Eindelijk vertrek

S’ochtends bij het koffie zetten kwamen wij er achter dat er geen stroom meer was. Gelukkig kwam de havenmeester voorbij en heeft de zaak gereset. Maar toen de Llano weer stroom kreeg, vloog de hele zaak er weer uit. Wij voelden ons schuldig en zijn op zoek gegaan, na eventjes zoeken kwamen wij een oud euvel, die ons al eerder (in Porto) geplaagd heeft tegen. Er was een flinke kortsluiting in de bedrading ontstaan, wat verholpen moest worden. Gelukkig heeft onze Franse buurman (Patrice) al het materiaal aan boord om deze dikkere kabels weer efficiënt aan elkaar te knopen. Daarna was het euvel verholpen en iedereen op het steiger had weer elektriciteit. Dat was weer een probleem minder.

De volgende dag werd de RVS strip door Dimitros en zijn hulp geleverd en gemonteerd.

Dezelfde dag waren er duikers actief om de haven schoon te maken, nee niet met chloor en andere middelen, maar zij hebben alle autobanden verwijderd en ook nog 2 vuilcontainers. Hierbij sloeg de plaatselijke politiek een slaatje uit, door met de hele gemeenteraad bij de vrachtwagen vol met afval te gaan staan met een spandoek: Houd Evia schoon! Uiteraard werd dit door de media gefotografeerd.

Op maandag 20 mei hebben wij ‘eindelijk’ de lijntjes met Orei verbroken en zijn naar Vathikelou gevaren. De havenmeester was helemaal niet blij dat wij vertrokken. Omdat hij ons zo geweldig heeft geholpen met het invullen van de Griekse vaarbelasting, heeft hij van ons de beroemde klompjes gekregen, ze staan nu bovenop zijn computer.

Na afscheid van iedereen te hebben genomen, want het is een hele community hebben wij Orei verlaten.

In Vathikelou zijn wij vooranker gegaan met de eerste 10 mijl onder de kiel.
Omdat de dag erna mooi weer was zijn wij er blijven liggen en hebben de dinghy getest, vuilwatertank met epoxy aangesmeerd en de plastiek geleide koker, die Patrick zo keurig voor ons gemonteerd had, verwijderd omdat hij scheuren kreeg waarop de ankerketting vastliep.

De dag erna zijn wij voor ons doen vroeg ankerop gegaan (08:00 uur) omdat wij bijtijds in Limni wilden zijn. Deze dag hebben wij geen zuchtje wind gehad, wel regen, alles op de motor.

De afstand 35 mijl

Hier zijn wij een paar dagen blijven liggen, omdat ook de Rocinante (Venera en Lode) een dag achter ons zat. In het haventje hebben wij vorig jaar ook gelegen, de ingang van de haven is vrij smal. Het plaatsje is gezellig en alles is verkrijgbaar. Wij zijn samen met de Rocinante een hapje wezen eten.

Op zondag 26 mei hebben wij de trossen losgegooid om naar de baai van Skorponeri te varen, wij zijn daar voor anker gegaan.

Afstand 22 mijl en wederom geen zuchtje wind, die kwam pas toen wij vooranker lagen.

Op maandag zijn wij naar Chalkis gevaren en zijn tegen de stadskade afgemeerd.

Afstand 18 mijl

Eerst zijn wij wezen betalen voor de brugopening (van € 35,-) daarna hebben wij ons gemeld bij de port police, die uiteraard eerst de papieren controleerde (met 2 vrouwelijke beambten die zelf het nieuwe belastingsysteem totaal niet begrepen) de 2 mannelijke beambten gaven ons aanwijzingen wat wel en niet te doen tijdens de passage van de brug. Alles zeer ingewikkeld maar wel lachwekkend.

Gerrit bromde dat € 35,- voor één brugopening wel erg veel is, maar Sophia zei voor dat geld heb je aardig wat spektakel, wij krijgen waar voor ons geld.
Om 21:30 uur moesten wij klaar staan, na oproep konden wij om 22:00 uur door de brug. De brug draait bij kentering van het tij, maar alleen ’s avonds. Meestal is dit om en nabij middernacht.
Zie ook: https://olne.gr/en/evripos-bridge/transit-information

Bij doorvaart van de brugopening stonden net zoveel mensen als er bij FC Utrecht naar het stadion komen.
Aan de andere kant van de brug zijn wij vooranker gegaan en gaan de volgende dag weer verder.

Momenteel is het hier heel wisselvallig weer en eigenlijk heel niet Grieks.

Wachten op de dingen die komen gaan en visite.

De beloofde roesvrij stalen strip laat al een tijdje op zich wachten, daarom liggen wij nog steeds in Orei. De werfbaas zegt deze één maand voor onze aankomst in Italië te hebben besteld en dat het onderweg is, maar helaas nog steeds niet gearriveerd.

