Gevlucht naar Cala Bassa

(woensdag) 21 mei begon het ’s morgens vroeg al te waaien. Karel kwam met de rubberboot even langszij om te waarschuwen dat de wind in de middag nog harder zou aantrekken. Wij zijn eerst met het bijbootje boodschappen gaan doen en zijn toen zo snel mogelijk terug naar boord gegaan. Tijdens de lunch begon het nog harder te waaien op een gegeven moment hoorden wij een kreet van het schip dat achter ons lag, dat wij op drift waren. Wij konden nog net op tijd de motor starten en vol gas vooruit varen, gelukkig ging alles goed, bij ankerop draaien lag het anker helemaal vol met waterplanten, dit waren ‘Posidonia oceanica’ het is een beschermde waterplant waar wij erg veel last van hebben, want als het anker er eenmaal in ligt heeft het geen grip op de zeebodem.

Bij het ankeren is het dus de kunst om naar de witte plekken te zoeken (is zand) om daar je anker op te gooien, want als je dat niet doet gaat je boot met wind aan de haal.

Wij zijn toen op de motor naar Cala Bassa gevaren, onderweg wees de windmeter 43 knopen aan (9 Bft). Deze baai is prima beschut bij zuidwestelijke wind. Eenmaal aangekomen in de baai zijn wij voor anker gegaan vlakbij de ‘Sobat Kras’, die voor ons al naar Cala Bassa gevaren was.

Daarna kwam er nog een Nederlands schip bij ‘Pelikaan’ uit Huizen. Wij zijn bij de Sobat Kras gaan borrelen, toen zagen we onze boot wederom met krabbend anker, dus als een speer terug naar boord met de rubberboot en wat bleek weer die groentetuin op het anker, dus nu opnieuw een witte plek zoeken om daar het anker te laten vallen (in 5 mtr. diep water, 40 mtr, ketting gestoken). Wij zijn toen weer terug gegaan naar de Sobat Kras want ons borreltje stond er nog. We hebben ‘s nachts onrustig geslapen.

Achteraf bleek dat wij niet de enige waren die in San Antoni op drift geslagen zijn, op 3 boten na was de hele vloot gaan driften.

De afstand was 3 mijl

In Cala Bassa komen diverse ferry’s en uitgerekend op het moment dat wij de volgende dag aan de wal wilden gaan, kwam er ééntje die zijn hekanker uitgooide, waarschijnlijk over ons anker. Wij durfden nog niet naar de wal te gaan, omdat hij bij vertrek misschien ons anker zou opvissen. Dat werd wachten tot de ferry zou vertrekken, maar ja de heren waren toe aan een siësta en dat duurde tot 16.00 uur, hij haalde zijn anker op en  . . . . het ging goed! Pfff wij konden eindelijk met de dinghy naar de wal. Eerst hebben wij de grotten bezocht en wij zijn daarna naar het strand gevaren. Er is een prachtig zandstrand dat omringd is door naaldbossen waar je een prachtige wandeling kan maken. Deze plaats is ook al ontdekt door de toeristen want het was al knap druk op het strand, maar in de bossen kom je niemand tegen. Wij zijn naar de andere Cala gelopen (Cala Roig) deze had ruige rotswanden en was compleet verlaten. We hebben in een strandbarretje wat gedronken, met uitzicht op de boot en waar natuurlijk ook weer bekenden van ons zaten, die adviseerden ons dringend om geen rondje weg te geven, want men hanteerde hier prijzen die wij in Scheveningen gewend zijn. Ook zij hadden een onrustige nacht gehad.

Wij besloten om de volgende dag terug naar San Antoni te varen en om in de jachthaven te gaan liggen, omdat wij water wilden bunkeren, de boot met zoet water schoonmaken, de boot was compleet bedekt met zout, een handwasje, douchen en suddervlees braden. Dat doen wij in de haven op een elektrische kookplaat, anders verbruikt het teveel gas.

Wederom 3 mijl gevaren

Zaterdag 24 mei was de planning om naar Puerto San Miguel te varen, ’s morgens prachtig weer met veel wind en ’s middags trok de lucht dicht zodat wij vooranker zijn gegaan in de baai. Je moet hier in het weekend geen kleine ankerbaaien opzoeken, omdat deze bezet zijn door dagjestoeristen.

In deze situatie maken wij meer mijlen met de rubberboot dan met de LLANO. Dit zal voorlopig wel zo blijven, want de grootste oversteek in de toekomst is van Ibiza naar Mallorca en die is 40 mijl.