Sada – La Coruña

Na een onrustige nacht in Sada te hebben gelegen, vonden wij het hoogste tijd om te verkassen naar la Coruña.

 

In Sada hebben ze lijnen gespannen op de steigers tegen meeuwen, waar wij dapper gebruikt van hebben gemaakt als drooglijn. Niemand van de havendienst is het opgevallen, maar wij hadden een leuk plekje om te drogen. De supermarkt was vlak bij de haven, wij hebben daarom flink ingeslagen voor de noordwestelijke Ria’s en ook hebben wij  gelijk brandstof ingenomen.

Afgelegde afstand 13,2 mijl

Daarna zijn wij naar La Coruña gevaren, we kwamen er toen achter dat de accu’s niet opgeladen werden via de motor. Toen wij in La Coruña aangekomen zijn, hebben we eerst diverse testjes uitgevoerd en de bedrading nagelopen en daarbij bleek dat het niet in orde was. Na een hoop zelf geprutst te hebben, hebben wij besloten om er een professional bij te halen, deze was binnen een uur aan boord. De regulator van de alternator werkte niet meer, hij heeft het apparaat gedemonteerd en meegenomen. Maandag komen ze e.e.a. weer monteren en dan maar hopen dat het werkt. Wij gaan hier nier eerder weg voordat alles weer werkt.

Wij zijn eigenlijk deze verloren dag de stad ingegaan en wij hebben o.a. de Torre de Hercules bezocht, dit is de oudste werkende vuurtoren ter wereld dus een bezienswaardigheid op zich.

 Hier ligt een ontzettend leuk ouderwets trambaantje, met wagons a la St Francisco. Iedereen raadde ons aan om met die tram te gaan, wij vonden het wat vreemd dat er auto’s op de rails geparkeerd stonden, wat bleek eind mei heeft hier de gemeente wegens bezuinigingen de hele zaak opgeheven!

 Wij zijn toen maar met de benenwagen gegaan.

De boulevard is de moeite waard om te lopen, want het uitzicht is erg mooi. Na het park rondom Torre de Hercules bezocht te hebben, hebben wij de boulevard die langs de stad ligt verder afgelopen. Omdat La Coruña op een schiereiland ligt kan je 80% langs de boulevard lopen. Er stond een levensgroot horloge wat een paar minuten vooruit liep dus dat moest even gelijk gezet worden, Sophia heeft dat even geprobeerd.

 

 

Viveiro – Sedeira – Sada

Maandagochtend was het weer de hoogste tijd om te vertrekken, maar aangezien de avond ervoor zeer gezellig was met bootburen, het was lekker internationaal, 2 Hollanders, 1 Fransoos en 1 Chinees, de voertaal was Engels en we hebben erg veel lol gehad. Het opstarten ging niet helemaal vanzelf, we hadden een leuk windje met veel zon tot ’s middags 12.00 uur toen begon de wind stevig uit het westen te blazen, de golven werden steeds hoger en de deining kwam rechtstreeks uit de Atlantic, dus daar was niet mee geknoeid, op dat moment passeerden wij de meest noordelijke punt van Spanje.

Na flink tegen golven en wind ingehakt te hebben zijn wij uitgeweken naar Sedeira. Dat ligt in een kleine Ria maar erg goed beschut. Eenmaal voor anker werden wij verrast door flinke valwinden uit de bergen, maar niets aan de hand wij lagen als een dijk. ’s Avonds tijdens het eten hoorde Sophia getik op het dek en zei volgens mij regent het, 10 minuten daarna hoosde het! Dit was onze eerste flinke regenbui in Spanje. Dus niet aan de wal, maar vroeg te kooi.


De ankerplaats.

 

De afstand was 43,6 mijl
 

 Omdat het de volgende ochtend windstil was, hebben wij besloten om zo snel mogelijk te vertrekken maar hierbij werden wij nog getrakteerd door mist die uit de bergen naar het strand toe zakte en daar oploste.