Gelukkig krijgen wij visite uit Nederland, Mieke en Cor zijn eerst een paar dagen in Athene daarna hebben zij een hotelletje in de buurt van ons genomen en komen overdags bij ons aan boord.
Zij hebben ons overladen met lekkernijen, zoals Kaas, Stroopwafels, Pindakaas ook was er nog een bestelling van ons bij. Wij hadden in luchthaven Eindhoven ook stroopwafels gekocht, maar zijn daar absoluut niet tevreden over, de smaak was naar ons oordeel een beetje karton, dus nu een lekker goedmakertje. Wij hadden hun beloofd om een stukje te gaan rondvaren, helaas stond er de eerste dag een koppig zeetje met een frisse wind en ook nog zo nu en dan een regenbuitje. Wij hebben toen van hun auto gebruik gemaakt door de Lidl te plunderen en de bank (helaas gaat dit wel van onze rekening af) doordat er hier in het dorp geen flappentapper is. Laat nu precies met de visite het toilet verstopt raken, dat is natuurlijk niet zo leuk. Cor is op internet gaan zoeken en kwam met diverse oplossingen. Toen zij naar hun hotel zijn gegaan, zijn wij naar een oplossing gaan zoeken. Gerrit had de plek van de verstopping snel gevonden, het was de drieweg kraan naar de vuilwatertank. Wij hadden de onderdelen nog om een omleiding te maken, dus dat werd gelijk gedaan. De kraan weer vrij krijgen van allerlei reut koste meer moeite. Deze hebben we de volgende avond opgelost door heet water in de leiding te zetten en met de waterslang van de wal weer terug te spuiten, dit werkte wonderwel, dus de verstopping is verholpen.

De volgende dag was het mooi weer en zijn wij naar Ayia Kiriaki op het schiereiland Trikeri gevaren, we hebben daar 3 meter van de boot in een taverne gezeten.
Op de terugweg stak er een wind op die ons aardig door elkaar schudde. Mieke en Cor weten nu ook dat de Middellandse Zee nogal verraderlijk kan zijn, na het vastknopen in de haven van Orei, leek het net of er met het weer niets aan de hand was. We hebben van elkaar afscheid genomen want zij zijn de volgende dag weer naar Nederland gevlogen.

We zagen onze Franse buurman zijn dinghy in de UV coating zetten, wij hebben toen bij Dimitrios ook een blik besteld en zijn aan het smeren gegaan,

Resultaat

volgens ons is dit een goedkopere oplossing dan een nieuwe cover te laten maken, het schijnt meerdere jaren mee te kunnen, wij kunnen er nog geen oordeel over vellen omdat het er net op zit. Vasilis de eigenaar van de supermarkt heeft voor ons in de stad een stuk kunstgras gehaald en dat zit er nu weer als bodembedekker in. De oude dinghy hebben wij ontmanteld en bij het grof vuil gezet.

Bye Bye oude dinghy

Jacqueline onze buurvrouw zag dat hij binnen een kwartier meegenomen is door de Port Police. Gerrit heeft een paar dagen daarna de bodem bij hun gebracht, ze dachten eerst dat hij de rubberboot terug wilde hebben maar hij heeft duidelijk gemaakt dat ze hem mogen houden en dat dit onderdeel erbij hoort.

Een metertje worst, Gerritje?

Bij de slager heeft Gerrit een stukje plaatselijke worst gescoord, alleen heeft er niet op gerekend dat het voor 3 dagen eten is.

SY Rocinante (Venera en Lode) zijn op 15 mei naar de Lidl gegaan en wij hebben hun gevraagd om voor ons vis mee te nemen. Zij kwamen terug en hadden zelf ook vis gekocht en vertelde ons dat ze de BBQ (totaal 4 vissen) 

hiervoor gingen opstarten en dat wij ook onze vis hierop kunnen roosteren, wij hebben alle vissen van kruiden voorzien en zij hebben een courgette en paprika erbij gelegd. Het smaakte voortreffelijk.

De Griekse vaarbelasting is hier ingegaan en voor 18 mei moet je het betaald hebben. Dat is een feest op zich om dat voor elkaar te krijgen. Het heeft de havenmeester nachtmerries gekost om dit voor iedereen te regelen. Sophia heeft het voor de Belgen geholpen. Bij de Fransozen, Oostenrijkers en Spanjolen ging het ook soepel alleen bij de Nederlanders geeft het problemen.  Het blijkt dat de Nederlandse registratienummers hier niet geaccepteerd worden, teveel cijfers en/of combinatie met letters, dit laatste hebben wij van vrienden vernomen. Hoe de havenmeester het voor ons heeft opgelost weten wij niet, maar hij is wel ’s avonds thuis voor ons en ook voor SY Rocinante bezig geweest.

Voor de feestdagen hebben wij van bootburen kleine giften ontvangen.

Ons jaarlijks ritueel, 3 dagen feest!

Het zijn weer de drie feestdagen op de LLANO!

Dit is ons uitzicht, terwijl wij op reparaties liggen te  wachten wordt vervolgd in het volgende blog.

Vanuit Nederland hebben wij, van Karla en Jan, een leuke kaart meegekregen, die willen wij jullie niet onthouden.

Aan de buitenkant

Met in de binnenkant.

Ook hebben wij hebben al diverse mailtjes, whatsappjes ontvangen en het eerste telefoontje is ook al ontvangen.