbommenwerper, zo stijl was het,

wij zijn een paar keer gestopt voor mooie doorkijkjes over dal en stuwmeren,

ook hebben wij nog lekkere bramen geplukt. Eenmaal in een dorpje beland zijn wij koffie wezen drinken. Daarna zijn wij weer richting boordwaards gegaan maar niet over de snelweg maar via een alternatieve route. Na een lichtelijke dwaling stonden wij in één keer voor het Alhambra (Moors Paleis, wat alleen op afspraak is te bezichtigen, dus voor ons niet toegankelijk). Na de weg weer terug gevonden te hebben, verdwaalden wij nog een paar keer, maar uiteindelijk zaten wij op de juiste weg, tussen kleine dorpjes en gigantische olijfgaarden.
Ook kwamen wij bij een oud stuwmeer, wat wij eerst even goed bekeken hebben.

We dachten nog een lunch in een dorpscafeetje te gebruiken wat hele vriendelijke mensen waren, maar waar wij verjaagd werden door de vliegen en verwilderde katten. Wij hebben hier niets gegeten als de sardines als tapas en zijn er weer snel vandoor gegaan. Sophia zag nog net bij vertrek dat de katten op de tafel sprongen en de restanten sardines opaten. Na onze weg vervolgd te hebben ging het heuvellandschap over in gebergte. Dat werd weer klimmen en dalen en weer met de meest diepe afgronden naast de auto. Dit zijn wegen hier die je beter ‘s nachts niet kan nemen. Maar gelukkig kwamen wij weer heelhuids (inclusief auto) bij de boot aan. ’s Avonds hebben wij met z’n vieren nog in het restaurantje aan de haven gegeten om daarna terug aan boord als een blok in slaap te vallen.

De volgende dag zijn wij ‘s morgens de havenmeester gaan betalen, want wij wilden hier zo snel mogelijk weg omdat met het warme weer de haven stinkt naar afval en dode vis, wat precies onze kant op dreef. Op zee stond een beetje wind waar wij nog even op hebben kunnen zeilen, maar al vrij snel moest de motor er weer bij. Wij hebben toen besloten om voor anker te gaan bij het strand van Nerja.

Benalmádena – Caleta de Velez en andere Costa del Sol gein

We hebben de bus genomen naar Málaga, dat is ongeveer 40 minuten rijden en dan dringt het niet eens door dat je dwars door Torremolinos heen rijdt. Het busstation in Málaga is bijna midden in de stad. Als je de bus uitkomt loop je gelijk de hoofdstraat in.

Toen wij er waren was de hele hoofdstraat bezaaid met diverse artiesten die grappige en leuke kunsten vertoonden. Op het grote plein waren diverse manifestaties bezig van volksdansen tot aan parade van de stadswacht.

Na wat leuke straatjes doorgeslenterd te hebben zijn wij maar op een terrasje neergestreken recht tegenover het huis van Picasso. Daarna kwamen wij er ook nog achter dat hier een amfitheater van de Romeinen in goede staat is achtergebleven.

Ook zijn wij in een prachtig mooi park beland met diverse fonteintjes met mooie tegeltjes.

Helaas was het rosarium al aardig verlept door de zon.

Nadat wij op een terrasje wat hebben gegeten zijn wij met de bus weer terug naar boord gegaan.

 De volgende dag  hebben wij wat klusjes aan de boot gedaan om de volgende morgen naar Caleta de Velez te gaan.

Na vertrek stond er nog geen zuchtje wind, maar met deze temperatuur ben je blij dat je op zee zit. De vislijn ging weer uit die na een tijdje wederom een tonijn(tje) opleverde. We hebben weer wat te eten! Wij voeren langs de kust van toeristenstek nummer 1 van Europa en dat was ook duidelijk te zien vanaf het water. Volle stranden en allemaal appartementen.

’s Middags stak de wind op en wij konden een snelheid van 5 mijl halen, na een stelletje dolfijnen gezien te hebben die op enige afstand bleven, liep onze snelheid in één keer terug naar 2,5 mijl. Wij hebben de motor aangezet en zijn doorgevaren naar Caleta de Velez. Wij zijn daar buiten de haven voor anker gegaan en zijn gaan zwemmen. Door het glasheldere water kon je zien dat er duidelijk iets in het roer en schroef zat. Met een duikbril op en een mes werd een stuk visnet uit de schroef verwijderd, maar er bleek nog een groot stuk net in het roer te zitten, na een paar keer duiken en snijden was dit ook weg. Die nacht hebben wij vrij onrustig gelegen omdat de hele vissersvloot uitvoer.

Afstand was 26,5 mijl

De volgende morgen zijn wij de haven ingegaan, waar de Dwarskop ook lag.

Wij spraken met elkaar af om een auto te huren en dan voor 2 dagen naar de Sierra Nevada te gaan.