 Dit was een mooi gezicht. Veel wind hebben wij deze dag niet meegemaakt, alles moest op de motor, eenmaal voorbij Cabo Prior kwamen wij 3 dolfijnen tegen maar voordat de camera’s aan dek waren waren zij alweer vertrokken. Wij zijn daarna de Ria de La Coruña ingedoken, met aan de ene kant La Coruña en aan de andere kant El Ferrol. Aangezien je hier vrij onrustig ligt zijn wij verder de Ria ingevaren naar Ria de Betanzos, wij zijn daar de haven ingedoken van Sada.



Jachthaven van Sada.

Vanaf nu gaan we de pilot gebruiken die Sophia van haar werk heeft gehad en gaat de vaarwijzer van Clemens de kast in. We beschouwen dat wij de hele golf van Biskaje gerond zijn en duiken nu de Noordwest Spaanse Ria’s en de Atlantic in.

De afstand was 39,4 mijl

Ribadeo – Viveiro

De volgende dag hebben we besloten om niet te vertrekken maar om de omgeving te bekijken. Ribadeo is een leuk plaatsje als je alpinist bent. Vanaf de jachthaven naar het centrum zijn alle straten gelijk het beklimmen van een berg.

Al snel hadden wij een trap gevonden wat een stuk beter ging, maar ’s middags vonden wij een heuse lift naar boven. Het centrum bestaat alleen maar uit grote winkelstraten, waardoor we nog verdwaalden ook en wij door de GPS de weg weer naar boord vonden, zo gek hadden wij het nog niet meegemaakt. Voor de avond hadden wij lekkere vis gekocht bij één van de vele supermarkten met zijn eigen viszaak. Toen wij op onze beurt stonden te wachten bestelde een vrouw voor ons bonito, er werd een gigantische vis tevoorschijn getoverd, die geslacht werd met een gigantisch mes. De visjuffrouw leek wel op een beul uit de middeleeuwen. Helaas hadden wij geen fototoestel bij ons om dit ritueel vast te leggen.

’s Avonds hebben wij de vis op de plancha bereid, het gekke ding draait hier overuren, de vis smaakte prima.

De volgende morgen begon druilerig en we hadden weer sinds lange tijd een vest aan. Eenmaal buitengaats konden we alleen op de genua flink doorzeilen, maar een paar mijl voor het waypoint om de ria in te draaien ging de wind plotseling toe nemen en begon het ook nog hevig te regenen. Eenmaal bij het waypoint aangekomen viel de wind weg maar de regen bleef. De stad Riveiro ligt helemaal aan het einde van de ria. Ria lijkt veel op een Noors fjord, met hoge bergen en veel bos, maar dan veel warmer. Bij aankomst van de jachthaven kwam de havenmeester ons tegemoet met een bootje en ving ons keurig op in de ligplaats (box). 

De afstand was 39,7 mijl.

 De volgende morgen konden wij niet wegvaren vanwege de harde wind, we hebben nog wat trossen en stootwillen bijgezet om het één en ander een beetje op te vangen. ’s Middags zijn wij nog even richting scheepswerf gelopen, door een regenbuitje zijn wij op een terrasje beland. Daar kregen wij bij onze drankjes tapas voorgeschoteld.

Veveiro haven.

’s Avonds zijn wij in een typisch Spaans restaurant gaan eten, waar voordat je aan de maaltijd begon al werd volgepropt met tapas. Wij waren daar om circa 21.00 uur, wat voor Spaanse begrippen nog steeds te vroeg is, wij kunnen er maar niet wennen om na 22.00 uur te gaan eten. Wij hebben daar een overdaad aan lekker vis gegeten, voor een prijsje waarvoor Mac. Donalds nog niet aan kan tippen.

Nog 10 minuten wachten en dan komt de trein (misschien).

De volgende dag zijn wij op safari geweest we zijn met het boemeltje (dat de hele Spaanse noordkust afrijdt) naar Ferrol gegaan. Alsof het een echte safari was, de rit duurde circa 2 uur. De trein rijdt op een enkel spoor. Gigantische eucalyptus-wouden afgewisseld door enorme dalen verspreid met kleine boerderijtjes gaan aan deze rit je voorbij. Dichterbij Ferrol kom je veel boomgaarden tegen met appels, peren en citroenen etc. etc. Op het station in Ferrol kwam Gerrit erachter dat z’n zonnebril weg was, dus terug naar de balie en met handen en voeten uitgelegd dat er nog een zonnebril in een brillenkoker nog in de trein lag, met hulp van de stationsbeambte kwam de bril weer boven water. Daarna viel Sophia voor het station over de stoeprand, gelukkig niets gebroken, alleen wat schaafwonden aan hand en knie. Dit alles is een leuk aankomst in Ferrol. Eenmaal in de stad beland bleek dat zaterdagmiddag alle winkels dicht waren. Wij zijn op terrasje gaan zitten, waar je weer tapas bij je drankje kreeg.

De afgelegde route met de trein.

Het leukste was dat wij de trein terug misten en 2 ½ uur op de volgende moesten wachten. Maar de kermis begon, we zijn daar even rond gaan lopen.

Daar kwamen wij een levend beeld (een artiest die verkleed was als een bronzen beeld en ook zo stil ‘versteend‘ stond) Wij vaak zoiets gezien maar zo goed als deze nog niet eerder. ’s Avonds waren wij erg laat aan boord en wij hebben toen maar besloten om er hier nog een dag aan vast te knopen, omdat de klusjes die gepland stonden niet meer gedaan konden worden.

Gijón – Luarca –Ribadeo

Yes! Er is weer muziek in de tent.

Wij zijn de volgende dag na weer het eeuwige boodschappen doen vertrokken naar Luarca. Windstil en natuurlijk bloedje heet, op zee was er gelukkig wat afkoeling zodat het allemaal wel uit te houden was. Na een rustige tocht met uitzondering van het uitzetten en inhalen van de halfwinder was er weinig te melden, wederom geen makreel en geen dolfijnen. Rond 20.00 uur voeren wij Luarca binnen. Daar zijn maar 4 moorings beschikbaar en er lagen al 3 schepen (1 NL, 1 Fr, 1 GB). De hele grote catamaran van de Engelsen gaf geen enkel probleem, de Hollander lag correct en de Fransman (sorry Carla) maakte er een zooitje van, maar wij pikten de allerlaatste boei op waar de Fransman erg last van had, want die had niet begrepen dat je met de kont op de boei en met de kop naar de kade moest meren. Wij hadden al gegeten en af gewassen voordat hij eindelijk ook correct lag.

Binnenhaven (vissershaven) van Luarca

 

De afstand was 55,3 mijl

 

Na een onrustige nacht vanwege deining zijn we eerst het stadje ingegaan. Terug aan boord hebben we los gegooid en zijn wij richting Ribadeo gegaan.

De aanvaart van Ribadeo.

 

De wind was pal tegen maar heel zwak. Boven het land hingen regenbuien terwijl wij in de brandende zon voeren, halverwege de  middag zijn wij in de jachthaven van Ribadeo gemeerd. 



Gerrit met de pas gekochte autoradio, op de achtergrond de haven.

Wij zijn toen het stadje ingegaan, waar wij in één winkel een batterij voor het horloge van Gerrit  en een nieuwe (auto)radio voor de boot hebben gekocht.
Want deze was na een kortsluiting in Port Medoc ter ziele gegaan. Na aankomst aan boord is deze gelijk geïnstalleerd. Eindelijk hebben we nu weer muziek in de keet! Want we missen radio meer als televisie, daar hebben we maar pas enkele keren gebruik van gemaakt.

 

De afstand was 31,1 mijl

 Het inkopen doen vergt ons best wel veel tijd. De supermarkten hebben hier niet alles vacuüm klaar liggen. Als je vlees wilt hebben, heb je een slagerij in de supermarkt en voor vis dito en zelfs soms ook voor groente. Meestal moet je een nummertje trekken en dan op je beurt wachten, en dan komt het, ons Spaans gaat dan met handen en voeten, leg de slager maar eens uit dat je karbonade wil, maar meestal werkt het personeel zeer vriendelijk mee, ofschoon niemand hier één woord Engels spreekt. Wij zijn op zoek naar Crème Fraiche, kan iemand ons helpen hoe dat hier heet?

Van rookworsten tot een soort van Chorizooi

De tocht naar Santander verliep in zeer wisselvallig weer, over de zon niet te klagen maar de wind was de boosdoener. Bij het verlaten van de baai van Bilbao kregen we enkele valwinden over ons heen, want soms onze snelheid opvoer tot 9,5 knoop. Daarna kwam de wind vanuit alle hoeken, bij deze tocht hebben we nog nooit zo vaak de motor aan en uit gehad.

Bij dit strand lagen we voor anker.

Als je bij Santander binnen loopt kijk je tegen de tegen de oude zomer residentie Palacio Real, waar de Spaanse koninklijke familie zomers bivakkeerde, het wordt nu als conferentiecentrum gebruikt. Wij zijn voor anker gegaan bij het strand Horadada. Het was erg druk van alle badgasten en boten en bootjes, maar ’s avonds lagen we nog maar met 3 schepen voor anker. Na een prima nachtrust zijn we iets verder voor anker gegaan bij Dársena de Molnedo, hier lig je pal tegen de boulevard maar erg onrustig vanwege de ferry’s die af en aan varen. We hebben de stad bezichtigd en gelijk ook boodschappen gedaan (want boodschappen is hier een never ending story). We zijn daarna weer terug voor anker gegaan bij het strand. We hadden geen zin om de jachthaven in te gaan omdat hij vrij prijzig is en erg ver van de stad af ligt, deze ligt naast het vliegveld en waar wij voor anker liggen zien wij de vliegtuigen beneden de toppen van de bergen door vliegen. Santander zelf is een veel mooiere stad dan wij gedacht hadden, met prachtige huizen (van de fine fleur van Spanje) en luxe hotels. We hadden er wel langer kunnen blijven maar we vonden het tijd worden om de voet van de rem te halen en een beetje op te schieten.

De afstand was 47,8 mijl

Wij zijn de volgende dag naar Gijón vertrokken om 06.35 uur, want het is de langste dagtrip die wij tot nu toe hebben gemaakt. De wind kwam zoals vanouds van alle kanten en te zachtjes.

Onderweg zagen wij enorme bergen waar de bewolking niet overheen kon dit was een apart gezicht.

Om circa 18.00 uur (7 mijl ten noorden van Cabo Lastres) hadden wij een klein feestje omdat de LLANO haar eerste 10.000 mijl passeerde. Onderweg vernemen we onmeetbare (voor onze instrumenten) dieptes, dan geeft de meter een melding “LAST”, deze melding hebben we verschillende malen in de Golf van Biskaje gehad. Als je Gijón in het donker binnen loopt, is het nogal erg verwarrend, je ziet de jachthaven pas op het laatste moment. Wij zijn op het meldsteiger gekropen, boot met zoet water afgespoeld nog wat gedronken en naar bed gegaan. De volgende ochtend hebben we ons bij de havenmeester (vrouwelijke) gemeld, die heeft ons een plekje op het gastensteiger toegewezen, daarna zijn we de stad ingegaan om weer eens de scheepsvoorraad aan te vullen. De stad is erg verrassend het lijkt dat het een heel moderne stad is, maar gelijk achter het havenfront loop je tussen eeuwen oude huizen en winkels, met smalle straatjes en druk verkeer.



Wasdag aan boord.

Daarna hebben we een douche genomen en ook hebben wij de was gedaan, deze was voor het laatst bij Carla gedaan, dus vannacht liggen we weer onder schone lakens. Door de wind en de zon was de droger overbodig en hebben we alleen voor de wasmachine (€ 4,00) betaald. Vanavond gaan we weer op de plancha barbecueën, geen kooltjes maar voltjes.

Gijón, uitzicht vanaf de boot.

De afstand was 86,7 mijl

Nogmaals Bilbao en de uitslag

14 augustus zijn wij uitgevaren met bestemming Santander, eenmaal buitengaats bleek de wind 20 knopen (5 bft) en pal tegen, om zo 50 mijl af te leggen is geen pretje dus wij zijn terug gegaan. Na een uurtje lagen wij terug in onze box en we hebben hier de draad weer opgepakt.

Spanjolen zijn in eerste instantie erg afstandelijk, maar als ze je iets beter kennen worden ze amicaal. Dat is voor ons ook leuk want dan hoor je nog eens wat, hun Engels is niet om naar huis te schrijven maar het handen en voeten kom je een heel eind.

’s Avonds was er een feest aan de andere kant van de rivier, waarschijnlijk de vooravond van Asunción de la Virgen (Maria hemelvaart). De volgende dag begon het ’s morgens vroeg flink te waaien en later te regenen. Stel je niet te veel voor van de regenbuien, want in Nederland noemen we dat een ‘klein’ regenbuitje. De steigers waren nat, maar binnen een kwartier waren ze weer droog. Alle winkels waren gesloten en het stukje tonijn wat wij in gedachten hadden kwam er niet, maar geen nood we hadden nog een Unox rookworst die wij met andere zaken die op moesten hebben gebraden, we hebben er een smakelijk potje van gemaakt.

Aan reisvoorbereiding hoeven we nu weinig te doen, want die ligt nog klaar van gisteren. Morgenochtend hopen wij naar Santander te vertrekken, we gaan voor de stad voor anker, omdat de jachthaven heel ver in het binnenland ligt, dus daar hebben we geen WiFi.

 De prijsuitslag van de beste 3 zijn:

Nr. 1 Freek en Tineke met 147 mijl

Nr. 2 Jeroen en Marian met 146 mijl

Nr. 3 Jan en Maria met 145,5 mijl

Alle andere opgaven bedankt voor het meedoen en als wij  nogmaals een opgave doen, nodigen wij jullie wederom van harte uit.

Als wij weer in Nederland zijn krijgen Freek en Tineke de fles wijn.

Oplossing prijsvraag en bezoek Bilbao

De gevaren afstand was 148,12 mijl (zoals jullie inmiddels hebben kunnen lezen). Wij hebben oplossingen per mail, via het blog en per sms ontvangen. Diverse mededingers zitten er erg kort bij. In het volgende blog geven wij de uitslag.



Guggenheim museum.

Wij moeten eigenlijk ons vorige blog herzien, daar wij nu niet in Bilbao liggen, maar in Getxo. Het blijkt dat Bilbao circa 10 km. stroomopwaarts op de rivier ligt. Wij zijn vandaag met de metro (een rit van circa 30 minuten) naar Moyua gegaan en vandaar te voet naar het Guggenheim museum gelopen, natuurlijk weer in een bloedje hitte, het is een erg futuristisch bouwwerk, maar is kleiner dan wij dachten. Na het gebouw bekeken te hebben zijn wij langs de rivier stroomopwaarts gelopen naar de echte oude stad. Het bestaat uit smalle steegjes met veel winkels en cafetaria’s. Op het Santiago plein hebben wij een terrasje genomen om even te schuilen voor de hitte, we bestelde daar een wit wijntje en een bier (we kregen Amstel)  voor  de prijs van € 4,10!  Dat zijn nog eens prijzen om een terrasje te pikken. Na nog wat rondgedoold te hebben, hebben we weer de metro richting boot genomen.

Ze hebben hier hele leuke verkeers-lichten, met de secondes erbij hoelang je moet wachten of dat je tijd hebt om over te steken.

We hadden voor morgen een planning om naar Castro Urdiales te gaan maar de weersvoorspelling voor woensdag is zeer ongunstig om daar te liggen en is nu de planning om naar Santander door te varen.

San Sebastian – Getaria – Zumaia – Bilbao

In de baai El Concha was het niet om te harden, 35 graden+ is ons een beetje te veel van het goede, we hebben snel boodschappen gedaan en wisten niet hoe snel we weer aan boord moesten komen, dus in het bezichtigen van San Sebastian hadden wij vanwege de grote hitte geen trek, aangezien je van schaduw naar schaduw moest lopen.

Wij hebben toen de volgende dag het plan gevat om koelte te zoeken op open zee. Daar was het wel wat aangenamer maar de hitte bleef. We hebben koers gezet naar Getaria, eenmaal daar aangekomen, was er voor ons geen plek (de havenmeester is niet zo gek op passanten). Maar ten oosten van het stadje heb je één van de mooiste ankerplaatsen die je maar bedenken kan. In negen meter water zijn wij voor anker gegaan, waar je het anker bijna kon zien liggen, dus voor ons heerlijk zwemmen. Het was best leuk om daar te zwemmen tussen duizenden visjes (niks gevangen natuurlijk). ’s Avonds vertrokken alle ankerliggers en wij lagen daar helemaal alleen. Wij zijn met de rubberboot aan wal gegaan om het oude Baskische stadje te bezoeken. De huisjes waren zeer oud, maar de weg naar boven bestond uit diverse roltrappen. Na wat rond gesnuffeld te hebben zijn we weer terug naar de boot gegaan.

Afstand is 11,5 mijl.

Zumaia

De volgende ochtend zijn wij vertrokken naar Zumaia, niet zo’n erg lange tocht maar het gaf wel heerlijke verkoeling. Wij kregen daar een mooie ligplaats toegewezen en wij hebben op het steiger gebarbecued (elektrisch). Dat ding hebben wij in Frankrijk aangeschaft en dat bevalt ons uitstekend, geen geknoei met vuur, maar gewoon de stekker erin en braden maar! ’s Avonds was er een belangrijk Baskisch feest, iedereen in klederdracht, maar wij hoorden daar niet bij. Wij zijn toen maar weer terug naar boord gegaan. Overal niet of nauwelijks Wi-Fi.

Afstand is 4,6 mijl

Pont Bizkaia

Zaterdag-ochtend ging het richting Bilbao. Met natuurlijk als vanouds de wind flink tegen. ’s Avonds om 21.00 uur kwamen wij aan in de baai. Wij zijn toen voor anker gegaan en de volgende dag zijn wij de jachthaven in gedoken. Bilbao is in tweeën gedeeld, door een rivier. Dit is de laatste Baskische haven die wij aan doen. Wij liggen momenteel in Getxo. Morgen willen wij met de metro een bezoek brengen aan de oude stad. Ook kregen wij vandaag visite van de douane, 2 aardige mannen, die de papieren van de boot en paspoort e.d. kwamen controleren. Wij hebben met ze gezellig zitten keuvelen, over o.a. voetbal (helemaal wild werden ze toen wij onze oranje vlag lieten zien, zij noemen het Nederlands elftal ‘de Orange Machine’)

 Afstand is 60,4 mijl

Port Medoc – San Sebastian

We hadden al weer snel de draad opgepakt, hoog water viel om 09.00 uur.

De Franse vlag wordt gewisseld voor
de Spaansevlag.

Een heerlijk weertje maar geen wind, ’s middags begon het uit het noordoosten te waaien, wat betekende dat de halfwinder erop kon en ons een snelheid gaf naar de goede richting, ’s avonds vlak voor het eten trok hij wel heel erg aan, zodat wij de grootste moeite hadden om hem heelhuids binnen te halen, daarna zijn wij op de genua verder gegaan, wat als eindresultaat gaf dat wij even hard liepen. Dit was de eerste nacht in ons zeilerbestaan dat wij `s nachts in korte broek wacht hebben gelopen. Toen het daglicht werd kwam de Spaanse kust in zicht, met zijn enorme bergen, het was goed warm, dus eerst dachten wij dat het mistbanken waren.

Eenmaal in de haven viel onze mond open van verbazing, ipv een klein vissers-dorp, waren wij terecht gekomen in een grote stad met een baai waar het krioelde van watersporters en zonaanbidders op het strand, Als je de baai binnenvaart moet je oppassen dat je niet over zwemmers en kanoërs vaart. Ze noemen het hier La Concha (de schelp).

Een witte haai.

Nadat wij de eerste mooring met een pickup hadden opgepakt, meldde gelijk de eigenaar dat hij aan zijn mooring wou liggen. Wij zijn toen maar voor anker gegaan tussen de moorings en daar liggen we prinsheerlijk. Ter afkoeling hebben wij een duik in het water genomen, dat is hier glashelder en de temperatuur is ook niet verkeerd.

Tot grote vreugde van Gerrit is top-less (of soms nog minder) dresscode.

San Sebastian.

San Sebastian

De afgelegde afstand is148,12 mijl.



Port Medoc plus prijsvraag

Vandaag hebben wij de boot voorbereid op de reis naar Spanje.

Wij hebben allerlei klusjes gedaan, o.a. de giek definitief gerepareerd, hijsogen permanent in de rubberboot geplaatst, computers geüpdatet, want hier is waarschijnlijk voorlopig de laatste fatsoenlijke Wi-Fi verbinding. Met het plaatsen van een antenne op de radio hebben wij per ongeluk de strip van 220 Volt geraakt, na hevig geknetter is de radio ter ziele, volgende missie is naar een nieuwe autoradio te zoeken.

Wij hebben van de buurvrouw van Carla een enorme baal houtmot (voor de rookoven) gekregen, genoeg voor circa 10 jaar, de makrelen kunnen nu dus gerust bijten, maar ook die voorraad moest een plekje in de boot krijgen. Wij hebben een handvoorraad kortbij gehouden, de rest is ver weg gestuwd.

‘s Avonds hebben wij onze nieuwe attribuut de plancha in gebruik genomen om eend te bakken, dit is zeer goed bevallen. Echter de vetspetten vlogen flink in het rond, zodat er na de maaltijd behoorlijk geschrobd moest worden.

Morgenochtend pakken wij de draad weer op en willen wij om circa 09.30 uur vertrekken, met het tij mee van de Gironde naar San Sebastian.
Wij loven een prijs uit voor degene die de afstand raad of er het dichtst bijzit voor onze volgende trip van Port Medoc naar San Sebastian. De prijs bestaat uit een fles wijn uit de omgeving hier. De fles nemen wij mee naar Nederland,

Tip: de door ons geschatte afstand is circa 160 mijl.

Van zeevarenden tot landrotten

‘s Morgens vroeg zijn wij in de auto gestapt en richting St. Emilion gereden. Carla had voor ons een leuke wandeling uitgestippeld, dwars door de wijngaarden en langs bekende wijnhuizen (Châteaux).

Uiteraard was Chnouff de hond er ook bij, die in het begin ver vooruit liep en op het eind achter ons aan sjokte.
Rond de middag hebben we gepicknickt op een stenen bank onder drie reusachtige eiken, met uiteraard een wijntje en stokbrood met heerlijk beleg. Het uitzicht was fantastisch, want je keek over alle wijngaarden heen en ook richting stad. Hier kom je geen toeristen tegen alleen af en toe een wijnboer die aan het werk is.

Na de picknick zijn wij richting St. Emilion gelopen, waar het erg heet en vol van toeristen was, na even een klein rondje gemaakt te hebben, heeft Carla ons meegenomen naar een wijnboer, daar hebben wij een cubitainer wijn gekocht. De bedoeling is dat zo’n ding binnen 8 dagen gebotteld moet worden, dus aan ons de eer om bij thuiskomst Carla’s keuken om te bouwen tot bottelarij.

Na een korte les van haar zijn wij zelf aan de slag gegaan. Met als resultaat dat de boot nu geballast is met flessen wijn. Carla heeft nog snel een etiketje ontworpen. Nu is de wijn uniek. Hij is niet te koop, maar geïnteresseerden kunnen aan boord een fles proeven. En eerlijk is eerlijk hij smaakt fantastisch, dus wees er snel bij!

’s Middags was het zo warm, dat toen wij thuis kwamen hebben wij gelijk een duik in het zwembad genomen. Chnouff lag er als eerste in, niet kort daarna lagen ook wij in het water af te koelen.

De volgende dag hebben wij ’s morgens eerst in de tuin gewerkt en ’s middags zijn wij naar Cap Feret gegaan. Dat is een heel leuk badplaatsje, waar geen hoogbouw is. We zijn naar het strand gegaan waar een gigantische branding stond. Als een golf tegen je enkels aan spoelt, lig je bijna onderste boven.

We zijn over het strand naar de ingang van de baai van Arcachon gelopen, waar een idioot grote branding stond. We hadden het plan om met onze eigen boot daar ook heen te gaan, maar zijn daar gelijk van genezen.

Na de strandwandeling hebben wij oesters gegeten in een heel leuk restaurantje aan de baai, daarna zijn wij weer huiswaarts gegaan.

De volgende dag hebben wij allerlei kleine klusjes gedaan, waaronder naar de kapper, boodschappen, was, enz. enz.

De dag daarna heeft Carla (en de buurvrouw) ons in een stromende regen weer naar boord gebracht de enige die lol in dit weer had was de tuin, want het gras begon al aardig geel te worden. We hebben de auto gelost in de regen en aan boord nog een pizza gegeten, waarna zij weer richting huis zijn vertrokken. Wij hebben toen de spullen weer een plekje op de boot gegeven en de wijn gestouwd.

Carla bedankt voor de heerlijke dagen en je geweldige gastvrijheid!

Wij hebben genoten.

Saint Denis d’Oléron – Port Medoc

Dit is eindelijk de koers die wij willen
varen.

Wij zijn de volgende middag met een heerlijk zonnetje vertrokken naar Port Medoc, in eerste instantie was het de bedoeling om naar Royan te gaan, maar bij aankomst van de Gironde stond er zo veel stroom dat wij koers hebben gezet naar Port Medoc omdat Royan met laag water voor ons moeilijk toegankelijk was.

Onderweg hebben wij tofijnen gezien, ja beste lezers, de bemanning is het niet er niet overeen, één ervan denkt tonijnen gezien te hebben en de ander dolfijnen, dus wij houden het op tofijnen, zeker nooit van gehoord?!? Een visser was zijn netten aan het binnenhalen en het wemelde van de meeuwen, het water kolkte en  . . . . . .

Een lijpe GEEP!

Even later hadden wij zelf beet! Eindelijk dachten wij een vers makreeltje naar binnen te kunnen halen, maar helaas het was weer een geep, snel van het haakje gehaald en terug in zee gegooid.

’s Avonds om circa 22.30 uur zijn wij in Port Medoc aangekomen, en daar stond de bemanning van de Flodebolle ons op te wachten en gaf vanaf de wal de vaarinstructies, hoe te varen naar de Capitainerie, daar het al aardig donker begon te worden was de route ons niet helemaal duidelijk, dit is een nieuwe haven waar in de pilots nog geen goede omschrijving van is.

s ’Avonds hebben we nog even snel een borrel met de Flodebolle gedronken en ook toen kwamen ze weer met etenswaren, die als zij weer terug naar boord gaan over tijd zijn en wij zijn toen snel te kooi gegaan.

We hebben 68 mijl afgelegd.

De volgende morgen zijn we naar het havenkantoor gegaan en we hebben om een ligplaats van 4 dagen gevraagd, daarbij werden wij helemaal achter in de haven gestuurd. Niet erg, want zo valt de boot niet op.

Carla V. kwam ons daarna ophalen, om een paar daagjes bij haar (in de Medoc) te gaan logeren. Ook heeft zij de bemanning van de Flodebolle mee naar huis genomen en enkele zeer bekende chateaux  even laten zien. Na met z'n allen te hebben gegeten heeft Carla ze naar het vliegveld gebracht, wat vlakbij is.

Wij hebben daarna de avond nog gezellig met z’n drieën doorgebracht en een planning gemaakt voor de volgende dag.

Carla's kot!

Chnouff, de waterrat.